Εν τούτοις, είναι εξίσου βέβαιο, ότι ήταν στις δυνατότητες της χώρας η κρίση να είχε αποφευχθεί ή να είχε αντιμετωπιστεί και μάλιστα χωρίς μνημόνια, και αυτό γιατί :
Πρώτα-πρώτα, επειδή η οικονομική κρίση δεν προέκυψε ξαφνικά, αλλά κυοφορούνταν επί πολλά χρόνια και έμπειροι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές το είχαν αντιληφθεί και το είχαν επισημάνει, θα έπρεπε να τους είχαμε ακούσει και να είχαμε πάρει έγκαιρα τα μέτρα εκείνα, που θα σταματούσαν τον κατήφορο, γιατί, νομοτελειακά, δεν θα μπορούσαμε για πολύ καιρό, όπως αποδείχθηκε κατόπιν, να ζούμε με λιγότερα από όσα παράγουμε, πολύ περισσότερο δε υπερκαταναλώνοντας δανεικά. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το επεσήμανε αυτό από τα τέλη της δεκαετίας του 80, αλλά ούτε τον ακούγαμε ούτε του ανανεώσαμε την πρωθυπουργία. Προτίμησε η πλειοψηφία του λαού αυτούς, που χάιδευαν αυτιά τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, οπότε ο κατήφορος συνεχίστηκε με τα γνωστά αποτελέσματα.
Πήγε, βέβαια κάποια στιγμή, να μας σφίξει τα λουριά ο κ. Σημίτης στην προσπάθειά του να μπούμε στην Ο.Ν.Ε. και να αντικαταστήσουμε τη δραχμή με το ευρώ, αλλ’ αντιμετωπίστηκε κι αυτός ανάλογα με αποκορύφωμα τη στάση μας απέναντι στα μέτρα Γιαννίτση, που πήγαν από κει, που ήρθαν, μια που «φωνή λαού, οργή θεού». Και δεν έφτανε μόνο αυτό. Αναλάβαμε επί ημερών του το δαπανηρό κόστος πραγματοποίησης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 στη χώρα μας, τους οποίους και διεξάγαμε τελικά και με ιδιαίτερη, μάλιστα, επιτυχία προς δόξαν της Πατρίδας μας, αλλά συνέβαλαν κι αυτοί στο βάθεμα της κρίσης, γιατί, στην προσπάθεια μας να βγούμε ασπροπρόσωποι απέναντι στη διεθνή κοινότητα, αναλάβαμε υποχρεώσεις δυσβάστακτες, χωρίς να έχουμε, δυστυχώς, προβλέψει εκ των προτέρων ούτε καν την αξιοποίηση και εκμετάλλευση των ολυμπιακών ακινήτων, εκ των οποίων πολλά έχουν, ήδη, καταντήσει άχρηστα. Γι' αυτό και πολλοί πιστεύουν σήμερα, ότι κακώς τους αναλάβαμε εμπλέκοντας σ’ αυτούς αριστερόστροφες και δεξιόστροφες κυβερνήσεις με πρόσκαιρα οφέλη και δυσανάλογα με το κόστος των αγώνων.
Κάτι πήγε, βέβαια, να κάνει και ο Καραμανλής ο νεότερος με αρκετή, θα έλεγα ωστόσο, καθυστέρηση, υποσχόμενος από τα προεκλογικά μπαλκόνια του 2009 όχι παροχές αλλά διετή λιτότητα. Έπεσε, όμως, θύμα και αυτός του λαϊκισμού και του συνθήματος λεφτά υπάρχουν και με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Θα μπορούσε, ακόμη, ως πρωθυπουργός κάτι να κάνει για την επερχόμενη κρίση και ο Γ. Παπανδρέου• αντί π.χ. να κινείται παρασκηνιακά με τον Τρος Καν και να ανακοινώνει, αιφνιδιάζοντας τους πάντες, την προσφυγή μας στο Δ.Ν.Τ. και την αποδοχή του πρώτου μνημονίου χωρίς καν να το έχουν, καθ’ ομολογίαν, διαβάσει οι βουλευτές και υπουργοί του, να πει στο λαό ότι έκανε λάθος στους υπολογισμούς αναφορικά με την ύπαρξη χρημάτων και ν’ αλλάξει πολιτική υιοθετώντας είτε αυτή του Καραμανλή είτε να εισηγηθεί τη δική του λιτότητα, για να προλάβει το κακό. Κάτι τέτοιο, όμως, προϋποθέτει πολιτική γενναιότητα και επειδή δεν την είχε, μπλέξαμε στα γρανάζια των δανειστών υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας.
Παρ’ όλα, αυτά, αποδείχτηκε στην πορεία, ότι ύστερα απ’ τις μεγάλες θυσίες του λαού ήταν και πάλι στις δυνατότητες μας να είχαμε, ήδη, βγει απ' το μνημόνιο και να είχαμε, ήδη, επιστρέψει ξανά στις αγορές και με μικρότερο, μάλιστα, κόστος. Ο κ. Τσίπρας, όμως, με το συνέταιρο του στην κυβέρνηση είχαν αντίθετη άποψη και επιμένοντας στο λαϊκισμό, στην παροχολογία και στο σχίσιμο των μνημονίων κατάφεραν να εξαπατήσουν το λαό και δεν το επέτρεψαν χάριν της κυβερνητικής καρέκλας. Με όπλο, όπως γνωρίζουμε την εκλογή του προέδρου Δημοκρατίας πίεσαν με τον τρόπο τους να γίνουν πρόωρες εκλογές, που δεν της χρειάζονταν εκείνη την περίοδο ο τόπος, σπέρνοντας την ανησυχία στους δανειστές και επενδυτές, με αποτέλεσμα να ανακόψουν την προσπάθεια, να φορτώσουν δύο, ακόμη, μνημόνια στις πλάτες του λαού και να επιμηκύνουν για δεκαετίες την υποθήκευση του μέλλοντός μας ψελλίζοντας εκ των υστέρων ως δικαιολογία, ότι αυταπατήθηκαν. Κατάφεραν, έτσι, να στερήσουν ακόμη και την ελπίδα από το λαό, ο οποίος, κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, παραδόθηκε άνευ όρων και δεν αντιδρά.
Και επειδή «οι καιροί ου μενετοί», έστω καθυστερημένα και μέχρι να έρθει η ώρα των εκλογών, καλό είναι, εδώ που φτάσαμε, αντί να ανακαλύπτουν παντού και συνεχώς υπονομευτές των προσπαθειών τους και να φορτώνουν τις κωλοτούμπες και τις αστοχίες τους στους αντιπάλους τους, να αναλάβουν, επιτέλους, τις ευθύνες τους οι σημερινοί συγκυβερνώντες και, αν μη τι άλλο, να κάνουν πράξη όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις, που φέρουν την υπογραφή τους. Όλα τα άλλα είναι καμώματα και μάλιστα εκ του πονηρού, που δυσκολεύουν την προσπάθεια εξόδου από την κρίση.
* Από τον Κώστα Γιαννούλα
