Είναι η πανσέληνος και τ’ άστρα. Δεν έχει σύσταση χημική, ούτε ουσία πραγματική. Δεν ξέρουμε αν είναι δυνατός μα ούτε και αδύναμος. Άγνωστο αν είναι δαιμονικός ή θεϊκός.
Για μας είναι μια λέξη αναγκαία προσδιοριστικά απεριόριστη. Λέξη μαγική, γιομάτη με μυστήριο, είν’ αδιάλυτος και συμπαγής, είναι ο άλαλος της Γης. Δεν έχει μέτρο ούτε μέτρηση γιατί ο άνθρωπος μονάχα θέλησε να του δώσει προσδιορισμό και μέτρο.
Στιγμές, ώρες, μήνες, χρόνια, αιώνες γιατί έτσι έμαθε να τον μετρά μα εκείνος δεν είναι πουθενά.
Δεν κρύβεται, δεν χάνεται. Αόρατα και μυστηριακά τα πάντα συντονίζει χωρίς να υπολογίζεται τα όντα που μέσα σ’ αυτόν κλωθογυρίζουν.
Δεν βλέπει, δεν νωγά τ’ ανθρώπου τη λαχτάρα που στη ζωή ορμά κι αγωνιά την κάθε μέρα που περνά να την περάσει θέλει με χαρά κι αξιοσύνη, αγάπη, εμπιστοσύνη.
Ο,τι είναι να ‘ρθει θε να ρθεί. Μόνον αυτός γνωρίζει την ιστορία, το πέρασμα των άλλων όχι μονάχα σε τούτο τον πλανήτη τη ζωή, μα κι εκείνη των πλανητών των γαλαξιών και των αστεριών.
Δε νοιάζεται για μας και δεν μας συμπονά κι εμείς παλεύουμε για λευτεριά χωρίς αυτός να μας δεσμεύει. Μας έχει λεύτερους δίχως δεσμά κι εμείς, αχάριστοι, περνάμε στον λαιμό μας τη θηλιά. Και αντιγράφουμε του παρελθόντος την πορεία καρτερώντας την ανταπόκριση σε κάθε απορία.
Ξένια Αντωνίου - Μιαούλη
