Από την επίσκεψη του Ερντογάν στην Αθήνα

Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
σμήναρχο ε.α.

Η επίσκεψη του Προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας στη Χώρα μας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που, έγινε την 7η και 8η τρέχοντος μηνός, ανεξάρτητα εάν ήταν άκαιρη ή καλά σχεδιασμένη ή όχι και του κλίματος που, επικράτησε κατά τις συζητήσεις τόσο στο Προεδρικό Μέγαρο όσο και στο Μαξίμου διαπιστώθηκε για μια ακόμα φορά ότι, οι Ελληνοτουρκικές διαφορές ή οι Εθνικές διεκδικήσεις όπως τις ονομάζει τελευταία η Τουρκία και στο Αιγαίο και στο Κυπριακό, εξακολουθούν να παραμένουν αγεφύρωτες με την γειτονική μας Χώρα, να γίνεται καθημερινά περισσότερο προκλητική και ακόμα πιο απαιτητική, δίδοντας στις υφιστάμενες συνθήκες και συμφωνίες τις δικές της αυθαίρετες ερμηνείες (Τουρκική πατέντα) γράφοντας στην κυριολεξία στα παλιά της τα παπούτσια, όλα τα ισχύοντα διεθνή θεσμικά κείμενα, όπως για παράδειγμα τη συνθήκη της Λωζάνης του 1923 και το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών του 1982.

