«Κι ο Θρασύβουλος, πήρε τον άνθρωπο που ήρθε από τον Περίανδρο έξω από την πόλη, κι αφού μπήκαν σε χωράφι με σπαρτά, από τη μια διέσχιζε τα μεστωμένα στάχυα, ρωτώντας και ξαναρωτώντας και μπερδεύοντας τον απεσταλμένο, ποιος λόγος τον έφερε από την Κόρινθο, κι από την άλλη, έτσι κι έβλεπε κάποιο στάχυ να υψώνεται πάνω απ' τ' άλλα, το τσάκιζε, και τσακίζοντάς το, το έριχνε καταγής, συνεχώς• μ' αυτό τον τρόπο τα πιο καμαρωτά και τα πιο ψηλά στάχυα τα ρήμαξε». Ο απεσταλμένος του Περίανδρου δεν κατάλαβε το νόημα της συμπεριφοράς του Θρασύβουλου και νόμισε πως είχε πάθει κάτι το μυαλό του. Όταν όμως επέστρεψε στην Κόρινθο και διηγήθηκε στον Περίανδρο τα καθέκαστα, ο Περίανδρος κατάλαβε ότι ο Θρασύβουλος τον συμβούλευε πως έπρεπε να σκοτώνει τους καλύτερους πολίτες, αυτούς που ξεχωρίζουν από τους άλλους (Ηρόδοτος).
Αυτός είναι ο λόγος που οι «άρχοντες» αρχαίοι και τωρινοί διορίζουν δίπλα τους ανθρώπους μειωμένων ικανοτήτων σε τέτοιο βαθμό, που να μπορούν μεν να τους κάνουν τη δουλειά, όχι δε αρκετά ικανούς για να τους επισκιάσουν ή να τους αφαιρέσουν την εξουσία. Όταν δε τυχαίνει, οι ευφυείς να είναι και από το ίδιο αίμα ... τα παλαιά χρόνια τους εκτελούσαν από παιδιά, στις μέρες μας οι ανασφαλείς, εξουσιολάγνες μετριότητες που άρχουν, δεν μπορούν βεβαίως να τους εκτελέσουν, τους αποκλείουν όμως από τις ηγετικές θέσεις διορίζοντας κατώτερούς τους. Γι' αυτό απεχθάνονται και εμποδίζουν τις αξιοκρατικές διαδικασίες. Για να διατάζουν μέτριους, και οπωσδήποτε κατώτερούς τους που τους χρωστάνε την ευγνωμοσύνη του ανάξιου. Οι ανάξιοι αποτελούν πηγή διαφθοράς όχι μόνον ως προς τους πολίτες αλλά συνήθως εξαγοράζουν τη σιωπή και την ανοχή των δικών τους υφισταμένων με πλασματικές υπερωρίες, εκτός έδρας και μπόνους. Έκοψαν από τους δ.υ. τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων και μείωσαν τους μισθούς. Αυτά ακριβώς που δεν έπρεπε να κόψουν. Έπρεπε να κόψουν τις πλασματικές υπερωρίες και τα μαϊμού εκτός έδρας που παίρνουν οι «εκλεκτοί». Μεγαλύτερο θα ήταν το δημοσιονομικό όφελος. Εκεί γίνεται πραγματικό πάρτι!
Οι κρίσεις και η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων (δ.υ.) αποτελούν μνημονιακή υποχρέωση. Εάν δεν μας τα επέβαλλαν οι ξένοι, δεν θα γινόταν καν συζήτηση διότι αξιοκρατία και Ελληνικό κράτος είναι έννοιες παντελώς ασύμβατες. Έχει επικρατήσει στην κοινωνία, η λανθασμένη άποψη ότι την αξιολόγηση των δ.υ. την εμποδίζουν οι υπάλληλοι ενώ στην πραγματικότητα την εμποδίζουν οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους (υπουργοί, περιφερειάρχες, δήμαρχοι). Η θέση των περισσότερων συλλόγων των δ.υ. δεν είναι το "όχι στην αξιολόγηση" αλλά το "πρώτα κρίσεις και μετά αξιολόγηση". Σε όλες τις φυσιολογικές χώρες του κόσμου ΠΡΩΤΑ κάνουν τις κρίσεις των προϊσταμένων και ΜΕΤΑ βάζουν τους προϊσταμένους να αξιολογήσουν τους υφισταμένους τους. Στη χώρα της γελοιότητας θα το κάνουν και αυτό ΑΝΑΠΟΔΑ! Πώς ζητάς από αυτούς που δεν προήχθησαν με αξιοκρατικό τρόπο να αξιολογήσουν αξιοκρατικά, τους υπόλοιπους; Έτσι θα ζήσουμε το τραγελαφικό φαινόμενο ο κάθε αμόρφωτος «κουτσόστραβος» (φέρε τα φάκελλα, έλεγε κάποιος διευθυντής) που τον διόρισε προϊστάμενο ο κομματικός του φίλος να "αξιολογήσει" τον απόφοιτο μεταπτυχιακού τμήματος! Πέρα από τη φαιδρότητα ότι ο κρινόμενος έχει πιο πολλά προσόντα από τον κριτή του, υπάρχει και μία άλλη διάσταση: από εμπάθεια ή αγωνία για τη θέση του, θα του βάλει και άσχημο βαθμό. Διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι στις επερχόμενες κρίσεις αυτός ο μεταπτυχιακός θα του πάρει τη θέση.
