Αλλά εκεί δεν μιλούσες δημοσιογραφίσκε μου. Σου κατέβαζε κάτι καντήλια και σ’ έφερνε στα ίσα σου. Δεν μιλάς ε; (You don’t talk e?).
Και στο κάτω – κάτω, ο εθνάρχης Κων/νος και ο (εκκολαπτόμενος) εθνάρχης Αλέξης είναι τα μόνα ντερβισόπαιδα ελληνικής κοπής. Έμειναν εδώ κύριε, εντός της ενδόξου ελληνικής επικρατείας! Δεν σουρτούκευαν στα εξωτερικά σαν τον Αντρέα π.χ. που... έσπερνε τον... σπόρο της αντίστασης (και κάνα ξώγαμο πού και πού) σε Αμερικές και Σουηδίες. Δεν είχαν παραλήδες μπαμπάδες σαν τον Γιωργάκη και τον Κωστάκη, τον Αντωνάκη και τον Κούλη να τους στείλουν στα Κολέγια τα αμερικάνικα (American colleges) όπου – ντιπ στούρνος να είσαι- πέντε αγγλικά θα σου μείνουν. Ο Αλέξης φιλαράκια, είναι ένας από μας. (One of us): «Αγγλικά Στρατηγάκη» κι όποιος έμαθε... έμαθε (που συνήθως δεν έμαθε και τρέχουμε τώρα πίσω- πίσω ενήλικες ανθρώποι να αναπληρώνουμε… )
Θα μου πεις πού το ’χες το μυαλό σου; Ε; Πού να το ‘χα ρε παιδιά; Στην... Ντόροθυ το είχα, αυτή η άτιμη φταίει που εγώ από αγγλικά… ντιπ... Τσίπρας σκέτος (αν κι αυτός προόδευσε το τζιμάνι!).
Αχ Ντόροθυ! Βαχ Ντόροθυ!
Ήταν που λέτε ρε παιδιά δυο φροντιστηριάδες στη γειτονιά μας, νέα παιδιά τότε, για ανθούσα δεκαετία ‘70 μιλάμε, που πήγαν κι άνοιξαν φροντιστήρια αγγλικών ο ένας δίπλα στον άλλο. Εντελώς λογικόν, ότι από την πρώτη κιόλας βδομάδα άρχισαν να μαλλιοτραβιούνται για την πελατεία με κάμποσα χτυπήματα κάτω από τη μέση και με καταιγιστικές διαβολές.
-Πού τα ‘μαθε τ’ αγγλικά αυτός ο μπαστουνόβλαχος; Έκανε κάνα δυο φεγγάρια λαντζέρης στην Αστόρια και, άιντε, έγινε καθηγητής;
Τέτοια έλεγαν οι αντίζηλοι και οι δικοί μας τα είχαν παίξει. Ποιον να κάνουν καλά (Who to do well) και ποιον να δυσαρεστήσουν; Εγώ πάντως βρέθηκα σ’ ένα από τα δυο φροντιστήρια με μοναδικό κριτήριο ότι ο φροντιστηριάς ήταν φίλος του πατέρα μου… (friend of my father).
Είναι τώρα στη γειτονιά κι ένας τσόγλανος, ένας... χάλιας, καλό ρεμάλι και του λόγου του, ο Κοσμάς. Mε μια μαλλούρα ως τους ώμους και δεκαπέντε χαϊμαλιά στο λαιμό. Ο τύπος –κλασικός τεμπέλαρος- κούρνιαζε τον χειμώνα σ’ όλα τα σφαιριστήρια της περιοχής έχοντας σκάσει τον πατέρα του, τον κυρ-Θεοδόση, εμποροϋπάλληλο και σοβαρό άνθρωπο, και το καλοκαίρι παρίστανε τον γιαλαντζή χίπη στην Ίο, με μοναδικό κέρδος (για τον Θεοδόση) ότι είχε ένα στόμα λιγότερο να ταΐζει – ήθελε βλέπεις μια φρατζόλα στην καθισιά του!
Σεπτέμβρη τινά λοιπόν, ο Κοσμάς σκάει μύτη στη γειτονιά με την... Ντόροθυ! Αγγλίς νεράιδα, αλιευθείσα εις τα νερά της Ίου, αγκιστρωθείσα στο καμάκι του δικού μας του μορφονιού τον Αύγουστο που τσιμπάνε και οι κολιοί.
Τη συνέχεια την ψυλλιάζεσαι έτσι; Αφού τους τάιζε κάνα τρίμηνο ο Θεοδόσης, άρχισαν τα όργανα:
«Τι θα γίνει ρε ανεπρόκοπε; Ταΐζω εσένα θα ταΐζω και την ψηλοποδάρω;»
«Ψηλοποδάρω» ήταν το «όνομα κατατεθέν» της Αγγλίδος στη γειτονιά και δικαίως: αυτή δεν ήταν γυναίκα ήταν... πόδια. Που φρόντιζε να τονίζει φορώντας καυτά μίνι που ήταν τότε της μοδός (trendy).
