Αναφέρεται στο μοναδικό θαύμα και μυστήριο που τελεσιουργήθηκε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Στο μυστήριο της καθόδου του Θεού στη γη. Στην ενανθρώπηση του Σωτήρος.
Ήρθε στη γη ο αναμενόμενος Μεσίας. Η «προσδοκία των εθνών». Αυτός, που πρόσμενε εναγωνίως όλος ο κόσμος. Έγινε άνθρωπος ο προαιώνιος και υπερούσιος Θεός.
Το μέγεθος και τη σπουδαιότητα του μηνύματος αντιλαμβάνεται κανείς, εάν σκεφθεί τι θα γινόταν, αν κάποτε συνέβαινε να κατεβεί στη γη - αληθινά και πραγματικά - ένας άνθρωπος από το διάστημα. Από άλλον πλανήτη. Θα αποτελούσε το γεγονός αυτό πρώτη είδηση, έκτακτο δελτίο σε όλα τα μέσα ενημέρωσης. Θα κάλυπτε κάθε άλλη πληροφόρηση.
Το μήνυμα των Χριστουγέννων όμως δεν είναι ότι ήρθε στη γη ένας άνθρωπος από το διάστημα, αλλά ότι κατέβηκε στη γη ο ίδιος ο Θεός. Έγινε άνθρωπος ο Κτίστης ουρανού και γης. Ο Δημιουργός όλων των αστερισμών , των γαλαξιών και των ηλιακών συστημάτων.
Το μήνυμα των Χριστουγέννων κατά την πατερική έκφραση είναι ότι έγινε άνθρωπος «ο Ών». Ο αυθύπαρκτος δηλαδή Θεός, που δεν έχει αρχή και τέλος. Ο Άναρχος άρχεται. Ο Θεός Λόγος σαρκούται. Εισέρχεται στο χρόνο και στην ιστορία. Ας επιτραπεί εδώ μία μικρή παρένθεση. Όπως διηγείτο ο μακαριστός Μητροπολίτης Πενταπόλεως Ιγνάτιος, ονομαστός αλλοδαπός γιατρός , όταν κάποτε βρέθηκε στην Αφρική και είδε εικόνα του Ιησού Χριστού που έγραφε στο φωτοστέφανο «Ο ΩΝ» (δηλαδή Αυτός που πάντα υπάρχει), αναφώνησε αυθόρμητα: «Ο Ων, Όντος». Στην απορία δε του Μητροπολίτου πως γνωρίζει την κλίση της μετοχής αυτής του αρχαιοελληνικού ρήματος ειμί, απάντησε ότι διδάχθηκε την αρχαία ελληνική στην ιατρική σχολή. Πόσο διδακτικό είναι αυτό για μας τους Νεοέλληνες , που καταφρονούμε την πατρογονική μας πολιτιστική κληρονομιά!
Η Γέννηση του Χριστού δεν είναι μια φυσική γέννηση ανθρώπου έστω σπουδαίου, φιλοσόφου, ιδρυτή θρησκείας. Αλλά υπερφυσική. Γέννηση «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Ο Χριστιανισμός και μάλιστα η Ορθοδοξία δεν είναι ανθρώπινη επινόηση, αλλά αποκάλυψη Θεού. Ο Θεός δεν ανακαλύπτεται, αλλά αποκαλύπτεται. Αποκαλύφθηκε εν χρόνω στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, ο οποίος διακήρυξε: «ο εωρακός εμέ, εώρακε τον Πατέρα» (Ιω. 14,9).
Με τη Γέννηση του Χριστού «ο Αχώρητος παντί, χωρείται εν γαστρί». Αυτός, δεν τον χωρεί το σύμπαν, χωρεί στην ύπαρξη της Θεοτόκου. Εισέρχεται στη σφαίρα των δημιουργημάτων ο Δημιουργός. Γίνεται αυτό που δεν ήταν ως Θεός. Δηλαδή άνθρωπος, Και εκπληρώνεται η προφητεία που ειπώθηκε 600 χρόνια πριν τη Γέννησή Του: «Επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη» (Βαρ. 3, 37)
Δεν ήρθε ο Χριστός στη γη, με κοσμικό θόρυβο και τυμπανοκρουσίες. Αλλά απλά και αθόρυβα, ως ταπεινός και άσημος επισκέπτης. Γεννήθηκε σ’ ένα αχούρι, σ’ ένα σταύλο. Και ανακλίθηκε στη φάτνη των αλόγων ζώων. Και όλη η σύντομη επί της γης ζωή του - 33 μόνον χρόνια - υπήρξε απλή και ταπεινή. Δεν είχε ιδιοκτήτη οικία. Δεν φόρεσε πορφύρα και βύσσο, όπως οι πλούσιοι της εποχής του. Φτωχός και άσημος εξωτερικά, δεν προκάλεσε τον θαυμασμό του κόσμου. Και δεν συναναστράφηκε τους πλούσιους και μεγιστάνες της εποχής του, αλλά τους φτωχούς, τους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Τους ανθρώπους του μόχθου και της βιοπάλης. Τον απλό λαό, τον αποκαλούμενο υποτιμητικά αμ χαάρετς από τους φαρισαϊκούς ιδίως κύκλους.
