Το ολοκαύτωμα με τη θυσία του Λιβαδιώτη ήρωα Γεωργάκη Oλύμπιου

17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1821

* Του Αποστ. Β. Ρούντου

«Ο άντρας αυτός - ο Γ. ΟΛΥΜΠΙΟΣ
ήταν από μεγάλη ράτσα γενναίων ανδρών.
Μα όλα τα είχε αυτός ο υπερήρωας.
Το αδάμαστον του χαρακτήρα, το υψηλό
φρόνημα, τον μεγάλο ενθουσιασμό και
την υπέρμετρη φιλοπατρία.
Γι’ αυτό και κατατάσσεται στις πιο ηρωϊκές
μορφές των αγωνιστών του 1821».
Π. ΜΕΛΑΣ
(Μακεδονομάχος)Ο Γεωργάκης Ολύμπιος γεννήθηκε στο Λιβάδι - Ολύμπου στις 14 Μαρτίου 1772 και πέθανε στις 22 Σεπτεμβρίου 1821. Με καταγωγή από το γένος των Λαζαίων στην Άνω Μηλιά των Πιερίων, που ίδρυσαν το καπετανάτο του Ολύμπου. Πατέρας του ήταν ο Νικόλαος και μητέρα του η Νικολέτα.
Νέος σε ηλικία, τριάντα χρονών εγκατέλειψε το καπετανάτο του Ολύμπου αποτελούμενο από αρματολούς και κλέφτες που κληρονόμησε από τους Λαζαίους, μαζί δε με τον άλλο γενναίο και φίλο του από το χωριό Βλάστη της Κοζάνης, τον Γιάννη Φαρμάκη, καθώς και με τον Περραιβό οπλαρχηγό από την Ελασσόνα, τον Σάββα και άλλους οπλαρχηγούς, ήλθαν σε συνεννόηση μεταξύ τους κάτι σαν μυστική εταιρεία δηλαδή για κοινή στρατιωτική δράση.
Ο Γιωργάκης θα ερχόταν σε επαφή με ηγεμόνες άλλων Βαλκανικών Χωρών, όπως του Καραγεώργη της Σερβίας, που αυτές ήταν Χριστιανικές Χώρες, όπως η Ρωσία, η Μαλδοβλαχία και η Ρουμανία.
Πίστευε ο Ολύμπιος και πολεμούσε για την μεγάλη ιδέα της απελευθέρωσης των Χωρών της παραδουνάβιας περιοχής, στη βοήθεια τη στρατιωτική της Ρωσίας, καθώς ο Γεωργάκης υπηρετούσε και ως αξιωματικός του Ρωσικού στρατού, με το βαθμό μάλιστα του συνταγματάρχη. Παράλληλα δε πόνταρε και στην εξωτερική βοήθεια των Ρώσων, αφού μάλιστα υπουργός της επί των εξωτερικών, ήταν ο Έλλην Δημ. Υψηλάντης.
Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ: Ο Γεωργάκης Ολύμπιος πίστευε με πάθος στην Ελευθερία της Πατρίδας και δεν «σκιάζονταν» τον θάνατο, όπως έλεγε και ο άλλος μεγάλος στρατηγός της Επανάστασης του 1821, ο Θρυλικός «Γέρος του Μοριά» Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Εγώ τον θάνατο, τον αντίκρισα πολλές φορές κατάφατσα και δεν κιότεψα»!
Έτσι και ο Γεωργάκης ενήργησε όπως ο Κολοκοτρώνης στην Ελλάδα, ξεσηκώνοντας σε επανάσταση τους υπόδουλους ραγιάδες από το Μοριά προς τη Ρούμελη, ενώ ο Ολύμπιος ξεκίνησε από τις Βαλκανικές Χριστιανικές Χώρες, όπου είχαν καταφύγει πολλοί Έλληνες. Η κήρυξη του αγώνα έγινε στις Βαλκανικές Χώρες με πρωτοβουλία του Ολύμπιου, από την πόλη Ιάσιο της Ρουμανίας, στις 22 Φεβρουαρίου 1821.
