Περπάτησαν πεινασμένοι, ξυπόλητοι, ρακένδυτοι, περιφρονημένοι, μέσα στο κρύο και τη ζέστη, κουβαλώντας στις αδύναμες και καχεκτικές πλάτες τους, τις αμαρτίες και τις σκοπιμότητες της ατέρμονης προπαγάνδας άλλων. Ζεστάθηκαν από το μαγκάλι με τα μισοσβησμένα κάρβουνα και διάβασαν για να μορφωθούν με το φως της λάμπας ή του κεριού, όπως στο κρυφό σχολειό, αφού δεν είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν τ΄αγαθά του πολιτισμού εκείνης της εποχής, που ήταν κτήμα μόνο των ολίγων. Λειτούργησαν κάτω από το καθεστώς της αιχμαλωσίας, τη στιγμή που άλλοι χτυπούσαν προσκλητήριο εισβολής στο γήπεδο των αγαθών, της κατανάλωσης και της ευημερίας. Παρ΄όλες τις στερήσεις, τις κακουχίες και τους διωγμούς, στάθηκαν όρθιοι. Δεν λύγισαν, ούτε παραδόθηκαν στις απαιτήσεις εκείνων που τους είχαν στο στόχαστρο. Και όταν χρειάσθηκε, ξεχύθηκαν μαζικά στους δρόμους και ζήτησαν από το κατεστημένο της εποχής να τους παραχωρήσει περισσότερη δημοκρατία, δικαιοσύνη, δωρεάν παιδεία, εργασία, σεβασμό της προσωπικότητάς τους και της αξιοπρέπειας τους. Το δικό τους σάλπισμα για κατάκτηση και εδραίωση της δημοκρατίας, με ειρηνικά μέσα, με την πειθώ και όχι με τη βία, έδειχνε και το υψηλό αίσθημα ευθύνης που είχαν απέναντι του τόπου. Είχαν ως έμβλημα και προμετωπίδα την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της συναδέλφωσης των ανθρώπων μεταξύ τους.
Δεν πυρπόλησαν λεωφορεία, αυτοκίνητα, τράπεζες, καταστήματα, ανθρώπινες ζωές, όπως γίνεται σήμερα. Δεν κατασκεύασαν βόμβες, ούτε κρατούσαν στα χέρια τους καδρόνια, πέτρες και άλλα αιχμηρά αντικείμενα για να τα εκσφενδονίσουν εναντίον των αστυνομικών. Σεβάστηκαν τις αρχές και τους νόμους της πολιτείας, αν και οι τελευταίες τους τυραννούσαν και ποδοπατούσαν τα δικαιώματά τους. Δεν αφόπλισαν αστυνομικούς, ούτε έκλεψαν τα υπηρεσιακά οχήματα τους. Δεν χειροδίκησαν ενάντια στους καθηγητές, ούτε κράτησαν όμηρο τον πρύτανη και τους συνεργάτες του. Δεν εισήλθαν βίαια στις αίθουσες των δημοτικών συμβουλίων για να διακόψουν τις συνεδριάσεις, ούτε στο κοινοβούλιο, ούτε στα πνευματικά κέντρα για να πετάξουν αυγά, πορτοκάλια και μπογιές ενάντια στους ομιλητές της εκδήλωσης. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα με ένα μεγάλο τμήμα της νεότητα είναι όχι μόνο πρωτάκουστα, αλλά και πρωτόγνωρα. Το εγερτήριο μήνυμα, πως οι καιροί άλλαξαν και τα πάντα πρέπει να ανατραπούν ακόμα και με τη βία, δείχνει ότι το μυαλό της εργάζεται με νέο τρόπο και οι στόχοι της και οι επιδιώξεις της έπρεπε να είχαν εμβάλλει από πολλού σε σκέψεις και ανησυχίες τους υπευθύνους. Πεινασμένη αυτή η ομάδα των αναρχικών- αντιεξουσιαστών, διψασμένη για ανατροπή και ανωμαλία, θεμελιώνει τη συνθηματολογία της στη δική της θεωρία, πως οι σατράπες της εποχής μας είναι αυτοί που αιχμαλωτίζουν τις συνειδήσεις μας και μας σπρώχνουν και μας οδηγούν εκεί όπου εκείνοι θέλουν. Γι΄αυτό και η κατάλυση της καθεστηκυίας τάξης είναι ο σκοπός και η άμεση επιδίωξή της. Η σύγκρουση με τις δυνάμεις της τάξης και επιβολής του νόμου, είναι ο πρωταρχικός της σκοπός, αφού οι τελευταίες εμποδίζουν την ομαλή πορεία των στόχων τους.
Στη δική μου νεότητα, η αστυνομία κατέπνιγε πριν από τη γέννησή της κάθε απόπειρα συνάθροισης των νέων, ακόμα και αν αυτή γινόταν για ειρηνικούς σκοπούς. Κάθε παράβαση και παρακοή των εντολών της , συνοδευόταν από αθρόες συλλήψεις και προσαγωγές στα κρατητήριά και τα μπουντρούμια της, με τα γνωστά σ΄όλους μας φιλοδωρήματα της.