Να μην μακρηγορούμε, το κοριτσάκι, φουλ ερωτευμένο (full in love) με τον δικό μας τον «όμορφο» (greek lover) δέχθηκε να δουλέψει κι έτσι εκείνος την έχωσε σε δουλειά, καθηγήτρια αγγλικών ντεμέκ στο Φροντιστήριό μας, ο ιδιοκτήτης του οποίου μέχρι που τύπωσε και ειδικά φυλλάδια που έριχνε παντού:
«Αγγλικά μόνο από Αγγλίδες καθηγήτριες» (μια είχε, αλλά μιλούσε για πολλές) πράγμα που έκανε μεγάλη εντύπωση τότε.
Αχ Ντόροθυ Ντόροθυ… Είχαμε που είχαμε μια δυσκολία με το εγγλέζικο, τις κάναμε δυο μαζί σου… Γιατί βλέπεις τα αγοράκια κείνης της εποχής ήταν... εεεε, ξέρεις τώρα… Άναβαν και κόρωναν! Κοκοράκια (rooster), όχι τα σημερινά αποβλακωμένα χαϊβάνια που πληκτρολογούν όλην ώρα στο κινητό και στο Play Staion.
Ούτε μια βδομάδα δεν πήρε να ανοίξει η... τρύπα στο γραφείο που καθόταν η Ντόροθυ. Και η μαρίδα, που σκοτωνόμασταν ποιος να πιάσει τελευταίο θρανίο, έδινε τώρα ομηρικές μάχες για το... πρώτο, αυτό με την προνομιακή θέα στα... εσώτερα της Ντόροθυ (ah Dorothy!).
- This is a table έλεγε η Ντοροθάρα με προφορά όχι ακριβώς... λονδρέζικη, αλλά ένα προάστιο Λονδίνου, Αιγάλεω σα να λέμε, το ‘χε.
Αλλά ποιος άδειαζε να ασχοληθεί με το table, την chair ή το... book που μας έδειχνε η Ντόροθυ; Εδώ είχαμε μπροστά μας τα... πόδια, πόδια ψηλά, καλλίγραμμα, πόδια που άφηναν υποσχέσεις, πόδια που μας ξεσήκωναν τα μυαλά της... ξαναμμένης εφηβείας μας.
Μια χαρά περνούσαμε λοιπόν οι άρρενες της τάξης, μέχρι που ήρθε η ημέρα η αποφράς:
- Λοιπόν, δηλώνει κείνη την ημέρα ο Λάκης, ένας καζανοκέφαλος που λόγω διαστάσεων το έπαιζε αρχηγός, από δω και πέρα, το πρώτο θρανίο δικό μου.
Εκεί έγινε η επανάσταση του... καταπιεσμένου λαού που του κόβεις το .. «ψωμί» του. «Τι λέει ρε μάγκα;». «Αυτό που σας λέω κι οποιανού του γουστάρει». Ε, δεν γούσταρε στους υπόλοιπους, κουβέντα στην κουβέντα, έγινε το φροντιστήριο νέο... Βιετνάμ (ήταν ο πόλεμος της εποχής), με τα tables, τις chairs και τα books να εκσφενδονίζονται και να σπάνε κι ένα τζάμι…
Στις ανακρίσεις που ακολούθησαν από τον friend of my father όλοι μας βγάλαμε τον σκασμό, αλλά φαίνεται ότι κάποιος ρουφιάνος, όλο και κάρφωσε την ακριβή αιτία του καβγά. Ο φροντιστηριάς – που δεν ήταν και κανένα χάπατο (λαντζέρης στο Αστόρια είχε κάνει ο άνθρωπος) την ψυλλιάστηκε.
Η επόμενη καθηγήτρια μετά την απόλυση της Ντόροθυ (ah Dorothy!) ήταν μια χοντρομπαλού με μπάσα, σχεδόν αντρική, φωνή και ελαφρύ μουστάκι και η οποία έφερνε περισσότερο σε... συνταγματάρχη του Σοβιετικού Στρατού παρά σε καθηγήτρια.
Μέσα σε κλίμα γενικευμένης μελαγχολίας εγκαταλείψαμε γρήγορα την προσπάθεια εκμάθησης της γλώσσας του Σαίξπηρ, αρκεσθέντες στα ολίγα αγγλικούλια που απαιτούσε το status του greek kamaki κείνα τα περίφημα καλοκαίρια στα νησιά.
-Hello darling... Do you like the Greece? Are you here for holidays? (όχι, ήρθε να μαζέψει τα καπνά). Ευτυχώς, τις περισσότερες φορές, η Αγγλίς τουρίστρια δεν απαντούσε. Γιατί έτσι και το ’κανε, εμείς κόβαμε πέρα μην γίνουμε ρεζίλι…
Α, ρε Ντόροθυ… Πόσες φορές σε θυμήθηκα από τότε και σένα και τα πόδια σου τα χυτά και τα τεράστια…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
