Συγκεκριμένα από μια διαφορά 4.671 θανάτων περισσότερων απ’ τις γεννήσεις το 2011, φθάσαμε στις 28.138 μέχρι 9-10-17. Δηλαδή ο αριθμός με τον οποίο καταρρέουμε πληθυσμιακά είναι εμφανής και τρομακτικός.
Δεν νομίζω ότι η φθίνουσα πορεία του πληθυσμού μας είναι άγνωστη στις αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους. Πολύ δε περισσότερο στο κέντρο χάραξης της εθνικής και κοινωνικής μας πολιτικής. Το εθνικό μας κοινοβούλιο. Τον νου και το μάτι παρακολούθησης όλων των παραμέτρων και αιτιών της δημογραφικής μας παρακμής.
Η παρατήρηση και η γνώση του φαινομένου αυτού δεν αρκεί, όταν δεν συνοδεύεται από πρακτικές που θα βάλουν φραγμό στην υπογεννητικότητα και την εξ αυτής πληθυσμιακή μας κατάρρευση. Αν δεν πείσουμε την ελληνική κοινωνία ότι η οικονομική πρόοδος και η εθνική μας ευρωστία περνούν μέσα από την αύξηση του πληθυσμού μας. Μέσα απ’ την εθνική υποχρέωση των εχόντων να κάνουν πολλά παιδιά. Εγκαταλείποντας ένα μικρό μέρος των εφήμερων απολαύσεών τους. Κυρίως, όμως μέσα απ’ την αποτελεσματική ενίσχυση, με μέτρα κοινωνικής στήριξης, της φτωχής και μικρομεσαίας πολύτεκνης οικογένειας. Η οποία στους δύσκολους καιρούς που περνάμε αποτελεί τον στυλοβάτη του έθνους. Την ελπίδα συνέχειας του ελληνισμού… Κι όλα αυτά θα έρθουν, αν μορφώσουμε τον ελληνικό λαό προς την κατεύθυνση της κοινωνικής και εθνικής μας υποχρέωσης… Για ν’ ανθίσει και πάλι η πατρίδα μας και να γεμίσει με τρυφερά βλαστάρια που θ’ εγγυώνται το μέλλον και την προκοπή της φυλής μας.
Σε διαφορετική περίπτωση, αν δεν λάβουμε σοβαρά υπόψη τα μηνύματα των καιρών, δεν θ’ αργήσει να φανεί το σκοτάδι της πληθυσμιακής μας καταστροφής. Το οποίο θα καλύψει το κοινωνικό κι εθνικό πεδίο της πατρίδας μας. Σε ό,τι αφορά στο πρώτο, η συνεχής δημογραφική μας συρρίκνωση θα κατατρώγει το εργατικό δυναμικό της χώρας μας. Αποτέλεσμα, η σταδιακή μείωσή του, η οποία θα μας οδηγήσει στο παράδοξο και πολύ επικίνδυνο οικονομικό φαινόμενο, κατά το οποίο όλο και πιο λίγοι θα δουλεύουν για να συντηρούν όλο και πιο πολλούς. Με τραγικές συνέπειες στην εθνική μας παραγωγή και στη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτές που βιώνουμε σήμερα από άλλη όμως μεριά. Της μεγάλης ανεργίας, που δημιουργεί η απουσία θετικού επενδυτικού κλίματος και ανάπτυξης.
Το δεύτερο πεδίο προσβολής της διαρκώς αυξανόμενης υπογεννητικότητάς μας θα είναι η αδυναμία προάσπισης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Και κυρίως επί των ανατολικών χερσαίων, εναέριων και θαλάσσιων συνόρων μας. Τα οποία προκλητικά και βάρβαρα αμφισβητούνται και παραβιάζονται, σε καθημερινή βάση, απ’ τον οξύθυμο και νταή γείτονά μας. Και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη όλου του πολιτικού κόσμου της Τουρκίας.
Απέναντι στην ιταμή προκλητικότητα των σωβινιστών της Άγκυρας, εμείς έχουμε ν’ αντιτάξουμε έναν στρατό αριθμητικά πολύ μικρότερο του τουρκικού. Με μια αναλογία αγγίζουσα τη σχέση 1:8. Που στρατιωτικά σημαίνει: ένας Έλληνας στρατιώτης αντιμέτωπος με οχτώ τούρκους. Και η εις βάρος μας αυτή κατάσταση επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο, αν αναλογισθούμε την οικονομική ευρωστία της γείτονος και την υπεροπλία που δημιουργεί το πλεονέκτημα αυτό. Αποτέλεσμα του οποίου είναι οι συνεχείς προκλήσεις, το γκριζάρισμα νησιωτικών περιοχών και η αυθάδης και αντιβαίνουσα προς τους διεθνείς κανόνες δικαίου ρητορική της αναθεωρήσεως και επικαιροποιήσεως των συνθηκών… Ως προς αυτό ευθυνόμαστε κι εμείς. Γιατί, όπως και παραπάνω τονίσαμε, με τη φθίνουσα δημογραφική μας πορεία και την πληθυσμιακή μας κατάρρευση τους δώσαμε το δικαίωμα αυτό. Αφού, είναι απολύτως βέβαιο, αν ήμασταν πληθυσμιακά και οικονομικά ισχυροί, αυτός ο κύριος δεν θα τολμούσε να σηκώσει το κεφάλι…
Από τα παραπάνω φαίνεται καλά η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Γι’ αυτό και πρέπει άμεσα ν’ αντιδράσουμε. Με τη διαρκή, μεθοδική και προγραμματισμένη ενημέρωση. Και κυρίως με τη λήψη γενναίων μέτρων στήριξης της φτωχής και μικρομεσαίας πολύτεκνης οικογένειας. Και το σημαντικότερο όλων να δώσουμε στον λαό να καταλάβει, ότι ο μόνος δρόμος της οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής μας επιβίωσης είναι η γέννηση πολλών παιδιών. Να γίνουμε όλοι πολύτεκνοι! Όπως ήταν οι πρόγονοί μας προπολεμικά και στην αρχή της μεταπολεμικής περιόδου.
* Του Κων/νου Τσιρονίκου
