Φαίνεται πως κάποια υπολογίσιμη δύναμη, έστω και ανενεργός, παραμένει ακόμα στα κουρασμένα και λεηλατημένα χέρια μας. Το αναμφισβήτητο γεγονός ότι, κατασπαταλούνται τρισεκατομμύρια για την διαμόρφωση και τον έλεγχο της δικής μας γνώμης και συμπεριφοράς, για την καθοδήγηση έως υποταγή της ελεύθερης σκέψης, σημαίνει απλούστατα, ότι η βομβαρδισμένη άποψή μας εξακολουθεί να αξίζει υπερπολλαπλασίως περισσότερο από τα αναρίθμητα ποσά που ξοδεύονται γι΄ αυτήν.
Μια βιομηχανία ελέγχου της γνώμης και της κατευθυνόμενης διαβίωσης λειτουργεί ακαταπαύστως στην εντέλεια. Μια «επιστήμη» διαμορφώσεως- παραμορφώσεως συνειδήσεων εδραιώνεται και οπλίζει το «παγκόσμιο κράτος» που πλέον αποφασίζει για τη μορφή των κοινωνιών, τη διαστροφή θεμελιωδών αξιών, τις δημοτικότητες των προσώπων και το ανεβοκατέβασμα των κυβερνήσεων. Πόσες κεφαλαιώδεις θέσεις δεν «αλλάζουν» από τη μια στιγμή στην άλλη; Λόγοι δοκιμασμένοι, απαράβατοι κανόνες ζωής σύρονται με ευκολία στο περιθώριο. Το άσπρο παίρνει τη θέση του μαύρου και το αντίστροφο ή στην καλύτερη περίπτωση γίνεται γκρίζο. Δυστυχώς, αυτή είναι η γυμνή, η αδυσώπητη πραγματικότητα. Όποιος έχει μάτια, βλέπει. Και εδώ ακριβώς θα πρέπει να συλλογισθούμε τη δική μας θέση, τη δική μας συμμετοχή, τη δική μας ευθύνη. Δεν θα αντιδράσουμε στην καθεστηκυία τάξη, η οποία με το ιοβόλο χέρι της, οργανωμένη όσο ποτέ και κατέχουσα έναν τεράστιο στρατό μέσων μαζικής επιρροής, επιβάλλει με τα κεφάλαια των πολυεθνικών και του «μαύρου» χρήματος, μια πάσης φύσεως εκμετάλλευση και αφαίμαξη της ανθρώπινης εργασίας δια της δημιουργίας χρεών, θεσπίζει δυσβάστακτη φορολογία (μη αποδιδομένων των εσόδων στις ανάγκες του εθνικού κράτους αλλά στις ανάγκες του συστήματος), σπέρνει ζιζάνια και διχόνοια, αναβαπτίζει το κακό σε «καλό», ειρωνεύεται, περιθωριοποιεί, προδίδει, διαπλέκεται, υπόσχεται χωρίς αντίκρισμα, αποπροσανατολίζει, παραπληροφορεί, καταχράται την εξουσία και με κάθε δυνατό τρόπο και σχεδόν αδιστάκτως, καταφέρνει - έστω και με παρεκκλίσεις – να χειραγωγεί τη σκέψη και να κατευθύνει την ανθρώπινη συμπεριφορά! Και ενώ αυτά συμβαίνουν, εμάς μας προβάλλεται η εικονική πραγματικότητα. Και δεν συλλογιζόμαστε, ότι εκείνος που θα αναδείξει την ζοφερή πραγματικότητα, αυτός θα συνεφέρει τον ζαλισμένο λαό και θα συνεισφέρει στον λαό, στην παιδεία, στην οικογένεια, στα νιάτα, στα γηρατειά, σε όλους και σε όλα. Θα πολεμήσει την ανεργία, όχι με την απασχόληση (ίσον υποαπασχόληση- ίσον ειρωνεία) αλλά με την εργασία. Δεν θα καπηλευθεί την πατρίδα και την δόξα της αντλώντας επιλεκτικά και κατά περίσταση κύρος από το μεγαλείο της, αλλά θα βιώνει την ιερότητα και τις παραδόσεις της. Θα πονά για τις ανάγκες του λαού, γιατί ο λαός θα ΄ναι τα αδέλφια του, η οικογένεια του… η πατρίδα του. Ας αναλογισθούμε, λοιπόν, τη δική μας θέση, τη δική μας ευθύνη. Κι όποτε κληθούμε να αποφασίσουμε, ας μην αποφασίσουμε βιαστικά και επιπόλαια. Χρειάζεται ψυχραιμία, υπομονή, εγρήγορση και φωτισμένος νους προκειμένου να αποφύγουμε τις παγίδες. Ας οχυρωθούμε στο δυσπόρθητο φρούριο της ψυχής μας και ας την εμπιστευτούμε, γιατί η ψυχή, στα έγκατα τού είναι μας, αντιλαμβάνεται ως ξένο σώμα την έξωθεν επιρροή, αναζητώντας και ανακτώντας το σταθερό της βήμα προς τον αληθινά ελεύθερο προορισμό της. Γιατί η ψυχή ζητά τα δικά της, πέρα απ΄ το νου, πέρα απ΄ το σώμα… Θα πονά, θα διψά, θα υποφέρει ώσπου να συναντήσει την Αλήθεια, τη Ζωή, τη Δικαιοσύνη. Γιατί η ψυχή που θυμάται και δεν ξεχνά είναι το απόλυτο όπλο. Γιατί η ψυχή όταν ξυπνήσει είναι το αήττητο μέγεθος.
* Από τον Δημήτρη Παπαδημόπουλο
Ο Δημήτρης Παπαδημόπουλος είναι αντιπεριφερειάρχης της Π.Ε. Λάρισας