Σήμερα η αστυνομία κατηγορείται, δίκαια, για την παντελή αδρανοποίησή της. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες του κλίματος της εχθρότητας και του κύματος των επιθέσεων που υφίσταται από τους αναρχικούς- αντιεξουσιαστές. Η αδράνεια της αυτή, η απάθεια, η αδιαφορία της στα σφυροκοπήματα των νεαρών παιδιών, τα οποία την μέμφονται, την λοιδορούν, την βρίζουν, την ξευτελίζουν μπροστά στα μάτια του ελληνικού λαού, χωρίς εκείνη να κάνει τ΄αυτονόητα, είναι φυσικό επακόλουθο η κοινωνία να έχει αυτή τη γνώμη. Οι «πιτσιρικάδες» χτυπούν την καρδιά της που είναι εντεταγμένη για την ηρεμία και τη γαλήνη του τόπου. Τη δύναμη που μας δίνει παλμό και κουράγιο στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας, όραμα και ζωή για την πορεία μας μέσα στον κοινωνικό ιστό. Εκείνο που μας προβληματίζει και μας δημιουργεί ερωτήματα είναι το γεγονός αυτής της αδρανοποίησης που την εκθέτει στα μάτια του λαού. Δεν υπάρχει ένας… μα ένας ανώτερος αξιωματικός να έχει το θάρρος και την τόλμη να βγει μπροστά στον ελληνικό λαό και να φροντοφωνάξει «Ελληνικέ λαέ» « Η αστυνομία δεν είναι αυτή που νομίζεις. Δεν είναι αυτή που μέμφεσαι και κατηγορείς, για ολιγωρία, αδράνεια, και ανυπαρξία της. Το πραγματικό της πρόσωπο είναι άλλο. Έχει τη δύναμη και τη θέληση, τον τρόπο και τα μέσα να διαλύσει όλα τα άβατα και όλους τους αναρχικούς- αντιεξουσιαστές. Κάθε «Ρουβίκωνα» και κάθε «πύρινη λαίλαπα» αρκεί να μη την εμποδίζουν: Οι Τόσκηδες, οι Βούτσηδες οι Τσίπριδες η Κωνσταντοπούλου και όσοι άλλοι επεμβαίνουν στο έργο της. Για να γράψει ιστορία γύρω από το όνομά του και να σώσει έτσι την τιμή και την υπόληψη του σώματός της. Ας το κάνει κάποιος. Μπορεί την επομένη να βρεθεί στο Σουφλί ή ακόμα και στο σπίτι του. Θα έχει προσφέρει όμως τη μεγαλύτερη υπηρεσία στο σώμα της.
Και για να είμαστε δίκαιοι. Όλοι εμείς που στρέφουμε τα βέλη μας και απευθύνουμε δριμύ κατηγορώ ενάντια στα παιδιά αυτά που κάθε λίγο αναστατώνουν την ηρεμία και τη γαλήνη μας, αλήθεια; διερωτηθήκαμε ποτέ μήπως πρώτα είμαστε εμείς υπεύθυνοι και μετά αυτά; Μήπως εμείς με την αδιαφορία μας και την οκνηρία μας δεν τα προσεγγίσαμε όπως έπρεπε και τα αφήσαμε έτσι στο έλεος χωρίς την φροντίδα, την αγάπη, την συμπόνια μας; Δεν έχω κανένα δισταγμό να απαντήσω. ΝΑΙ. Το πολιτικό κατεστημένο της χώρας ποτέ δεν αφουγκράστηκε, τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες, τα όνειρα, τα οράματά, τις αγωνίες, τους στόχους τους. Τους γύρισε την πλάτη και ποτέ δεν ασχολήθηκε με τη χειραγώγησή τους. Τώρα δρέπει τους καρπούς. Τα κόμματα και οι πολιτικές ομάδες, το μόνο που έκαναν ήταν να τα συμπιέσουν και να τα απονευρώσουν. Πήραν την τρυφερή αγνή και άδολη ψυχή τους, στα χέρια τους και την μετέτρεψαν σε σπουδαίο υλικό πολιτικής εκμετάλλευσης για την επιδίωξη των σκοπών τους. Εκμεταλλεύθηκαν τον ενθουσιασμό τους, την απειρία και την αγνότητά τους και τους έριξαν στον αγώνα για την υλοποίηση των σχεδίων τους.
Αυτό όμως γρήγορα το αντιλήφθηκαν οι νέοι και το αρνήθηκαν. Αμφισβήτησαν το κατεστημένο, το ψέμα, την υποκρισία, την εκμετάλλευσή τους. Αμφισβήτησαν τους νεκρούς θεσμούς, τη σαπισμένη πνευματική ζωή του τόπου, την εκκλησία με τα μη και τα όχι της, την αδράνεια του πολιτισμού, την κοινωνία γενικά. Έγιναν βίαιοι, εκρηκτικοί, ατίθασοι, άνομοι μπροστά στα κοινωνικά συστήματα. Οδηγήθηκαν έτσι σε ένα βίαιο ριζοσπαστισμό που έφθασε στο σημείο να αμφισβητήσει ακόμα και το πιο ιερό αγαθό του ανθρώπου, την ελευθερία του. Μπροστά σ΄αυτή την κατάσταση οι νέοι απελπισμένοι, απογοητευμένοι, έγινα σημαιοφόροι, πρωταγωνιστές και κήρυκες ολοκληρωτικών καταστάσεων και με ευκολία προσχώρησαν στο μηδενισμό, στο, χάος. Λίγη προσεκτική, έντιμη επεξεργασία των συμπεριφορών των νέων μας, μας πείθει πως όλοι εμείς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών απέναντί τους. Μήπως ήλθε η ώρα και η στιγμή, να αναλάβουμε ο καθένας μας τις δικές μας ευθύνες; Φρονώ, ότι αυτήν την πτυχή δεν δικαιούμαστε να την αποσιωπήσουμε.
Από τον Αθανάσιο Φώτο
* Ο Αθανάσιος Φώτος είναι επί τιμή δικηγόρος
