Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος ίσως ξαφνιάζει, γιατί δεν πολυχρησιμοποιείται, είναι όμως στοιχείο της καθημερινότητάς μας. Προέρχεται από ένα μαγευτικό κείμενο, γραμμένο από τον Μέγα Βασίλειο. Και σε ένα απόσπασμά του βρήκα ένα καλό κέντρισμα για να προσεγγιστεί η διαιώνια και διαγενεακή σχέση των ανθρώπινων ηλικιακών άκρων, νεότητας-γήρατος.
Κατά τους θρύλους και τις ιστορίες που μας γοητεύουν, στην αρχαία πολυύμνητη Σπάρτη, όταν οι ηλικιωμένοι δεν μπορούσαν να αυτοεξυπηρετηθούν κατέληγαν στον Καιάδα. Σ’ αυτό που θεωρείται ως το πρώτο ρατσιστικό φίλτρο. Έτσι, λοιπόν, ένας Σπαρτιάτης πολεμιστής τύλιξε σε μια κουβέρτα τον ανήμπορο πια πατέρα του και τον άφησε στον Καιάδα. Ο γονιός, όμως, πριν χωρίσουν πρόλαβε και του είπε: «Κράτησε την κουβέρτα, θα την χρειαστεί ο γιος σου...». Από τότε, θρυλείται, σταμάτησε αυτή η μορφή θανατικής καταδίκης.
Μετά, αργότερα, η ανθρωπότητα προόδευσε και...ήρθαν οι πελαργοί, οι οποίοι ακόμα και σήμερα φέρνουν τα μωρά... Αυτό το πουλί και οι συνήθειές του προκαλούσαν σεβασμό. Στη Θεσσαλία, όποιος σκότωνε πελαργό τιμωρούταν με θάνατο. (Σήμερα, ένα τσογλάνι μπορεί να κάνει σκοποβολή στους πελαργούς με το φλόμπερ που του πήρε ο μπαμπάς..). Στην Ανατολή, όπου συνήθιζαν να αποδίδουν στα ζώα και ιδιαίτερα στα πουλιά μεγάλη σημασία, σαν σύμβολα, ο πελαργός συμβόλιζε, ιδίως στους Αιγύπτιους, την ευσέβεια και τη δικαιοσύνη. Γι’ αυτό κοσμούσε το πάνω μέρος των βασιλικών σκήπτρων.
Ο Μέγας Βασίλειος πρόσεξε και κατέγραψε τη φροντίδα με την οποία οι νεαροί πελαργοί πρόσεχαν τους γηραιότερους. Τους πρόσεχαν στις φωλιές, τους βοηθούσαν στο πέταγμα, μεριμνούσαν για την τροφή τους. Έτσι προέκυψε ο «πελαργικός νόμος», δηλαδή η ανταπόδοση των τροφείων, από τα φιλόστοργα παιδιά προς τους γεννήτορες τους: Ο «αντιπελαργισμός». Αυτό που, με σύγχρονους όρους, λέμε ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα.
Εδώ το θέμα αρχίζει να βαραίνει. Γι’ αυτό περιορίζομαι σε μια μικρή ανταπόδοση. Σε έναν μικρό... ‘αντιπελαργισμό’, μια μικρή εκδήλωση ευγνωμοσύνης προς έναν άνθρωπο που μας δίδαξε ψυχαγωγώντας μας, κυριολεκτικά όμως και όχι διασκεδαστικά, το ήθος, την ελευθεροφροσύνη και την αλληλοκατανόηση, τον κ. Κώστα Μητρόπουλο. Τον αειθαλή σύντροφό μας γελοιογράφο. Όσο χαμόγελο αυτογνωσίας μας χάρισε, τόση τρυφερότητα του αξίζει!
Περιμένοντας με ομολογημένη ανησυχία τη συζήτηση στη Βουλή, της Παρασκευής, το ‘μετέωρο βήμα του πελαργού’ λες και επιβάλλει-συμβολικά-νηφαλιότητα και αναστοχασμούς. Γιατί ο φόβος καλά κρατεί: Μήπως, οι...κρωγμοί της πολιτικής ηγετικής ανεπάρκειας και της ανεύθυνης μωροφιλοδοξίας οδηγήσουν σε άλλον ένα πλασματικό, όσο και τραγικό, διλημματικό διχασμό.
Το...λελέκι του Αίσωπου δείχνει, πάλι, τη λύση. Αφού τον κούρασαν τον Δία οι βάτραχοι ζητώντας του έναν θεό-βασιλιά, τους ξεφορτώθηκε παραγγέλλοντας τους να λατρεύουν ένα κούτσουρο. Μετά από λίγο ξαναπήγαν στον Δία με παράπονο γιατί το κούτσουρο δεν τους ικανοποιεί και του ζήτησαν κάτι άλλο, να τους εμπνέει πιο πολύ. Αηδιασμένος ο Δίας από την ανοησία τους, τους έστειλε για βασιλιά ένα λελέκι. Αυτό τους αποδεκάτισε...
Μα τον Δία, σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα μας φταίει ο κ. Σόϊμπλε...
xatzis@hotmail.com