Οι κομψευόμενοι εγωπαθείς που επιζητούν την κολακεία και που τόσο απλόχερα προσφέρουν οι ανάξιοι, γνωρίζουν καλά, ότι μόνον από τέτοιους υφισταμένους θα την έχουν. Γι΄ αυτό εμποδίζουν με κάθε μέσο τις κρίσεις. Κωλυσιεργούν να συνεδριάσουν, να συστήσουν υπηρεσιακά συμβούλια, να φτιάξουν τα οργανογράμματα των υπηρεσιών, αποστέλλουν έγγραφα ζητώντας ηλίθιες δήθεν διευκρινήσεις π.χ. έγγραφο προς το υπουργείο ότι δήθεν δεν καταλάβαμε την τάδε παράγραφο, (έναν μήνα να το συντάξουν, έναν να πάει, έναν να απαντήσουν και άλλον έναν να έρθει, πάνε 4 μήνες).
Τα συμπτώματα της παράνοιας στη χώρα είναι η ευρύτητα της ανοχής στην παρανομία η οποία έχει κυριαρχήσει ως μία κανονική διαδικασία. 80.000 περίπου υπάλληλοι του κράτους έχουν διορισθεί ή ανέλαβαν διευθυντικές θέσεις με πλαστά πτυχία, βεβαιώσεις ή έγγραφα. Και αλλού υπάρχουν πλαστά πτυχία και κλεμμένες διπλωματικές. Σε οποιαδήποτε φυσιολογική χώρα του κόσμου όμως, καπιταλιστική ή σοσιαλιστική, όταν αποκαλύπτονται, οι ένοχοι απολύονται, τιμωρούνται, ενώ ακολουθούν και παραιτήσεις πολιτικών. Οι δικοί μας αλητήριοι που άρχουν, εμποδίζουν ακόμη και τον έλεγχο των πλαστών πτυχίων διότι γνωρίζουν καλά ότι οι άλλοι αλητήριοι, οι φιλοτομαριστές που ψηφίζουν, θα τους ξαναψηφίσουν. Εάν υπήρχε ένα πολιτικό κόμμα με τίτλο: «Δεν θα ξανακάνω ρουσφέτια σε κανέναν», αμφιβάλλω εάν θα έπαιρνε ένα 5% στις εκλογές.
Είμαστε η χώρα όπου: 1. Τον στόκο που δεν μπορούσε να περάσει τις τάξεις τον βάζουμε χωρίς πανελλήνιες στο Πανεπιστήμιο επειδή ήταν πρωταθλητής σε κάποιο άθλημα. 2. Τη θείτσα που δεν θα περνούσε ποτέ με ΑΣΕΠ την διορίζουμε καθηγήτρια στα σχολεία μας και μάλιστα κοντά στο σπίτι της επειδή είναι πολύτεκνη. 3. Την άλλη που δεν ξέρει ούτε προπαίδεια την διορίζουμε αξιωματικό στην Πολεμική μας αεροπορία επειδή ήταν ολυμπιονίκης.
