* Δρ. Ντίνος Αυγουστή
εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι για το σημερινό αδιέξοδο (όχι μόνο το οικονομικό) στο οποίο έχει περιέλθει η πατρίδα μας, την πρώτη και κύρια ευθύνη την έχουμε πρωτίστως εμείς και δευτερευόντως οι ξένοι. Ωστόσο, όμως, οι Γερμανοί είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλούν απαξιωτικά για τους Έλληνες και πολύ περισσότερο δεν έχουν το δικαίωμα να υψώνουν τη φωνή τους και να μας κουνούν προκλητικά και μετ’ επιτάσεως το δάκτυλο...Υπάρχει προς τούτο και μια σχετική παροιμία!
Ας δούμε λοιπόν σήμερα, ψύχραιμα και αντικειμενικά μερικές μόνο σελίδες του ματωμένου ανοικτού λογαριασμού που έχουμε με τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί που ακόμα και μετά την ήττα και τη συνθηκολόγηση συνέχισαν να καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους, αφήνοντας πίσω τους μόνο νεκρούς και ερείπια. Προηγήθηκαν, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (1941-1944), αμέτρητα αποτρόπαια και ειδεχθή εγκλήματα. Στην Καισαριανή, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στο Κομμένο Άρτας (όπου σκότωσαν τη νύμφη πριν καν βγάλει το νυμφικό της), αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά της πατρίδας μας. Και όλα αυτά τα εγκλήματα των Γερμανών κατά της ανθρωπότητας, που κανονικά τιμωρούνται αυστηρά από το Διεθνές Δίκαιο, έμειναν ατιμώρητα!!!
Καλάβρυτα: Η σφαγή των Καλαβρύτων είναι η πιο βαριά περίπτωση πολεμικού εγκλήματος στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Όπου στις 13 Δεκεμβρίου 1943 είχαμε εξολόθρευση του ανδρικού πληθυσμού και ολική καταστροφή της πόλης των Καλαβρύτων, από στρατιώτες της γερμανικής 117ης Μεραρχίας Καταδρομών. Όταν έφθασαν στα Καλάβρυτα, κλείδωσαν γυναίκες και παιδιά κάτω των 14 ετών στο σχολείο. Διέταξαν τους άνδρες άνω των 14 ετών να παρουσιασθούν έξω από το χωριό. Με τη χρήση πολυβόλων εκτέλεσαν περίπου 500 άτομα. Την επόμενη μέρα οι Ναζί πυρπόλησαν το Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Εκτελέσθηκαν 1434 άνδρες στα χωριά Ρωγοί, Κερπινή, Άνω και Κάτω Ζαχλωρού και Μονή Μεγάλου Σπηλαίου. Επίσης έκαψαν περίπου 1.000 σπίτια σε πάνω από 50 χωριά, αφού τα λεηλάτησαν αποκομίζοντας λάφυρα, πρόβατα και μεγαλύτερα ζώα και περίπου 260.000.000 δραχμές.
Δράκεια Πηλίου: Στις 18 Δεκεμβρίου 1943 μια φάλαγγα πάνοπλων Γερμανών, μπαίνει στο χωριό και κλείνει τους άντρες του χωριού στο καφενείο. Το αποτρόπαιο σχέδιό τους γνωστό. Αρχίζει η εκτέλεση. Τους έπαιρναν από το καφενείο της πλατείας και καθώς τους οδηγούσαν πρώτα πέντε-πέντε και μετά τρεις-τρεις, ο δήμιος τους πυροβολούσε από πίσω στο κεφάλι με πιστόλι και με πολυβόλο μαζί, κι αυτοί σωριάζονταν στο ποταμάκι κοντά στη ρεματιά του χωριού. Στο τέλος οι Γερμανοί έριξαν χειροβομβίδες πάνω στα νεκρά σώματα, που γέμισαν τη μικρή ρεματιά. Το νερό, έγλυφε τις σωρούς και έτρεχε κόκκινο προς τη θάλασσα...
Σκοπευτήρια Καισαριανής: Την 1η Μαΐου του 1944, 200 Έλληνες αγωνιστές εκτελέστηκαν από τα στρατεύματα κατοχής, ως εκδίκηση για τον θάνατο ενός Γερμανού στρατηγού, που έχασε τη ζωή του σε μάχη με τους αντάρτες, στους Μολάους Λακωνίας.