Έτσι απλά και ταπεινά με τον απλό λαό πέρασε την επίγεια ζωή του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός από τη Ναζαρέτ. Πόλη, που δεν έχαιρε καλής φήμης. «Εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι;» (Λουκ. 1, 26). Σ’ αυτήν την πόλη της Γαλιλαίας πέρασε τα περισσότερα χρόνια της παιδικής και εφηβικής Του ζωής ο Ιησούς Χριστός. Γι’ αυτό και οι σύγχρονοι εχθροί Του τον ονόμαζαν περιφρονητικά Ναζωραίο και Γαλιλαίο. Έτσι Τον ονόμαζαν και οι ανά τους αιώνες εχθροί Του. (αυτοκράτορας Ιουλιανός).
Όμως κάτω από αυτή την εξωτερική ασημότητα, απλότητα και ταπεινότητα κρυβόταν ο πλούτος της Θεότητάς Του. Μια γλυκιά, ελκυστική, άψογη, ανεπίληπτη και ανεπανάληπτη προσωπικότητα. Μια προσωπικότητα γεμάτη θεϊκό μεγαλείο. Μία προσωπικότητα που κατέπλησσε τους πάντες. Ακόμη και τους Μαθητές Του. Τους ανθρώπους του πιο στενού Του περιβάλλοντος. Φαινόμενο μοναδικό. Γιατί μικραίνει η εικόνα και του πιο σπουδαίου ανθρώπου στα μάτια των πολύ οικείων του προσώπων. Αυτών, που τον ζουν από κοντά. Εύστοχα παρατηρήθηκε ότι δεν υπάρχει μεγάλος άνδρας μπροστά στον θαλαμηπόλο του. Έμεναν λοιπόν έκθαμβοι οι Μαθητές του, μπροστά στο ανεπανάληπτο, στο εκπάλλου ωραιότητος ηθικό μεγαλείο του Χριστού. Αυτό, αφόπλιζε και τους εχθρούς Του. Και η υπέροχη σε απλότητα και άφθαστη σε ύψος νοημάτων διδασκαλία Του έκανε τα πλήθη να «κρέμονται» από τα χείλη Του . Εύστοχα ψάλλει ο ποιητής: «Η μορφή Σου η αγία και τα λόγια Σου τα θεία ρίχναν φως κι αθανασία στις αγνές καρδιές».
Θα μάκραινε πολύ ο λόγος , αν έπρεπε να αναφερθούμε στις θαυματουργίες και στις λοιπές πτυχές της ζωής του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Όλες προκαλούν κατάπληξη και θαυμασμό .Και βεβαιώνουν ότι ο Χριστός δεν εξηγείται με τα ανθρώπινα μέτρα. Είναι πέρα και έξω από κάθε ανθρώπινο μέτρο. Γιατί δεν είναι απλώς, ένας άνθρωπος , αλλά ο Θεάνθρωπος Κύριος. Αυτός που «έκλινεν ουρανούς και κατέβη» στη γη για να απαλλάξει τον κόσμο από τα δεσμά της αμαρτίας και της πλάνης. Και να τον ανεβάσει στα δυσθεώρητα ύψη της Θεότητας.
Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ένας από τους πολλούς, αλλά ο Ένας και Μοναδικός. Δεν συγκρίνεται κανείς μαζί Του. Χαμηλώνουν, σβήνουν και χάνονται μπροστά Του και οι πιο σπουδαίοι και επιφανείς, όπως οι πυγολαμπίδες μπροστά στο φως του ήλιου. Ο Χριστός είναι το Φως του κόσμου. Ο Ήλιος της δικαιοσύνης.
Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
