Ο άκρατος λαϊκισμός, η ακατάσχετη παροχολογία και η ανέντιμη πολιτικά και κοινωνικά κατάχρηση και σφετερισμός των Αρχών της 3ης Σεπτέμβρη, βιαίως υφάρπαξαν την ψήφο του προοδευτικού πολίτη, με αποτέλεσμα να σχηματισθεί μια κυβερνητική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, μετερχόμενη της μεθοδευμένης νοθείας και της βίας της ανειλικρίνειας και της ανεντιμότητας.
Γιατί όμως ο πολίτης του προοδευτικού Κέντρου, που γνώρισε την πρόοδο, τις σοβαρές μεταρρυθμίσεις, βίωσε την ανάπτυξη στο σπίτι του, είδε την Ελλάδα αξιοπρεπώς να στέκει στην Ευρώπη των ισχυρών, εν τέλει εναπόθεσε την ελπίδα του σε ένα πολιτικό φορέα, με δανεική ταυτότητα και πολιτική κακής απομίμησης;
Η απάντηση είναι προφανής. Ο ίδιος πολιτικός χώρος, που για δεκαετίες εξέφραζε τον πολίτη της προόδου και έκανε πράξη τις Αρχές της 3ης Σεπτέμβρη, μετουσιώνοντάς αυτές σε υπαρκτές και απτές πολιτικές, απογοήτευσε και φάνηκε να αφήνει μετέωρη μια κοινωνία στην δίνη των μνημονίων.
Τούτη την εύλογη κοινωνική απογοήτευση εκμεταλλεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και συνδυάζοντάς την με την ανάδειξη της παθογένειας στελεχών του μεσαίου χώρου, έκανε σημαία του ένα έωλο και κατασκευασμένο ηθικό πλεονέκτημα, οικειοποιήθηκε τις Αρχές της 3ης Σεπτέμβρη και του εμπνευστή της και ως αναγκαστική συνέπεια οδηγηθήκαμε σε μια νέα χαρτογράφηση του πολιτικού συστήματος.
Στα επόμενα κρίσιμα χρόνια για την πορεία του τόπου, από την πολιτική σκακιέρια απουσίασε ο μεσαίος χώρος, που εκφράζει παραδοσιακά το σύνολο της κοινωνίας. Δημιουργήθηκε το πολιτικό κενό, που διαπιστωνόταν ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ του αρχικού 3% και στην συντηρητική παράταξη. Δημιουργήθηκε ένα νέο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – Νέα Δημοκρατία, το οποίο εξ ορισμού αδυνατεί να εκφράσει το σύνολο των πολιτών, που θεωρούν δικαίως, ότι είναι πολιτικά άστεγοι και επιζητούν την δημιουργία μιας μεγάλης ενιαίας Κεντροαριστεράς, που θα στεγάσει και θα εκφράσει τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα, τις μεγάλες παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, την νεολαία.
Το πολιτικό σύστημα, στο οποίο δεν εντοπίζεται η προοδευτική παράταξη, αποτέλεσε την αιτία, που οδήγησε αυτά τα χρόνια σε μια σειρά προσπαθειών για την κάλυψη του τεράστιου πολιτικού κενού. Γεννήθηκαν κόμματα, κινήσεις, ενώσεις πολιτών, στοχεύοντας όλες στον προοδευτικό πολίτη, όμως απουσίαζε από αυτές το στοιχείο της ενότητας, της συμπόρευσης και της ανανέωσης. Αντίθετα, κάποιες από αυτές, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν πρόσκαιρες και εκλογικά εξυπηρετικές ή ιδιοτελείς. Εύλογα λοιπόν, μέσα σε αυτή την πανσερμία κινήσεων και ομάδων, κυριαρχούσε έντονη δυσπιστία και αμφισβήτηση. Πρόκειται για συγκολλήσεις μηχανισμών, στελεχών, αρχηγών ή για ουσιαστικές, μακρόπνοες και κοινωνικά αναγκαίες συνενώσεις και συνθέσεις ιδεών, Αρχών και προτάσεων, προσαρμοσμένες στις νέες κοινωνικά συνθήκες;
Με το ερώτημα αυτό να ταλαντεύει το μέσο προοδευτικό και άστεγο πολιτικά πολίτη, φτάσαμε στο 2017, που πλέον η Κεντροαριστερά βάζει τα θεμέλια, ώστε να αποτελέσει ξανά τον καταλύτη των πολιτικών εξελίξεων, να βρεθεί στο επίκεντρο των μεγάλων προοδευτικών αλλαγών, που χρειάζεται η Χώρα και να αφυπνίσει τον δημοκρατικό κόσμο.
Βρισκόμαστε στην προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου, σύγχρονου ευρωπαϊκού φορέα της κεντροαριστεράς, που πρέπει να παίξει το ρόλο ενός ισχυρού προοδευτικού μεταρρυθμιστικού πόλου, που θα υπερβαίνει τα σημερινά σχήματα, τα κομματικά επιτελεία και τις παλιές και νέες ηγεσίες τους. Που θα προβάλλει μια συνολική και συνθετική πρόταση, με τομές στην ίδια την καρδιά της Κοινωνίας, εκφράζοντας τους «μη προνομιούχους» αλλά και τα δυναμικά κοινωνικά στρώματα, που μπορούν να συμβάλουν στην οικονομική ανάταξη του τόπου.
Στην πορεία αυτή, παρά τις σειρήνες και τις κασσάνδρες, παρά την αμφισβήτηση και την προσπάθεια λοιδορίας και απαξίωσης πανταχόθεν, το εγχείρημα της αναγέννησης της Κεντροαριστεράς, αρχίζει να αποφέρει τους πρώτους καρπούς, κάτι που πρέπει ομολογουμένως να πιστωθεί στην επικεφαλής της πρωτοβουλίας αυτής και υποψήφιας για την ηγεσία του υπό σύσταση φορέα, Φώφης Γεννηματά.
Η ίδια, με πορεία μακριά από την πόλωση και από κινήσεις διάσπασης και κατακερματισμού, χάραξε την γραμμή της ανανέωσης της κεντροαριστεράς με πνεύμα ενότητας, διεύρυνσης και συσπείρωσης των υγιών δυνάμεων, υπό την σημαία της πολύτιμης εθνικής συνεννόησης, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη πολλών, μεταξύ των οποίων και την δική μου εμπιστοσύνη και κάνοντας πράξη, την προσδοκία, που είχα εκφράσει, την περίοδο του κατακερματισμού του 2015.
Τότε είχα αναφέρει σε σχετικό άρθρο: “Εννοιες όπως διεμβολισμός ή διάσπαση δεν προσομοιάζουν, αντίθετα προσβάλλουν την Δημοκρατία. Η μόνη προσπάθεια, που καταβάλω και θα συνεχίσω αδιάκοπα, από οποιοδήποτε μετερίζι, κινείται αποκλειστικά και μόνο στην ενότητα του ήδη πληγωμένου δημοκρατικού κόσμου και χώρου (6-01-2015).
Πλέον, κάθε προοδευτικός πολίτης, πρέπει, από οποιοδήποτε μετερίζι, να συμβάλλει στην μετεξέλιξη του δημοκρατικού χώρου, συμμετέχοντας και επιλέγοντας τον υποψήφιο, που θα ηγηθεί του εγχειρήματος, με τις εγγυήσεις της ενότητας και της ανανέωσης, κυρίως μετά την 5η Νοέμβρη.
Μόνο έτσι, το εγχείρημα για την δημιουργία ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού φορέα της κεντροαριστεράς, θα επιφέρει στην πολιτική σκακιέρα την μετεξέλιξη, με τον δημοκρατικό χώρο να αποκτά και πάλι τον ιστορικό του ρόλο στην πορεία του τόπου και της Δημοκρατίας. Η παρακμή λοιπόν, και αναγέννηση της κεντροαριστεράς, είναι υπόθεση και των πολιτών και των πολιτικών. Των πολιτικών που με την παθογένεια τους αμαυρώνουν πολιτικούς χώρους και των πολιτών που οδηγούν αυτούς στην παρακμή.
Η αναγέννηση, είναι υπόθεση επίσης των πολιτικών, αλλά αυτών, που με ήθος και αξιοπρέπεια, πολιτική βούληση και όραμα, χτίζουν σχέσεις εμπιστοσύνης με την κοινωνία. Ας κυριαρχήσουν στην επιλογή του προοδευτικού πολίτη τα κριτήρια αυτά την 5η Νοέμβρη, για να γίνει η 5η Νοέμβρη η 3η Σεπτέμβρη.
Της Νικολέττας Μπουρνόβα (*)
(*) Η κ. Νικολέττα Μπουρνόβα είναι δικηγόρος Λάρισας
