Υπηρέτησα την πατρίδα για τρία χρόνια περίπου, ως εθελοντής Ε.Ν.Π.Η. (Εθελοντής Νέος Προ Ηλικίας) στην 2η Μ.Ο.Μ.Α. Λάρισας, τα έτη 1973-1975. Ήμουν μαθητευόμενος και χειριστής χωματουργικών μηχανημάτων. Η εργασία που έκανα εγώ και όλοι οι συνάδελφοί μου, ο τρόπος ζωής κλπ ήταν άκρως ανθυγιεινή για τα παιδικά μας χρόνια.
Η δουλειά μας στα μηχανήματα ξεπερνούσε πολλές φορές τις ώρες εργασίας των υπαλλήλων πολιτών. Στα καθήκοντά μας ήταν και η εργασία της συντήρησης των μηχανημάτων ενώ πολλοί από εμάς είχαμε και χρεωμένα μηχανήματα στο όνομά μας, μετά την εκπαίδευσή μας στη Σχολή Μηχανικού στο Λουτράκι.
Πριν λίγο καιρό κατάθεσα τα χαρτιά μου για σύνταξη στον Ο.Α.Ε.Ε. μαζί με ένσημα από το Ι.Κ.Α. και τη Μ.Ο.Μ.Α. Από το ΙΚΑ με ενημέρωσαν ότι τα χρόνια που εργαζόμουν στη Μ.Ο.Μ.Α., τα ένσημα δεν είναι συντάξιμα.
Διακατέχομαι από μια πατριωτική λύπη και, επειδή το θέμα αφορά όλους τους τότε νέους που υπηρέτησαν στη Μ.Ο.Μ.Α. ως Ε.Ν.Π.Η. ανά την Ελλάδα, αιτούμαι μια προσπάθεια εξέτασης του θέματος, αναγνώριση των ενσήμων ως συντάξιμα, και την αναγνώριση της εργασίας μας από την Πολιτεία, για το έργο που προσφέραμε.
