Ένας μύθος, που μας είπαν πολλές φορές οι πολιτικοί όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα, είναι ότι ο μόνος δυνατός φιλολαϊκός μοχλός ανάπτυξης και δημιουργίας πλούτου είναι το κράτος και πως οτιδήποτε είναι ιδιωτικό είναι εχθρικό. Εντούτοις είναι γεγονός ότι το κράτος στην Ελλάδα, με όποια οικονομική και επιχειρηματική δραστηριότητα κι αν καταπιάστηκε τις τελευταίες δεκαετίες, μόνο χρέη για τον πολίτη κατάφερε να παράγει. Αυτό όμως είναι κάτι που αποσιωπάται επιμελώς.
Φθάσαμε στο 2017 για να τολμήσει Έλληνας πολιτικός και εν δυνάμει Πρωθυπουργός, να πει στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ 2017) σχεδόν δύο χρόνια πριν τις βουλευτικές εκλογές, ότι η παρέμβαση του Ελληνικού κράτους στην Ελληνική οικονομία πρέπει να περιοριστεί δραματικά, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (Α.Ε.Π.) – δηλαδή η πίτα από την οποία τρώμε όλοι- πρέπει να αυξηθεί πάρα πολύ μέσω ξένων και εγχώριων ιδιωτικών επενδύσεων για να μπορέσει η κοινωνία τουλάχιστον σε οικονομικό επίπεδο να ανακάμψει και να έχουμε μέλλον στην Ελλάδα εμείς και κυρίως τα παιδιά μας.
Το Ελληνικό κράτος έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορεί να είναι η κινητήριος δύναμη της οικονομίας, διότι το ίδιο το Κράτος ευθύνεται για την σημερινή ημιθανή κατάσταση της οικονομίας και τη δική μας μέσω της υπερβολικής φορολόγησης των πάντων. Κι αν παλιά το Κράτος έδινε την πολυτέλεια στους πολιτικούς μας να το φορτώνουν δανεικά για να κάνει τον «επιχειρηματία» επ’ ωφέλεια των πολιτικών και της επανεκλογής τους και όχι των πολιτών, τώρα δεν την έχει. Άλλωστε δεν μπορείς να περιμένεις από λογικές που δημιούργησαν το πρόβλημα να το λύσουν κιόλας. Και δυστυχώς το κράτος και η πολιτική νοοτροπία που κυριάρχησε δεκαετίες είναι το πρόβλημα.
Ως πολίτες πρέπει να αλλάξουμε λογική. Οι πολιτικοί δεν έχουν λόγο να αλλάξουν. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει τακτική και οι απόλυτα κερδισμένοι στη σχέση πολίτες – πολιτικοί είναι οι πολιτικοί. Δεν είναι δύσκολο ως πολίτες να δεχθούμε κάποιες παραδοχές γνωστές στο δυτικό οικονομικό πολιτισμό. Όπως ότι τους πολίτες και το κράτος -ακόμα και το σπάταλο- το συντηρούν οι επενδυτές και οι επιχειρηματίες – όχι οι κρατικοδίαιτοι - και χωρίς αυτούς τα κράτη καταρρέουν και μαζί με αυτά και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Επαλήθευση του συμπεράσματος αυτού μπορούμε να βρούμε σε όλες τις οικονομικά αναπτυγμένες και πολιτισμένες χώρες του κόσμου.
Μάλιστα σε αντίθεση με τους ανεύθυνους πολιτικούς, αλλά και τους ανεύθυνους πολίτες, οι επενδυτές και οι επιχειρηματίες είναι υπεύθυνοι τόσο για τα κεφάλαια που έχουν υπό διαχείριση, όσο και για τις επιχειρήσεις που διαχειρίζονται. Και στο ερώτημα πως είμαι τόσο σίγουρος, η απάντηση είναι απλή: Τα λάθη που κάνουν οι επενδυτές και οι επιχειρηματίες – όχι οι κρατικοδίαιτοι ή οι διαπλεκόμενοι με την εξουσία- τα πληρώνουν οι ίδιοι, ενώ τα λάθη και τις παραλείψεις, που κάνουν οι πολιτικοί μας, τα πληρώνουμε εμείς, ο λαός.
Με δεδομένο ότι εδώ και οκτώ χρόνια τόσο οι επενδυτές, όσο και οι επιχειρηματίες αποχωρούν από τη χώρα μας, οι υποψήφιοι νέοι επενδυτές θα πρέπει να είναι τυφλοί, κουφοί και μειωμένης αντίληψης, να μην συνυπολογίσουν την έξοδο των συναδέλφων τους από την Ελλάδα ή να μη λάβουν υπόψη τους το διοικητικό, χρηματοδοτικό και φορολογικό πλαίσιο και ως άλλοι φακίρηδες να επιλέξουν να ξαπλώσουν στο κρεβάτι με τα καρφιά που καίνε.
Το πλήρες αδιέξοδο είναι μπροστά μας. Χρειαζόμαστε επενδύσεις και μάλιστα πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο για τα πολλά επόμενα χρόνια. Παρόλα αυτά δεν είμαστε έτοιμοι ως κράτος να τις διεκδικήσουμε. Το συμπέρασμα είναι ότι σε αντίθεση από ότι μας λένε οι πολιτικοί μας, δεν βρισκόμαστε στο τέλος της κρίσης αλλά μάλλον στην αρχή της.
Υπάρχει κάποια λύση για να αποφύγουμε αυτό το αδιέξοδο; Υπάρχει. Αν θέλουμε επενδύσεις στη χώρα μας, τότε θα πρέπει να νικήσουμε τον ανταγωνισμό. Πρέπει ως χώρα να δώσουμε την καλύτερη σχέση κόστους προς απόδοση στον επενδυτή για να μας προτιμήσει. Πρέπει να δώσουμε ως κράτος καλύτερους όρους φιλοξενίας των επενδύσεων από τους ανταγωνιστές μας και μάλιστα με εγγυήσεις που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Διότι τις επενδύσεις που επιδιώκουμε εμείς, τις επιδιώκουν ταυτόχρονα και πολλά άλλα κράτη στη Γη, που έχουν δοκιμαστεί και έχουν επιτύχει. Αυτό που μένει να αναρωτηθούμε τώρα είναι αν είμαστε έτοιμοι ως πολίτες να επιλέξουμε εκείνους τους πολιτικούς που θα διαμορφώσουν τους κατάλληλους όρους για να προσελκύσουμε επενδύσεις και να αρθεί το αδιέξοδο όλων μας.
Του Στέλιου Ορφανάκη
* Ο Στέλιος Ορφανάκης είναι καθηγητής (M.Sc) Φυσικών και Θετικών Επιστημών στη Δημόσια Εκπαίδευση, έχει εξειδικευθεί στην Τραπεζική Διοίκηση και σε Παράγωγα Προϊόντα, έχει δουλέψει και ως επενδυτικός σύμβουλος στην Ιδιωτική Τραπεζική (AlphaPrivateBank – Όμιλος ALPHABANK). Από τον Ιανουάριο του 2017 είναι πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας μέσω της διαδικασίας αξιολόγησης του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών
