Γι’ αυτό και ακούμε, συχνά-πυκνά, πολλούς να λένε, ότι οι σύγχρονοι ηγέτες είναι αναλώσιμοι και μικρού πολιτικού αναστήματος, ότι και οι τριακόσιοι της Βουλής είναι όλοι τους διεφθαρμένοι και ευλογούν μόνο τα γένια τους, ενώ, αντίθετα, μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες υπήρξαν μόνο στο παρελθόν περιλαμβάνοντας ανάμεσά τους τον Καποδίστρια, τον Τρικούπη, τον Ελ. Βενιζέλο, τους Γ. και Α. Παπανδρέου, τον Κ. Καραμανλή και άλλους.
Επειδή, μιλώντας ξεκομμένα από το παρελθόν, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα σήμερα, αναρωτιούνται πολλοί ∙ αυτό, που συμβαίνει, είναι σημείο των καιρών και αποτέλεσμα της παρακμής και του κατήφορου, στον οποίο περιέπεσε η χώρα ανεπιστρεπτί, ή μήπως είναι παροδικό φαινόμενο και θέμα χρόνου να επιστρέψουμε και πάλι στην κανονικότητα;
Κατά την προσωπική μου άποψη ισχύει η δεύτερη εκδοχή ∙ και αυτό γιατί, αν δει κανείς το παρόν σε σχέση με το παρελθόν, θα διαπιστώσει ότι η ζωή και η ιστορία των λαών κάνει κύκλους και άλλοτε πάει προς τα πάνω και άλλοτε προς τα κάτω συμπαρασέρνοντας άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο προς την ίδια κατεύθυνση. Οι πολιτικοί ηγέτες δεν αποτελούν εξαίρεση, όχι μόνο γιατί προέρχονται από το λαό και επιλέγονται από αυτόν, οπότε κατά το λαό και οι άρχοντές του, αλλά και γιατί σε περιόδους κρίσης σαν κι αυτή, που διανύουμε, πέφτουν εύκολα θύματα της μηδενιστικής αντίληψης, που διακατέχει τους περισσότερους Έλληνες, με αποτέλεσμα να λησμονούνται, εύκολα, τα θετικά τους και κοντά στα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Άλλωστε, σ’ όσους απ’ αυτούς, λίγους έστω, που μιλάνε τη γλώσσα της αλήθειας, και δεν λένε αυτά, που θέλουμε να ακούσουμε χαϊδεύοντας αυτιά, συνηθίσαμε ή να μη τους δίνουμε την ευκαιρία ν’ αποδείξουν την αξιοσύνη τους ή να τους καθαιρούμε σε μικρό χρονικό διάστημα. Παρόλα αυτά υπάρχουν αξιόλογοι ηγέτες και σήμερα, έστω με φωνή «βοούσης εν τη ερήμω».
Πέραν τούτου, επειδή ο πανδαμάτορας χρόνος είναι γιατρός, που κλείνει τις πληγές, και επειδή σχεδόν όλοι οι Έλληνες έχουμε, εκτός των άλλων, την τάση να ωραιοποιούμε το παρελθόν, να λησμονούμε τις αρνητικές υπηρεσίες που προσέφεραν στην πατρίδα και στο λαό μας κάποιοι σπουδαίοι ηγέτες, και να προβάλλουμε μόνο τη θετική πλευρά του έργου τους, θυμόμαστε, αλήθεια, ή μήπως ξεχάσαμε με ποιό τρόπο σταμάτησε η πολιτική σταδιοδρομία και τερμάτισε η ζωή των Καποδίστρια και Τρικούπη; Γιατί και πώς συμπεριφέρθηκαν οι Έλληνες στον Ελ. Βενιζέλο μετά την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών και μετά τον εθνικό διχασμό και τη Μικρασιατική καταστροφή, για την οποία είχε μεγάλη ευθύνη; Δε θα κάνω κανένα σχόλιο για τους Παπανδρέου και Καραμανλή, που είναι πιο κοντά στην εποχή μας, αλλά και αυτοί, ενώ δεν είχαν καθαρό το πολιτικό τους μητρώο, θεωρούνται, σήμερα, μεγάλοι ηγέτες.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάτι ακόμη ∙ οι σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες απομυθοποιούνται ή επικρατούν ευκολότερα και, μάλιστα, χωρίς να το αξίζουν κάποιοι από αυτούς, χάρις στη δύναμη του διαδικτύου και της τηλεόρασης, στα οποία εκτίθενται κατά κόρον, οπότε πέφτουν, εύκολα θύματα της προπαγάνδας, που ασκείται σε βάρος τους εκ μέρους των πολιτικών αντιπάλων τους.
Κοντολογίς ∙ μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες αλλά και με αδυναμίες, αφού ουδείς άνθρωπος αναμάρτητος, υπήρχαν και υπάρχουν εν δυνάμει και σήμερα στη χώρα μας ∙ οι συνθήκες, όμως, που επικρατούν σ’ αυτούς εξαιτίας των μνημονίων, δεν επιτρέπουν να λάμψει τ’ αστέρι τους. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο, ότι κανένας μνημονιακός πρωθυπουργός δεν μακροημέρευσε ή δεν είδε τα εκλογικά ποσοστά του κόμματός του να αυξάνονται. Είμαι, ωστόσο, βέβαιος, ότι, όταν καταλαγιάσει ο μνημονιακός θόρυβος, ακόμα και για κάποιους από αυτούς, που σήμερα βρίζουμε, κάποια καλή κουβέντα θα λέγεται από τους ιστορικούς και από τους κατοπινούς Έλληνες, όπως συνέβη και με τον Κων/νο Μητσοτάκη, που έπρεπε να πεθάνει πρώτα, για να ακούσει όχι μία αλλά πολλές καλές κουβέντες από φίλους και εχθρούς.
Ως εκ τούτου, ας μην μηδενίζουμε τους πάντες και τα πάντα, ας μη θυμόμαστε μόνο τα λάθη και τις αδυναμίες των πολιτικών μας ταγών αλλά και τη θετική προσφορά τους και ας μην ψηφίζουμε στις εκλογές αυτούς, που χαϊδεύουν τ’ αυτιά μας υποσχόμενοι τα πάντα από τα μπαλκόνια, αλλά αυτούς που λένε αλήθειες και ας είναι πικρές, επιλέγοντας μεταξύ των υποψηφίων τους λιγότερο κακούς, γιατί τέλειοι ηγέτες, όπως και τέλειοι άνθρωποι, δεν υπάρχουν.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
