Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι η οικονομική κρίση που ξέσπασε εδώ και πέντε χρόνια και δυστυχώς εξαπλώνεται αντί να συμβεί το αντίθετο, άλλαξε πολλά πράγματα στις συνήθειες του κόσμου αλλά και στα «θεσμοθετημένα» και «κατοχυρωμένα»... χάλια αυτού του τόπου. Άλλες απ’ αυτές τις αλλαγές είναι ορατές, άλλες εντελώς αθέατες.
ΓΙΑ παράδειγμα, δεν μπορεί να μην γίνεται αντιληπτή στο ευρύ κοινό, μια γενικευμένη υποβόσκουσα κατάθλιψη που σιγοτρώει κυρίως τα χαμηλά στρώματα και η οποία προέρχεται από την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου, συνεπεία της τεράστιας (σε πανευρωπαϊκά ποσοστά) ανεργίας, που μαστίζει κυρίως τους νέους, αλλά και της επιβάρυνσης της ψυχικής κατάστασης που προέρχεται (και) από τα δημοσιεύματα του τύπου, μη εξαιρουμένων και των δικών μου...
ΔΕΝ μπορεί να μην γίνεται αντιληπτή, η αδυναμία των κυβερνήσεων (και της καινούργιας σημερινής, βεβαίως), να σηκώσουν ανάστημα στους δανειστές μας να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι και να διεκδικήσουν την επάνοδο της ανεξαρτησίας της χώρας, τη στιγμή που στην Ελλάδα μας τα πάντα κινούνται με δανεικά!
ΑΥΤΑ είναι τα βασικά που γίνονται αντιληπτά. Βγάζουν μάτι δηλαδή. Κάποια άλλα όμως, δεν είναι αμέσως ορατά. Και έχουν να κάνουν με πολύ σπουδαίες αλλαγές στη νοοτροπία, αλλά και στην καθεστηκυία αντίληψη της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου.
ΓΙΑ παράδειγμα, στα γραφεία των βουλευτών δεν μπαινοβγαίνουν πλέον ψηφοφόροι για να ζητήσουν διορισμό, ή άλλα είδη «βολέματος» για τους ίδιους και τα παιδιά τους, αφού έχουν εμπεδώσει ότι, δεκάρα τσακιστή δεν υπάρχει στο κράτος, προσλήψεις εκ παραθύρων, δεν γίνονται πλέον, παρά μόνον απολύσεις! Όπως επίσης οι παρατηρητικοί μόνο θα έχουν διαπιστώσει, ότι τέλειωσαν πλέον τα υπομνήματα με «αιτήματα» φορέων, συλλόγων και άλλων κρατικοδίαιτων όλες αυτές τις δεκαετίες φορέων, προς την κεντρική διοίκηση, αλλά ακόμα και υπηρεσιών του κράτους, όλοι γνωρίζουν ότι... «λεφτά γιοκ» και ότι «δεν μπορείς να ζητάς από αυτόν που δεν έχει!».
ΤΗΝ τελευταία πενταετία, από χρόνο σε χρόνο, διανύοντας τα επίπονα στάδια της κρίσης, βαίνουν διαρκώς μειούμενες οι πορείες διαμαρτυρίας, οι μεγάλες διαδηλώσεις και οι λαϊκές, εργατικές, κοινωνικές αντιδράσεις, με ορίζοντα μάλλον αποκαρδιωτικό, αφού πάνε προς... εξαφάνιση! Μόνο από φωτογραφίες θα θυμόμαστε σε λίγα χρόνια τα μεγάλα συλλαλητήρια των αριστερών κομμάτων και των εργατικών κέντρων.
ΕΚΤΟΣ και αν... Αν οι τελευταίες εξελίξεις με το ναυάγιο των (πέντε μήνες τώρα) διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, επαναφέρουν τα αντιστασιακά αντανακλαστικά και τη διάθεση για αγώνες των Ελλήνων, που είναι προφανώς η μοναδική «διαπραγμάτευση» που δεν δοκιμάσαμε, δηλαδή η απευθείας «εξήγηση» λαού και δανειστών. Η οποία μπορεί να αποβεί από μοιραία, έως σωτήρια! Έμεινε κάτι να χάσουμε;
