ΘΑ μπορούσαμε βεβαίως να συνδυάσουμε όλα τα παραπάνω, πολύ απλά, δίνοντας ένα μήνυμα αξιοπρέπειας στους ξένους, υπερηφάνειας, αισιοδοξίας, αντοχής αλλά και αντίστασης. Το μήνυμα ανθρώπων που εξέλεγαν λάθος πολιτικούς τόσα χρόνια, με αποτέλεσμα να κλείσουν το μέλλον τους σε καλούπια δυστυχίας...
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ έναν πρωθυπουργό, ας πούμε, να ανάβει το χριστουγεννιάτικο δέντρο, όχι στο Μέγαρο Μαξίμου, ή έναν δήμαρχο όχι στην πλατεία Συντάγματος, αλλά στην πλατεία της κατεστραμμένης από τις πλημμύρες, Μάνδρας! Θα ήταν για όλους μας, αλλά και για τους Ευρωπαίους, η απόλυτη απεικόνιση και μια ρεαλιστική απόδοση της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στη χώρα. Προχειρότητα, φτώχεια, πίκρα, πόνος, ελπίδα. Με φόντο αυτό και ένα τεράστιο χρέος, μια τέτοια εικόνα θα αποτελούσε και μήνυμα ελπίδας, αντίστασης και εθνικής αλληλεγγύης από την ηγεσία ενός περήφανου λαού που πράγματι αντέχει και αγωνίζεται για την επανάκτηση της χαμένης ευημερίας του. "Δεν το βάζουμε κάτω" θα διαμήνυε παντού, "είμαστε εδώ, αντέχουμε"!
ΕΝΑ κουράγιο ας πούμε, στην Ελλάδα των δανεικών. Όπου ο κάθε πολίτης της, πριν ακόμα γεννηθεί, χρωστάει στο κράτος κάπου 30 με 40.000 ευρώ! Στη χώρα που (οι κυβερνήτες της νομίζουν πως) εξακολουθεί και μπορεί να ζει, μόνο χάρη στη βοήθεια των ξένων. Υποδουλωμένη, χωρίς αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια και δίχως εθνική κυριαρχία. Η Ελλάδα με τα προβλήματά της. Τις πλημμύρες της, τις λάσπες της, τη δολοφονική ανοργανωσιά της. Το δυσβάστακτο χρέος της, που παλεύει να εξοφλήσει, που αντιστέκεται σε έναν οικονομικό πόλεμο, τον χειρότερο στην ιστορία της...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ όμως, κανείς πολιτικός δεν θα τολμούσε να ανάψει χριστουγεννιάτικο δέντρο στη Μάνδρα των πλημμυροπαθών. Ούτε στη λασπούρα του Αγρινίου. Ούτε στο Μεσολόγγι. Γιατί απλά εκεί δεν θα γιορτάσουν φέτος τα Χριστούγεννα. Οι άγιες μέρες θα τους βρουν ξεπαγιασμένους, με λασπωμένα ρούχα να ψάχνουν το βιός τους στα ρέματα και την ελπίδα καταχωνιασμένη στα συρτάρια δημοσίων υπηρεσιών, που κρύβουν την απάντηση στο μεγάλο "γιατί". Το χειρότερο στις περιπτώσεις αυτών των δυστυχισμένων ανθρώπων είναι ότι αφού καταφέρουν και ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους, θα εξακολουθούν να βλέπουν εφιάλτες και στην επόμενη νεροποντή. Οι μελέτες θα παραμένουν στα συρτάρια και τα έργα και πάλι θα αργούν. Αν όχι εκεί, αλλού, όπου κτυπήσει ξανά η οργή της φύσης και τέτοια σημεία διαθέτει άπειρα η χώρα. Σπίτια και καταστήματα, περιουσίες ολόκληρες κτισμένα στα ρέματα, μέσα σε ποτάμια και χειμάρρους.
ΣΕ κάθε τραγωδία ακολουθούν πάντα οι επίκαιρες κυρίως πολιτικές ευχές. "Να μην ξανασυμβεί". "Μακάρι να μην το ζήσει κανείς αυτό..." και άλλα τέτοια συμπονετικά. Αλλά οι ευχές κάποτε θα πρέπει να γίνονται και πράξη. Πρώτα όμως πρέπει ως λαός να αποβάλλουμε το μικρόβιο της παρανομίας και το κράτος να εφαρμόζει επιτέλους τους νόμους του...
Του Χρήστου Τσαντήλα
