Ο Μιθριδάτης κατείχετο από τον φόβο αυτόν και προσπαθούσε να αμυνθεί. Γι’ αυτό κάλεσε τον Αρχιμάγειρό του και του είπε ν` αρχίσει να βάζει στο φαγητό του κατ` αρχήν ίχνη δηλητηρίου, το οποίο θα αύξανε διαδοχικά όλο και περισσότερο. Αποτέλεσμα, σε εύλογο χρόνο ο μάγειρος έβαζε στο φαγητό του Μιθριδάτη, πολύ δηλητήριο, τόσο όσο ήταν δυνατόν να εξαποστείλει, στρατιά ανθρώπων.
Όλα λοιπόν συνήθεια. Η πράξη αυτή έμεινε ως Μιθριδατισμός. Καθιερώθηκε μάλιστα και στην Ιατρική, ως εθισμός σε ορισμένα φάρμακα, λόγω συχνής λήψεως. Είναι αυτό που λέμε συχνά: «Δεν παίρνω αυτό το φάρμακο, γιατί το συνήθισε ο οργανισμός μου, και δεν με ωφελεί».
Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ να διέγνωσε το βαθύτερο νόημα του Μιθριδατισμού. Σου λέει δώσε, δώσε κάθε μέρα από τα μικροδεινά στον πονεμένο λαό κι όταν εθισθούν, του τρατάρουμε και τα μεγάλα και δεν θα παίρνουν χαμπάρι.
Πρωτίστως το ψέμα. Στην αρχή μας ξεφούρνιζε από κανένα, σιγά και μαλακά και στο τέλος μας έλουζε στην ψευτιά. Θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ. Θα αυξήσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις. Θα ξαναδώσουμε τον δέκατο-τρίτο μισθό και άλλα φληναφήματα. Παράλληλα όμως και σιγά, σιγά έβγαζε και μια ανεπιβεβαίωτη πληροφορία, πως κάποια από αυτά δεν είναι δυνατόν να ισχύσουν. Και να πως σε λίγο, με γρήγορες αποφάσεις, μας έφερναν το απευκταίο.
Άντε λέγαμε με το προτέρημα της «Ηθικής Αριστεράς», δεν θ` αφήσουν έκθετο το λαό. Κι όμως, όχι μόνον τον άφησαν, αλλά και τον βούλιαξαν στο λάκκο με τα φίδια. Δηλαδή εδώ έχουμε ένα πάντρεμα ιδιοφυές, του λαϊκισμού με τον Μιθριδατισμό. Πάρτε την πρώτη μείωση μισθών. Φωνάξαμε, πονέσαμε, διαμαρτυρηθήκαμε. Με τη δεύτερη μείωση λιγότερο. Και με τον καιρό συνηθίζαμε. Έτσι και με τα δεινά (δηλητήριο) κάθε φορά και λίγο πιο πολλά τα αντιπαρερχόμασταν δίχως να αντιδρούμε. Δηλαδή εθιστήκαμε. Συνηθίσαμε και τώρα χάσκουμε σα χάνοι. Το ίδιο με όλα τα άλλα, τα υπεσχημένα και διαψευσθέντα.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε, πως ο Μιθριδατισμός δρα διπλά. Ο λήπτης του δηλητηρίου δηλ. ο λαός, καθίσταται ανήμπορος να αντιδράσει. Νιώθει άοπλος και εξουθενωμένος. Απόλυτα εξαρτώμενος και παραδίνεται αμαχητί. Από την άλλη πλευρά ο δότης δηλ. το δηλητήριο και ο λαϊκισμός, καθιστά τον ηγέτη παντοδύναμο. Θρασύ και ανάλγητον. Έτοιμος να επιβάλει τις απόψεις και τις θελήσεις του, πάνω στο ανήμπορο θύμα. Ξέρει πως το θύμα μπορεί για λίγο να γρυλίσει παραπονούμενο. Τελικά όμως παραμένει άμαχο και άοπλο να υπερασπίσει τα δίκια του.
Στην περίπτωση αυτή η εξουσία εκμεταλλεύεται τον κάματο και την αδιαφορία του πολίτη που προήλθε από τον εθισμό. Τον Μιθριδατισμό! Και το ξέρουν αυτοί οι κύριοι που κυβερνούν τον τύπο από καιρό τώρα. Το ξέρουν καλά, πως όσο ανίσχυρος είναι ο λαός τόσο ευκολότερα διοικείται.
Μας έμαθαν λοιπόν. Μας συνήθισαν με τέχνη και μέθοδο να αποδεχόμαστε τα πάντα απαθείς. Στεκόμαστε ανίκανοι να αντιδράσουμε στο δηλητήριο, που μας ποτίζουν.
Αυτό όμως είναι επικίνδυνο όσο και σοβαρό. Γιατί προκειμένου να εφαρμόζουν τις ιδεοληψίες και την ανικανότητά τους, αφαιρούν από τον άνθρωπο δημιουργικές δυνάμεις. Προετοιμάζουν πολίτες άβουλους, αδιάφορους και έτοιμους να αποδεχθούν πειθήνια τα πάντα. Δηλαδή να αποδεχθούν ό,τι ιδεοληψίες και παραφροσύνες παράγει η μικρόνοιά τους.
Στην περίπτωση αυτή, η εγρήγορση των πολιτών είναι αναγκαία. Το κύτταρο της φυλής μας είναι ισχυρό και θα το αναδείξουμε με τόλμη.
Του Κων. Ι. Παπακωνσταντίνου