Στην αρχή μάλιστα της εκστρατείας του ο Ολύμπιος είχε τη βοήθεια και συμπαράσταση από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Όμως μετά αποχώρησε ο Υψηλάντης, γιατί δεν συμφώνησε με τον Γεωργάκη για μεταφορά της επανάστασης από τις Χώρες της Βαλκανικής και νοτιότερα προς την Ελλάδα, αφού όπως υποστήριζε ο Υψηλάντης, οι Έλληνες δεν ήταν ακόμα έτοιμοι για επανάσταση. Έτσι, με την επανάσταση στις Βαλκανικές Χώρες, που πρώτος ξεκίνησε ο Γ. Ολύμπιος, και που από σπίθα στην αρχή έγινε πυρκαγιά, παρά τη λυσσαλέα αντίδραση των Τούρκων και άλλων «δήθεν» συμμάχων μας που αντιδρούσαν στο ξεκίνημα του αγώνα.
Όμως αυτή εξαπλώθηκε και στην υπόλοιπη Ελλάδα, δικαιώνοντας έτσι το ρητό που μας λέει: «Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια της άνοιξης. Δεν μπορείς όμως να εμποδίσεις την άνοιξη να έρθει».
Θα ήμουν εδώ άδικος αν δεν αναφερόμουνα σε στοιχεία από το Βιβλίο: «Η σιδηρά διαθήκη των Βλάχων» του Λιβαδιώτη καθηγητή, του ιστορικού και μεγάλου συγγραφέα, του Γιώργου Ράπτη, που γράφει μεταξύ πολλών άλλων στο βιβλίο του:
«… Οι Λαζαίοι καταγωγής από τα Πιέρια και την περιοχή του Ολύμπου, απ’ όπου και οι ρίζες του Γεωργάκη, πρόσφεραν τη ζωή τους στο βωμό της ελευθερίας της Πατρίδα μας, πάνω από 400 παλικάρια. Ο δε Γιωργάκης που το όνομά του Ολύμπιος, αποτελεί - με τους αγώνες του - το πρόφραγμα (φράχτη δηλαδή), στον Τούρκο κατακτητή, ξεκίνησε ως οπλαρχηγός του αρματολικού από Λιβάδι. Επιβεβαίωσε - έτσι - με την ιστορική του απόφαση, και το ολοκαύτωμά του ο Γεωργάκης αυτό που επιτάσσουν οι συνθήκες του πολέμου και όπως μας λέει το ρητό: «Όποιος μάχεται για την Πατρίδα, μπορεί να κερδίσει ή και να χάσει. Όποιος όμως δεν μάχεται, αυτός είναι χαμένος από χέρι». Και αλλού πάλι μας υπενθυμίζει το ρητό: «Είναι καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός και δούλος».
Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΥ: Ο Γεωργάκης αποφασισμένος για την έναρξη του αγώνα και μαζί με το φίλο και συναγωνιστή του τον Γιάννη Φαρμάκη, συνένωσαν τους στρατιώτες τους, κάπου 900 πολεμιστές. Όμως οι περισσότεροι από τους στρατιώτες εγκατέλειψαν την εκστρατεία, αφού δεν άντεξαν την πορεία στα δύσβατα και κακοτράχαλα βουνά του Αίμου και των Καρπαθίων ορέων. Ο ίδιος ο Γεωργάκης αρρώστησε και παρά την ασθένειά του συνέχισε με τους 350 εναπομείναντες γενναίους και πιστούς πολεμιστές του.
Γύρω στις 5 Σεπτεμβρίου του 1821 οι πολεμιστές υπό τον Ολύμπιο ήρθαν σε πόλεμο με τους 2.000 Τούρκους Οθωμανούς υπό τον Σελήχ Πασά, που όμως μετά προστέθηκε κι άλλο Τουρκικό Σώμα, από άλλους 2.000 Τούρκους και σύνολο 4.000 Τούρκοι εναντίον 350 Ελλήνων.
