Μια δικτατορία, που επιβάλλεται με την
βία, είναι δεσποτισμός. Αν επιβάλλεται
με την ιδεολογία, ολοκληρωτισμός.
ΑΝΤΡΕ ΚΟΝΣΠΟΒΙΛ
Στις εκλογές της 28/11/1917 στην Ρωσία οι Μπολσεβίκοι έλαβαν το 24% του λαού παρά την τρομοκρατία των οργανωμένων Σοβιέτ. Οι αντίπαλοί τους (Μενσεβίκοι, Καντέτοι, κ.α. ) συγκέντρωσαν το 76%. Τον Ιανουάριο του ’18, που συγκλήθηκε το αιρετό συμβούλιο του λαού, η προσπάθεια του Λένιν, να επιβάλει τα σχέδιά του, συνάντησε την διαφωνία της συντριπτικής πλειοψηφίας των αντιπάλων. Τότε ο Λένιν διέλυσε με ένοπλη βία το κοινοβούλιο και επέβαλε την δικτατορία του μειοψηφούντος κομμουνιστικού κόμματος. Ό,τι ακολούθησε είναι γνωστό.
Στα καθ’ ημάς τώρα. Καθώς συμπτωματικά συμπληρώνονται 100 χρόνια φέτος από την επανάσταση της Ρωσίας, έρχονται στον νου κάποιοι συνειρμοί.
Πρώτο. Όλα τα «αφηγήματα» της κυβέρνησης- από το οδυνηρό πρώτο εξάμηνο του ‘15 με την απώλεια 100 δις ευρώ κατά τις απόψεις του συνόλου των δανειστών μας- έχουν καταρρεύσει. Ανάπτυξη δεν ήρθε, και έξοδος από την επιτροπεία των θεσμών δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το υπερταμείο εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους προβλέπεται για μετά το τέλος του αιώνα. Δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις μεταναστεύουν. Γόνιμο ανθρώπινο κεφάλαιο εκατοντάδων χιλιάδων δραπετεύει.
Δεύτερο. Τον Μάιο του ‘16 μετά την πρώτη αξιολόγηση ο πρωθυπουργός διακήρυξε, ότι κατάφερε να μετατοπίσει τα φορολογικά βάρη στους πλούσιους. Ο κ. Σόιμπλε όμως συχνά πυκνά αναγγέλλει την δυσφορία της Γερμανίας, επειδή δεν έγινε τίποτα με τους εφοπλιστές. Κάπως έτσι και το αφήγημα υπέρ των πτωχών κατέρρευσε.
Τρίτο. Εντείνονται καθημερινά οι επιθέσεις εναντίον της Δικαιοσύνης με κυνικές παραδοχές των κυβερνόντων, πως θα παρακάμπτονται οι θεσμοί.
Τέταρτο. Σε όλους τους τομείς του κυβερνητικού έργου υπάρχει αδυναμία, άρνηση και αδράνεια. Εκεί, που μετά μανίας δραστηριοποιείται το Κράτος, είναι η άγρια φορολογία, για την οποία οι ευρωπαίοι επανειλημμένα διακήρυξαν, πως δεν την θέλησαν οι ίδιοι, αλλά την επιβάλλει η κυβέρνηση, επειδή δεν μπορεί ή δεν θέλει να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις και να περιορίσει την κρατική σπατάλη.
Πέμπτο. Αντί να περιοριστεί το δημόσιο χρέος αυτό συνεχίζει να αυξάνεται με ετήσια επιβάρυνση διπλάσια εκείνης μεταξύ 2010-1014.
Έκτο. Η αξιοπιστία της χώρας μας κατρακυλά μαζί με την εμπιστοσύνη προς την κυβέρνησή της.
Έβδομο. Η κοινωνία ολόκληρη παραπαίει. Οι κατασχέσεις ακόμα και για 300 ή 500 ευρώ γίνονται κατά χιλιάδες. Η μεσαία τάξη της χώρας-δηλαδή το πιο δημιουργικό κομμάτι της- τείνει να εξαφανιστεί από τον κοινωνικό και οικονομικό χάρτη του τόπου. Ο ορίζοντας, για όποιον θέλει να βλέπει, είναι πιο σκοτεινός παρά ποτέ.
Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα αναδύουν εικόνα αποσύνθεσης, με τη λαϊκή δυσφορία και τη συνολική απελπισία να έχουν εξαλείψει κάθε ελπίδα εξυγίανσης της οικονομίας και σωτηρίας της χώρας. Με την συγκεκριμένη πορεία προς την άβυσσο και την έως μανίας επιθυμία του οπλισμένου σκυροδέματος-όπως το έχω αποκαλέσει- των 153 βουλευτών που στηρίζουν την κυβέρνηση, δεν βλέπω πόσο πολύ εύκολα οι άνθρωποι αυτοί θα σεβαστούν στο εγγύς μέλλον τον κανόνα του παιχνιδιού της αστικής μας δημοκρατίας. Ομολογώ ότι τους φοβάμαι. Τρέμω ακόμα με την σκέψη, πως το μεγάλο αφήγημα των κυβερνόντων είναι ο αγώνας για την φτωχολογιά. Γι’ αυτήν την φτωχολογιά ο Λένιν οδήγησε την χώρα του πριν έναν αιώνα ακριβώς στην δικτατορία του προλεταριάτου.
Επισκέφθηκα την ΕΣΣΔ τρεις φορές πριν από τη κατάρρευσή της .Είδα από κοντά τα αποτελέσματα του αγώνα υπέρ των φτωχών. Είδα, ότι στα ειδικά καταστήματα για τα μέλη του κόμματος αγόραζες του πουλιού το γάλα πάντα σε δολάρια, που οι απλοί πολίτες δεν διέθεταν. Το ρούβλι στην ελεύθερη αγορά ήταν 5-7 φορές χαμηλότερο από την επίσημη ισοτιμία του με το δολάριο (ένα προς ένα) . Είδα ακόμα τις ουρές των εκατοντάδων ανθρώπων σε συγκεκριμένα καταστήματα αναγκαίων ειδών της καθημερινής ζωής, και βρέθηκα κάποια στιγμή στο Λένινγκραντ κοντά σε μια απέραντη ουρά ανθρώπων, που έκλεινε όλο σχεδόν το τετράγωνο, προκειμένου οι απλοί άνθρωποι μέσα στο φοβερό κρύο να προμηθευτούν με την σειρά τους από το ένα και μοναδικό κατάστημα ανταλλακτικά για τα lada τους. Είδα ακόμα – ανάμεσα σε άλλα που δεν είναι του παρόντος- από πολύ κοντά ένα υπερπολυτελές νοσοκομείο, για τα μέλη και τις οικογένειες των προνομιούχων κρατικών αξιωματούχων. Και είδα τέλος στο κέντρο της Γενεύης, που περπατούσα κάποια μέρα πηγαίνοντας προς το διεθνές γραφείο εργασίας (BIT) το εκεί σοβιετικό Προξενείο. Ήταν μια υπερπολυτελής κατασκευή με τεράστιο κήπο και πισίνα και με σιδερένια και φυτική περίφραξη ύψους τριών και πλέον μέτρων. Από τους διερχόμενους δεν φαίνονταν τίποτα στον εσωτερικό χώρο. Σταμάτησα ξαφνικά, καθώς άνοιγε η μεγάλη ηλεκτρική είσοδος των οχημάτων και με έκπληξη ομολογουμένως είδα μέσα στις τεράστιες αυλές του συγκροτήματος δεκάδες υπερπολυτελή αυτοκίνητα, όπου κυριαρχούσαν οι Mercedes και οι Rolls Roys. Κάπως έτσι δικαιωνόταν ο αγώνας για τον λαό.
Η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε το 1989.Μέσα στην πρώτη δεκαετία κατέκλυσαν τον κόσμο λίγες εκατοντάδες ρώσοι ολιγάρχες με δισεκατομμύρια καθένας τους. Δεν νομίζω, πώς αυτοί πέρασαν από τα γκουλάγκ ή ανήκαν στα εκατομμύρια των απλών Ρώσων πολιτών. Όλοι τους ξεπήδησαν από την ηγεσία και τις τάξεις του κομμουνιστικού κόμματος και των μυστικών υπηρεσιών του. Από τις τελευταίες άλλωστε προέρχεται και ο σημερινός πρόεδρος του ρωσικού Κράτους.
Θυμήθηκα λοιπόν τη διάλυση του ρωσικού κοινοβουλίου τον Ιανουάριο του 1918. Σκέφτηκα την τύχη της φτωχολογιάς της αχανούς ρωσικής δημοκρατίας και την «πάταξη της πλουτοκρατίας» από την δημοκρατία του προλεταριάτου, που εγκαθίδρυσε ο Λένιν. Όλα αυτά ήταν ένα εφιαλτικό όνειρο κάποιας νύχτας. Γι’ αυτό και θέλω να το ξεχάσω.¬_
* γράφει ο «ΟΜΗΡΟΣ»
