Πριν περίπου μια εβδομάδα ευρωπαίος φέρελπις στον οποίο ανατέθηκε διοικητική ευρωπαϊκή ευθύνη, ομολόγησε ωμά, φαρδιά-πλατιά, ότι ηθελημένα φτωχοποίησαν τους Έλληνες για να σώσουν τις τράπεζές τους, τις δικές τους τράπεζες (που ενεργούσαν τζογάροντας πάνω στον ελληνικό μόχθο).
Δεν είναι δυνατό να λησμονηθεί ο φέρελπις νέος, που φέροντας το υπέρ-βαρύ φορτίο του «όχι», πιεζόμενος, όπως ομολογείται, οδήγησε σε απολίθωση την οικονομία ενός συνόλου, ενός λαού. Φαίνεται ότι ένας λαός μπορεί να υπερασπισθεί ένα «ναι» ή ένα «όχι» του ηγέτη του, αλλά ο ηγέτης παρουσιάζεται ανεπαρκής στην υποστήριξη του «ναι» ή του «όχι» του λαού του...
Σε μια διαπραγμάτευση δεν πρέπει ο διαπραγματευτής να περιορίζεται στην πρώτη πρόταση της φράσης «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη». Το θεριό είναι πολύ πιο ευάλωτο από το Γιάννη. Το θεριό έχει μια εκθετική ταχύτητα προς εξαφάνιση. Η καταστροφή του είναι πάντοτε μεγαλύτερη, πιο θορυβώδης και περισσότερο οδυνηρή. Η ταχύτητα αυτή της καταστροφής του «θηρίου» αναγκάζει τον άνθρωπο, το Γιάννη, να πάρει μέτρα, όποια μπορεί, για τη μη εξαφάνιση (του θεριού).
Μείναμε με την εντύπωση ότι η Ελλάδα ήταν σε δύσκολη θέση. Την εντύπωση αυτή, που μεγάλυναν ένιοι γηγενείς ριψάσπιδες, εκμεταλλεύτηκαν οι ομοτράπεζοι μας ευρωπαίοι. Λειτουργώντας ως εχθροί και εκβιαστές μας οδήγησαν στην χωρίς επιστροφή κατηφόρα της εξαφάνισης του Έθνους. Αν δεν συμβεί κάτι, ο «από μηχανής Θεός», το «τούνελ» στο οποίο μας έβαλαν, είναι βέβαιο ότι θα γκρεμισθεί και θα εξαφανίσει ό,τι είναι Ελλάδα.
Θα μείνει μια έννοια που μόνο εγκυκλοπαίδειες θα την περιγράφουν ως «μια αρχαία Ελλάδα». Δεν λέω. Πολλοί προγενέστεροι φερέλπιδες εραστές της πολιτικής, με την πολιτική τους εξέθρεψαν νοοτροπίες που οδηγούσαν απλές ιώσεις σε εξόδιο ακολουθία. Δεν έπρεπε να επιτρέψουν ισχυροποίηση εξωτερικών προς την Διοίκηση Κέντρων. Σφάλμα τους που έθεταν την διακυβέρνηση της Κρατικής μηχανής σε πολιτικούς χειροκροτητές.
Αποτυχημένοι υποψήφιοι βουλευτές, χωρίς αντίστοιχα τυπικά και κυρίως ουσιαστικά προσόντα, ορίζονταν Διοικητές καίριων Διοικητικών Τομέων με ευθύνες πολλαπλασίως μεγαλύτερες αυτών των βουλευτών. Δεν συζητώ για τα πλεονεκτήματα που χορηγήθηκαν στους συνδικαλιστές, ούτε για την ασύστολη διαχείριση του μόχθου των Ελλήνων από τους τραπεζίτες.
Ανέπτυξαν μια φρενίτιδα αλληλεξάρτηση κρατικής διοίκησης και πολιτικής νοοτροπίας, κατασταλτικό οποιασδήποτε ανάπτυξης. Εμπόδισαν τη δημιουργία παραγωγικών μονάδων, γιατί κάποτε οι εισαγωγές προσέφεραν έσοδα (λόγω … εγκρίσεων) στα σύνολα και συχνά στα άτομα.
Και υποτακτικά συντάχθηκαν με τις απαιτήσεις των άφιλων συνευρωπαίων και έστερξαν και στο σβήσιμο με εκθετικές ταχύτητες των λίγων παραγωγικών μονάδων που είχαν δημιουργηθεί με ατομικές προσπάθειες. Οδηγηθήκαμε στο να επιλέγουμε έτσι «ηγέτες», που αποδεικνύονται ελλιπείς.
Η παράμετρος αυτή μπορεί να αντιμετωπισθεί. Είναι στα χέρια του Ελληνικού Λαού (στη ψήφο του). Η διαδικασία αντιμετώπισης των αλλοεθνών φερέλπιδων πολιτικών, από τους γηγενείς ηγέτες μας, πρέπει να ανασκευασθεί. Ας καταλάβουν οι αυτόχθονες διαπραγματευτές της Ελληνικής πραγματικότητας, ότι οι Ευρωπαίοι δεν μπορεί, στο όνομα της αλληλεγγύης, να εφαρμόζουν την πολιτική του «σφάζειν δια βάμβακος».
Δεν μπορούν ευρωπαίοι που με την κρατική οντότητα εμφανίζονται μόλις στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα να εκδηλώνονται με αυτή τη σκληρότητα, που, στο τέλος-τέλος, πρώτα αυτούς θα βλάψει.
Του κ. Αλέξανδρου Ν. Λαζαρίδη (*)
(*) Ο κ. Αλέξανδρος Ν. Λαζαρίδης είναι τ. καθηγητής ΤΕΙ, a.lazaridi@yahoo.fr
