Κόντρα στο ρεύμα και σε αντίθεση με τα συνηθισμένα συνειδητά επιλέγω να ξεφυλλίζω βιβλία Ιστορίας και να εντρυφώ σε άγνωστα κατά το πλείστον γεγονότα που επιμελώς μας απέκρυψαν όταν μας δίδασκαν ιστορία στα σχολεία μας. Βιβλία Ελληνικής Ιστορίας, αντί βιβλία με άλλες κατά το πλείστον φανταστικές ιστορίες, ξαπλωμένος κάτω από μια ομπρέλα, εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα… Τι να κάνουμε! Ο καθένας με το χούι του …
Τα τελευταία δύο χρόνια διάβασα και ξαναδιάβασα δύο τεράστια από κάθε άποψη βιβλία που αναφέρονται στην Εθνική Παλιγγενεσία του ΄21, και τα δύο του Δημήτρη Φωτιάδη που γράφτηκαν πριν εξήντα σχεδόν χρόνια. Ο τρόπος γραφής τους, καθώς και το συγκλονιστικό τους περιεχόμενο, που αφορά τις σκοτεινές σελίδες της μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης, με έχουν κυριολεκτικά συναρπάσει, έχοντας μια μικρή μόνο ένσταση για κάποιες υπερβολές στη χρήση της δημοτικής γλώσσας. Οι εδικοί υποστηρίζουν πάντα πως η γλώσσα εξελίσσεται, ωστόσο καλό είναι να μην ξεπερνούμε τα όρια.
Το ένα βιβλίο αναφέρεται στον πρώτο μεταξύ των πρώτων οπλαρχηγό του ΄21, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, με εκτενείς αναφορές στη δίκη και την καταδίκη του, και το άλλο στον άλλο παμμέγιστο οπλαρχηγό Γεώργιο Καραϊσκάκη. Ένας ακατάπαυστος συγκλονισμός σε διακατέχει κάθε στιγμή της ανάγνωσης, καθώς οι πληροφορίες που εκτυλίσσονται δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας, με τις πηγές του συγγραφέα να μην επιδέχονται καμιάς αμφισβήτησης.
Όπως λοιπόν γράφει ο συγγραφέας στη σελίδα 83 του βιβλίου «Καραϊσκάκης», «Το εικοσιένα, όπως το ξέρουμε μέσα από την επίσημη ιστορική παράδοση, μοιάζει με τ’ ανεστραμμένο είδωλο που βλέπουμε να καθρεφτίζεται στα θαμπά νερά μιας λίμνης. Είναι βέβαια η ίδια εικόνα, μα δοσμένη από την ανάποδη. Για να γνωρίσει κανείς τ’ αληθινό Εικοσιένα, πρέπει να σκύψει πάνω σ’ άλλα κείμενα. Σ’ εκείνα που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι κι άστραφτε το γιαταγάνι και στ’ απομνημονεύματα των αγωνιστών -του Μακρυγιάννη, του Κοσμούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομήλιου, του Περραιβού, του Σπηλιάδη και τόσων άλλων».
Διότι δύο είναι τα Εικοσιένα. Το ένα του λαού και των προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, που οι ρίζες αντλούνε τους χυμούς τους από το «τα δίκαια του ανθρώπου» του Ρήγα του Βελεστινλή. Και το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων. «Πολλές φορές χειρότεροι κι από τους τούρκους ήταν οι Κοτζαμπάσηδες. «Εισέπρατταν», γράφει ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη Φωτάκος «εκατόν και έδινον μόνον είκοσι πέντε εξαπατώντας του τούρκους».
Ο Φωτάκος υποστηρίζει πως «μόνη διαφορά ανάμεσα στους αγάδες και τους κοτζαμπάσηδες ήταν, πως οι πρώτοι πήγαιναν στα τζαμιά και οι άλλοι στις εκκλησίες. Ντύνονταν, φέρονταν και ζούσαν σ’ όλα τους, όπως οι μεγάλοι αφεντάδες τους οι τούρκοι, φορώντας πάντα στα κεφάλια τους τα βαρελοειδή καλπάκια τους, τιμή τους λογάριαζαν τη φιλία του αγά κι έπαινο τους κι αξιοσύνη του το ξεζούμισμα του ραγιά».
Οι Πουκεβίλ, στο βιβλίο τους που κυκλοφόρησε στο Παρίσι με τον τίτλο «Ταξίδι στο Μοριά, στην Κωνσταντινούπολη, στην Αλβανία και σε άλλα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γράφουν: «Οι Έλληνες έχουν τους πιο μεγάλους εχθρούς ανάμεσα τους. Είναι οι κοτζαμπάσηδες τους, που κυλιούνται μπροστά στα πόδια των τούρκων. Και βασανίζουν σκληρά εκείνους που θάπρεπε ν’ αγαπάνε και να παρηγορούν».
Μπροστά σε αυτήν την διπλή τυραννία οι κατατρεγμένοι Έλληνες άρπαζαν ένα παλιοντούφεκο και έβγαιναν κλέφτες στα βουνά. Εκεί φυσούσε άλλος αέρας, η λεβεντιά που απαθανατίζεται υπέροχα μέσα από τα δημοτικά μας τραγούδια.
Ελάτε τώρα να επιχειρήσουμε μαζί μια σύγκριση του τότε με το σήμερα. Για να δούμε ποιοι είναι σήμερα οι κοτζαμπάσηδες και ποιοι οι αληθινά προοδευτικοί άνθρωποι. Οι Κοτζαμπάσηδες δεν έφυγαν ποτέ, άλλαξαν μόνο προσωπείο. Και είναι όλοι όσοι κυβέρνησαν τούτο τον ευλογημένο τόπο (φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν), βάζοντας τον άλογο (Ελλάδα) πίσω από την άμαξα (τα αξιώματα τους). Με τελευταίο διαχειριστή του συστήματος των αγάδων (δανειστές) και των κοτζαμπάσηδων (σημερινή κυβέρνηση), τον σημερινό πρωθυπουργό, που έκανε το κράτος συνεταίρο του κάθε σκληρά εργαζόμενου πολίτη, εισπράττοντας αβάστακτους φόρους που τους αποδίδει στο κυβερνείο της τρόικας. Σκορπίζοντας ανέξοδα φρούδες ελπίδες!
Υστερόγραφο: Ανήκω και εγώ σε εκείνους τους αφελείς που χάρηκαν όσο λίγοι για την εκλογή της παρούσας κυβέρνησης. Διαψεύστηκα παταγωδώς! Ούτε από τον Κυριάκο αναμένω κάτι διαφορετικό. Υπουργός της κυβέρνησης συνεργασίας ήταν που υπέγραφε μνημόνια και συμφωνούσε σε όλα με τους δανειστές/ληστές της παγκόσμιας κυβέρνησης οπαδός της οποίας δηλώνει ο ανίκανος, αφερέγγυος, αναξιόπιστος Γιωργάκης Παπανδρέου…
* Του Δρ. Αυγουστίνου (Ντίνου) Αυγουστή
Επίκουρου καθηγητή στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
a.avgoustis@hotmail.com