Στη χώρα της γελοιότητας έπαθλο για όλους αποτελεί ένας διορισμός. Τί είναι το δημόσιο; Άσυλο ηλιθίων και αναξιοπαθούντων; Τί χρωστάνε οι μαθητές και οι γονείς να ανέχονται την άσχετη θείτσα, δήθεν καθηγήτρια; Είναι απόδειξη διδακτικής επάρκειας το ότι είναι πολύτεκνη; Τί χρωστάνε οι πολίτες που θα πέσουν στα χέρια του αυριανού «γιατρού» που μπήκε από το παράθυρο στο Πανεπιστήμιο; Είναι απόδειξη ευφυΐας ότι έπαιζε καλό μπάσκετ; Τί χρωστάει η κοινωνία να καθοδηγείται από τον κάθε αμόρφωτο που θα καταλάβει αναξιοκρατικά μία θέση κλειδί και θα γίνει ο ηγέτης της;
Ο Ηγέτης είναι προϊόν της αξιοκρατίας και όχι παιδί του σωλήνα της καθεστηκυίας τάξης. Οι εκπαιδευμένες κοινωνίες αποκτούν προοδευτικά την τεχνογνωσία «παραγωγής» και επιλογής ικανότερων ηγετών. Πώς να παράξει ηγέτες μία χώρα της οποίας το μότο είναι: η αριστεία είναι ρετσινιά; Πού η αναξιοκρατία είναι κανόνας και μαγκιά; Πού σε κάθε νόμο υπάρχουν 1000 εξαιρέσεις που τις βαφτίζουν με «πιασιάρικα» ονόματα (κατά προτεραιότητα, με κοινωνικά κριτήρια, κλπ) για να «τρουπώσουν» κάποιοι; Προτεραιότητα παντού πρέπει να έχουν οι άριστοι. Τα σοβαρά κράτη τα έχουν λύσει προ πολλού αυτά. Δίνουν ένα επίδομα στον πολύτεκνο, ένα χρηματικό έπαθλο στον Ολυμπιονίκη αλλά σε καμία περίπτωση δεν μετατρέπουν τη Δημόσια Διοίκηση σε άσυλο ηλιθίων, ούτε γεμίζουν τα Πανεπιστήμιά τους με ανίκανους που «τρούπωσαν» και αύριο θα διεκδικήσουν την ηγεσία της χώρας. Αυτά μόνον στην Ουγκάντα των Βαλκανίων!
Η αναξιοκρατία οδηγεί σε γενικευμένη απαξίωση των θεσμών. Ποιός θα σεβασθεί τον αμόρφωτο διευθυντή - κομματόσκυλο; Τα δε επιχειρήματα των απατεώνων; Ωμός φιλοτομαρισμός επενδεδυμένος με ευήκοες λέξεις. «Είναι πολιτική η θέση», «χρειαζόμαστε έμπιστους ανθρώπους για να εφαρμόσουμε την πολιτική μας».
Ο θρίαμβος της μετριότητας, της αναξιοκρατίας, της ασυνειδησίας, της ασυδοσίας, η επιβράβευση της αγραμματοσύνης και της αναίδειας των ηλιθίων. Μία χώρα που έχει χάσει κάθε ισορροπία. Μία χώρα παράλυτη, παρηκμασμένη. Που επιβραβεύει την αχρηστία, τον πλάγιο τρόπο. Με την δικαιοσύνη ασθενούσα και ουσιαστικά απούσα. Μία χώρα που φροντίζει ώστε η αίσθηση της ατιμωρησίας να μένει διαρκώς βαθιά ριζωμένη στους πολίτες αυτού του τραγικού κράτους. Που δεν έχει τους παραμικρούς αυτοματισμούς για τα πιο αυτονόητα πράγματα. Που έχει επιτύχει το ακατόρθωτο. Την πλήρη αντιστροφή της πυραμίδας της αξίας. Οι μέτριοι στην κορυφή, οι άξιοι στον πάτο.
Μόνον σε μια τέτοια ΜΗ φυσιολογική χώρα με ΜΗ φυσιολογικούς πολίτες, θα μπορούσαν να λάβουν τέτοια αξιώματα τόσο θλιβερά φθηνοί άνθρωποι που βρίθουν τόσης ανοησίας. Ένα τέτοιο συνονθύλευμα τυχοδιωκτών, αλαζόνων, αμόρφωτων, κρατιστών, καρεκλοκένταυρων, να γίνονται υπουργοί, περιφερειάρχες, δήμαρχοι και παρά την ρουσφετο-κατάντιά τους και την ασχετοσύνη τους να ορίζουν τη μοίρα αυτού του κάποτε λαμπρού Έθνους.
Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου, οι έχοντες πτυχίο είναι άνεργοι, οι έχοντες πλαστό πτυχίο δ.υ., και οι μη έχοντες πτυχίο «σύμβουλοι» υπουργών ή υπουργοί. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Καλιγούλας (12-41 μ.Χ.) διόρισε το άλογό του ως μέλος της Συγκλήτου, του ανώτατου θεσμού του κράτους. Εμείς τον έχουμε ξεπεράσει.
Από τον Άγγελο Γ. Αγοραστό
* Ο Άγγελος Γ. Αγοραστός είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