Έτσι αναγκάστηκαν, και υποχωρήσαντες οι στρατιώτες του Ολυμπίου αποκλείστηκαν σ’ ένα απόμακρο μοναστήρι της Ρουμανίας, μερικά χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα το Βουκουρέστι και στα σύνορα Αυστρίας και Ρουμανίας, στη Μονή Σέκου, όπως λεγόταν.
Η πολιορκία του μοναστηριού διήρκησε κάπου 2 εβδομάδες χωρίς την κατάληψη από τους Τούρκους. Όμως τα τρόφιμα και τα πυρομαχικά των στρατιωτών του εξαντλήθηκαν και σαν να μην έφτανε αυτό, τους κόψανε και το νερό.
Οι Τούρκοι πυρπόλησαν τις εγκαταστάσεις του μοναστηριού αφού γκρέμισαν τον περίβολο, και τότε ο Ολύμπιος μετά από σφοδρές μάχες σώμα με σώμα και μαχόμενος συνεχώς μαζί με τους ιερολοχίτες συμπολεμιστές του, ανέβηκε στο κωδωνοστάσιο του μοναστηριού, όπου υπήρχαν βαρέλια με πυρίτιδα γεμάτα.
Ο Τούρκος Σαλήχ Πασάς σε μια ύστατη προσπάθειά του να δελεάσει τον Ολύμπιο, τον πρότεινε να του χαρίσει τη ζωή και να του δώσει την ηγεμονία της περιοχής. Όμως ο γενναίος και αποφασισμένος να θυσιαστεί Γεωργάκης, απέρριψε κατάμουτρα την πρόταση του Τούρκου λέγοντας στους 11 συμπολεμιστές που του απέμειναν: «Εγώ αδέλφια μου θα μείνω εδώ στην πυριτιδαποθήκη και θα καώ. Εσείς αν θέλετε, φύγετε! Να τώρα σας ανοίγω την πόρτα!» Όμως κανένας στρατιώτης δεν έφυγε.
Έτσι ο βράδυ προς ξημέρωμα της 17ης Σεπτεμβρίου του 1821, κάπου 3500 Τούρκοι γκρεμίζοντας τον περίβολο της Μονής Σέκου, εισήλθαν στο εσωτερικό της. Ο δε Γεωργάκης Ολύμπιος μη έχοντας διέξοδο και επικαλούμενος τη βοήθεια του Θεού και κάνοντας το σταυρό του, έβαλε φωτά στην πυρίτιδα του κωδωνοστασίου, ανατιναζόμενος μαζί και σκοτώνοντας τους 3.500 χιλιάδες άπιστους Οθωμανούς στρατιώτες του Σελήχ Πασά.
Από τους 11 συντρόφους μόνος ένας διασώθηκε, για να υπάρξει έτσι η ζωντανή μαρτυρία αυτής της αυτοθυσίας του Ολυμπίου, και να μεταφερθεί το παράδειγμά του, σαν αυτό του Καλόγερου Σαμουήλ στο Κούγκι του Σουλίου, και σαν αυτό του Κρητικού Καλόγερου Γιαμπουδάκη, στο Αρκάδι των Χανίων της Κρήτης.
Έτσι παλικαρίσια έφυγε ο ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΟΣ σε ηλικία μόλις 49 ετών. Το ουράνιο σύννεφο πήρε την ψυχή του σαν μια αέρινη οπτασία και τον ανύψωσε στη χορεία των αθάνατων Ελλήνων της Εθνικής περηφάνιας, και στο ΠΑΝΘΕΟΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ, γινόμενος της λευτεριάς και δόξας παλικάρι. * Ο Απόστολος Ρούντος
είναι εκπαιδευτικός  και πρ.
διευθυντής του Δημοτικού
Σχολείου Λιβαδίου