Στο Κυπριακό όχι μόνο δεν έχει κάνει κάποιο βήμα καλής θελήσεως, αλλά συνέχεια δημιουργεί Τουρκικά γεωπολιτικά τετελεσμένα γεγονότα στα κατεχόμενα απ’ αυτήν (Τουρκία) εδάφη όπως, η τεχνική ζεύξη με υποθαλάσσιους αγωγούς μεταφοράς νερού και ηλεκτρικού ρεύματος, από την Τουρκία με την λεγόμενη Τουρκική Δημοκρατία Βορείου Κύπρου (ΤΔΒΚ). Τούτο σημαίνει ουσιαστικά προσάρτηση των κατεχομένων εδαφών στον κορμό της (Τουρκία). Εξακολουθεί τον εποικισμό των κατεχομένων εδαφών και ήδη υπάρχουν κοντά στις 250.000 έποικοι σε αυτά. Η ΤΔΒΚ έχει πλήρως Ταϊβανοποιηθεί και σιγά - σιγά βγαίνει από την απομόνωση στη διεθνή σκηνή. Σταμάτησε πλέον να συζητά για επιστροφή εδαφών στην Ελληνοκυπριακή πλευρά και επαναπατρισμό στην Τουρκία, μέρους των εποίκων. Εφαρμόζει δηλαδή πιστά το «Μακάριοι οι κατέχοντες».
Το εδαφικό καθεστώς του Αιγαίου διαμορφώθηκε πριν από 94 χρόνια με την Συνθήκη της Λωζάνης. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο άλλαξε μόνον ως προς την κυριαρχία των Δωδεκανήσων. Τα νησιά αυτά (400 νησιά και βραχονησίδες) αποδόθηκαν στην Ελλάδα με τη συνθήκη ειρήνης με την Ιταλία που, υπογράφηκε στο Παρίσι το 1947. Η Τουρκία επ’ αυτού δεν αποδέχεται την Ιταλοτουρκική συμφωνία του 1932 που, καθόριζε τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ αυτής και της Ιταλίας ότι, ισχύει και για την Ελλάδα ως διαδόχου Κράτους.
Η Συνθήκη της Λωζάνης ήταν και είναι συνθήκη ειρήνης που, έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας. Υπογράφθηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 24 Ιουλίου του 1923 από την Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ιαπωνία, την Ρουμανία, την ΕΣΣΔ, τα Βασίλεια των Κροατών, Σέρβων, Σλοβένων και φυσικά την Ελλάδα και την Τουρκία (ΚΕΜΑΛ) τη Χώρα μας, αντιπροσώπευσε ο Ελ. Βενιζέλος και την Τουρκία το δεξί χέρι του Κεμάλ, ο Ισμέτ Ινονού, μετέπειτα Πρόεδρος και Πρωθυπουργός της Τουρκίας. Η Τουρκία παράλληλα παραιτήθηκε απ’ όλες τις διεκδικήσεις της, για τις παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε, τα δικαιώματα των μειονοτήτων σε αυτήν (Τουρκία). Σήμερα όμως όλα αυτά τα αμφισβητεί.
Με τη θέση σε ισχύ του Διεθνούς Δικαίου των Θαλασσών του Μοντέγο Μπέϊ (Τζαμάϊκα) του 1982 ο όρος της υφαλοκρηπίδας παραμερίζεται και τη θέση του παίρνει πλέον η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), πράγμα που, απλουστεύει πολύ, την Χάραξη των Θαλασσίων Ζωνών, μεταξύ των ομόρων Κρατών. Με τις διατάξεις του, ξεκαθαρίζει με απόλυτη σαφήνεια αυτά τα οποία αρνείται ακόμα και σήμερα, τόσο πεισματικά να τα αποδεχθεί η Τουρκία. Δέχεται επίσης ότι ακόμα και ο «βράχος» αρκεί να έχει έκταση άνω του ενός στρέμματος (1000 τετρ. μέτρα) είναι νησί και έστω και ακατοίκητος, κατά το άρθρο 121 τούτου, (Διεθνούς Δικαίου των Θαλασσών) δικαιούται και αυτός (βράχος) χωρικά ύδατα και συνορεύουσα Ζώνη. Και όμως η Τουρκία μας απειλεί με casus belli (Αιτία Πολέμου) εάν, επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα πέραν των 6ΝΜ που, είναι σήμερα. Έτσι καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο, τα σαθρά επιχειρήματα που, προβάλλει προκλητικά και θρασύσατα η Τουρκία. Για όσο καιρό η Τουρκία δεν υπογράφει και δεν επικυρώνει το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών και δεν προβαίνει στην άρση του casus belli, την αποδοχή και τον σεβασμό της Συνθήκης της Λωζάνης, δεν πρόκειται να υπάρξει κάποια λύση για το Αιγαίο και η σημερινή ένταση σε τούτο, θα συνεχισθεί για πολλά ακόμα χρόνια, μέχρι να λογικευθεί η Τουρκία και αποκτήσει την πολιτική βούληση για τη λύση όλων των μεταξύ μας διαφορών.
Τούτων δοθέντων και έπειτα από τις διμερείς συζητήσεις που, έγιναν στη διάρκεια του διημέρου 7 και 8 Δεκεμβρίου τρέχοντος έτους, μεταξύ των δύο Χωρών, ο Ερντογάν όχι δεν έκανε κανένα βήμα καλής θελήσεως ακόμα και στα θέματα που, νομικά είναι με την πλάτη στον τοίχο, αλλά απεναντίας ενώ γνωρίζει ότι η Συνθήκη της Λωζάνης για παράδειγμα δεν μπορεί να αναθεωρηθεί για τον απλούστατο λόγο ότι είναι διεθνής και όχι διμερής συμφωνία. Εντούτοις όμως επιδιώκει να παρασύρει την Χώρα μας, να βάλει τα πάντα στο τραπέζι όπως αυτή τα εννοεί και να αρχίσουμε διαπραγματεύσεις από, μηδενική βάση χωρίς να ληφθούν καθόλου υπόψη, τα υφιστάμενα διεθνή θεσμικά κείμενα όπως η Συνθήκη της Λωζάνης - Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών αποφάσεις του ΟΗΕ για το Κυπριακό. Πιστεύω ότι η στάση της Χώρας μας σε όλα τα επίπεδα ήταν σθεναρή και ο Ερντογάν έφυγε με άδεια χέρα. Καμία Κυβέρνηση και κανένας Έλληνας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση, να απεμπολήσει όσα με πλήρη διαφάνεια και ξεκάθαρα μας παραχωρούν τόσο η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, η Ειρήνη των Παρισίων του 1947, η Ιταλοτουρκική συμφωνία του 1932 και το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών του Μοντέγο Μπέϊ του 1982. Όλα αυτά πιστεύω να τα συνειδητοποίησε για τα καλά ο Ερντογάν φεύγοντας από τη Χώρα μας.
Η Τουρκία επαναλαμβάνω στις διεκδικήσεις της έχει σύμμαχο μόνο τον εαυτόν της και δεν στηρίζεται σε καμία απολύτως διάταξη του Διεθνούς Δικαίου αλλά μόνο στις δικές της αυθαιρεσίες και τελευταία τούτο γίνεται αντιληπτό και από τη διεθνή κοινότητα και το μόνο που, επιτυγχάνει είναι διεθνώς να εκτίθεται. Το όπλο μας πρέπει να είναι ενότητα και να μάθουμε να ζούμε με την καθημερινή προκλητικότητα των Τούρκων ενώ παράλληλα, να προετοιμαζώμεθα για παν ενδεχόμενο. Οι Τούρκοι σε τελευταία ανάλυση είναι αυτοί που είναι, εμείς όμως τι κάνουμε.
Τα αποτελέσματα αυτής της επίσκεψης θα φανούν περισσότερο στο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας μεταξύ των δύο Χωρών που, προγραμματίζεται να γίνει τον προσεχή Φεβρουάριο στη Θεσσαλονίκη.
Σε κάθε περίπτωση όμως η Ελλάδα ως Χώρα που, δηλώνει την προσήλωσή της στο Διεθνές Δίκαιο, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική όχι μόνο να το επικαλείται σταθερά, αλλά να προσπαθεί να το εφαρμόζει κιόλας, ακολουθώντας τις ερμηνείες του που, ευθυγραμμίζονται με το γράμμα του Διεθνούς Δικαίου που, έχουν υιοθετηθεί από τη διεθνή πρακτική και αντανακλώνται στην πλούσια νομολογία των διεθνών δικαστηρίων που, κατά βάση τη δικαιώνουν σε όλα σχεδόν τα σημεία που, την αφορούν.