Διανύουμε τον έβδομο χρόνο λιτότητας και ύφεσης στην Ελλάδα, η οποία είναι τέταρτη στον παγκόσμιο δείκτη οικονομικής μιζέριας, με αυξανόμενους φορολογικούς συντελεστές, με ένα στρεβλό και αναποτελεσματικό ασφαλιστικό σύστημα και αύξηση της μαύρης εργασίας, γραφειοκρατία, καθυστερήσεις στην αναποτελεσματική απονομή δικαιοσύνης. Στη χώρα καταποντίστηκε η παραγωγή και η παραγωγή εθνικού πλούτου. Επιχειρήσεις έκλεισαν ή έφυγαν από τη χώρα, ενώ οι πολιτικές που ακολουθούνται είναι πολιτικές αναδιανομής της φτώχειας, της ανέχειας, της μετρολογία των μνημονίων σε συνδυασμό με μια απλή λογιστική διαχείρισης χωρίς ελληνικό σχέδιο και πλάνο εξόδου. Αυτό όμως δεν ωφελεί πουθενά. Εδώ και τώρα χρειαζόμαστε ένα άλμα μεγαλύτερο απ’ τη φθορά. Υπάρχουν λοιπόν δυο δρόμοι: Να συνεχιστεί η διαιώνιση της αναδιανομής της φτώχειας και της ανέχειας ή να στραφούμε στην παραγωγή, η οποία σημαίνει παραγωγή εθνικού πλούτου και θέσεων εργασίας. Χρειαζόμαστε επειγόντως μια «παραγωγική επανάσταση» σε συνδυασμό με μια «αντίσταση ποιότητας»:
1) Μείωση των φορολογικών συντελεστών. Επί επτά χρόνια συνεχόμενα αυξάνονται οι φορολογικοί συντελεστές και από την άλλη μειώνονται τα έσοδα του κράτους.
2) Μείωση του ασφαλιστικού κόστους. Ας μην κρυβόμαστε. Το μεγάλο ασφαλιστικό κόστος αυξάνει την αδήλωτη (μαύρη) εργασία και μειώνει τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων.
3) Τράπεζες. Δεν μπορεί να γίνονται συνέχεια ανακεφαλαιοποιήσεις και επί της ουσίας να μην έχουμε ανοικτές τράπεζες, να μην έχουμε ρευστότητα, να μην έχουμε χρηματοδοτήσεις.
4) Σταθερότητα. Όσα κίνητρα και να δοθούν αν δεν υπάρχει πολιτική, οικονομική, φορολογική και κοινωνική σταθερότητα δεν πρόκειται να υπάρξει ανάκαμψη.
5) Αναπτυξιακός νόμος. Στοχευμένος με χρονοδιαγράμματα και ταχύτητα.
6) Ταχύτητα στην απονομή δικαιοσύνης.
7) Πάταξη της γραφειοκρατίας. Δεν θα έρθει κανείς να επενδύσει αν δεν απλοποιήσουμε τις διαδικασίες και δεν διευκολύνουμε τις επενδύσεις, χωρίς μείωση των ελέγχων .
8) Χρηματοδότηση. Υπάρχουν διάφορα μέτρα που «τρέχουν» για ενισχύσεις αλλά και τη στήριξη των επιχειρήσεων, αυτά πρέπει να γίνονται στοχευμένα και να είναι διαθέσιμα για όλους. Γιατί στην ουσία δεν υπάρχει χρηματοδότηση καθώς η χρήση χρηματοδοτικών εργαλείων είναι αποτρεπτική για τους περισσότερους επενδυτές.
9) Μείωση των τιμών των παραγωγικών συντελεστών, με ιδιαίτερη προσοχή, μετά την απελευθέρωση στις διακυμάνσεις των τιμών της ενέργειας.
10) Βελτίωση της κοινωνικής προστασίας των ασθενέστερων οικονομικά ομάδων.
11) Να σταματήσει η πολυνομία και κακονομία. Η ποιότητα της νομοθετικής διαδικασίας είναι εξαιρετικά προβληματική και αυτό έχει σοβαρές συνέπειες στην ίδια την υγεία της δημοκρατίας. Νόμοι κακογραμμένοι γεμάτοι αντιφάσεις και άσχετες τροπολογίες.
12) Στρατηγική προστασίας των «κρίσιμων» υποδομών (δίκτυα μεταφοράς και διανομής ενέργειας, το δίκτυο υδροδότησης, τα συστήματα των αεροδρομίων) για τη διατήρηση των ζωτικών λειτουργιών της κοινωνίας, την υγεία, τη δασική προστασία, την ασφάλεια την κοινωνική και οικονομική ευημερία των πολιτών.
* Του Κώστα Αγοραστού
Ο Κώστας Αγοραστός είναι πρόεδρος της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδος, περιφερειάρχης Θεσσαλίας και αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