Δίστομο: Τον Ιούνιο του 1944, οι Γερμανοί σε αντίποινα για τις απώλειές τους στη μάχη στο Στείρι, άρχισαν τη σφαγή όσων κατοίκων έβρισκαν στο Δίστομο. Η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν ξεχώριζαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα ούτε τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέσθηκαν και γυναίκες βιάσθηκαν πριν θανατωθούν. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Η σφαγή στο Δίστομο σταμάτησε μόνον όταν νύχτωσε και οι Γερμανοί αναγκάσθηκαν να επιστρέψουν στη Λιβαδειά. Οι εκτελέσεις όμως συνεχίσθηκαν και κατά την επιστροφή των γερμανών στην βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στον δρόμο τους. Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου προς τη Λιβαδειά και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία του απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού George Wehrly, ο οποίος έφθασε στο Δίστομο μετά λίγες μέρες μιλάει για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή.
Ωστόσο ακόμα πιο ειδεχθή είναι τα ατιμώρητα εγκλήματα της γερμανικής μεραρχίας Εντελβάις. Οι Γερμανοί την αποκαλούν «άσπιλη» και «ηρωική» μεραρχία, αλλά η πραγματική ιστορία της αποτελεί όνειδος για την ανθρωπότητα. Η μεραρχία Εντελβάις δολοφόνησε άμαχους, βίασε, έκλεψε, ερήμωσε και μετέτρεψε σε ολοκαυτώματα αμέτρητα χωριά: Μουσιωτίτσα, Kομμένο Άρτας, Λιγκιάδες Ιωαννίνων, Παραμυθιά, Κεφαλονιά... Υπολογίζεται ότι σκότωσαν πάνω από 2.500 άμαχους στην Ήπειρο... Ακόμα οργάνωσαν τους αλβανόφωνους κατοίκους της Θεσπρωτίας, τους λεγόμενους Τσάμηδες στην Παραμυθιά για την εξόντωση των προκρίτων.
Στο Κομμένο Άρτας δεν σεβάσθηκαν ούτε τη χαρά του χωριού. Την προηγούμενη μέρα της σφαγής της 16ης Αυγούστου 1943, είχε γίνει γάμος και οι Γερμανοί εκτέλεσαν χωρίς δισταγμό το ζευγάρι, τους καλεσμένους και ξεκλήρισαν την οικογένεια της νύφης. Από τα εννέα παιδιά της οικογένειας, επέζησαν μόνο δυο... Βίαζαν γυναίκες μέχρι θανάτου, ξεκοίλιασαν εγκύους, και σκότωσαν βρέφη μέσα στη κούνια τους με βαμβάκι που έβαλαν αναμμένο στο στόμα τους. Ένα απίστευτο όργιο που το βάφτισαν εκκαθαριστική επιχείρηση. Βίαζαν μέχρι και δολοφονημένες γυναίκες!
Η σφαγή στους Λιγκιάδες: Η δολοφονία ενός και μόνο Γερμανού αξιωματικού από αντάρτες, αν και τυχαία, ήταν αρκετή για να ανοίξει ένας νέος κύκλος αίματος από την Εντελβάις. Στις 3 Οκτωβρίου του 1943 έσφαξαν και έκαψαν συνολικά 86 κατοίκους στους Λιγκιάδες Ιωαννίνων. Τα περισσότερα ήταν γυναικόπαιδα.. Ο μοναδικός επιζών 15 μόλις μηνών, αν και πληγωμένος βαριά από την ξιφολόγχη ενός αδίστακτού γερμανού.
Και ο κατάλογος των σφαγών δεν έχει τέλος... Οι Γερμανοί εκτός της καμένης γης που άφησαν πίσω τους, συνήψαν αναγκαστικό δανεισμό (1942), για να συντηρούν αυτούς που μας έσφαζαν! Που στη συνέχεια δεν βρέθηκε ένας Έλληνας πατριώτης πολιτικός να διεκδικήσει και το λεγόμενο κατοχικό δάνειο και την αποκατάσταση των υποδομών της χώρας που κυριολεκτικώς διέλυσαν...
Και το χειρότερο, κάθε χρόνο, την Πεντηκοστή, στο Μίτενβαλντ της Βαυαρίας, βετεράνοι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (όσοι απέμειναν τώρα πιά) και νοσταλγοί του ναζιστικού παρελθόντος, συναντώνται στις μπυραρίες: και θυμούνται τα «ηρωικά» κατορθώματα της γερμανικής μεραρχίας, Εντελβάις. Μόνο που τα «κατορθώματα» αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από ατιμώρητα εγκλήματα πολέμου κατά του άμαχου πληθυσμού. Δήμαρχος στην περιοχή υπήρξε ο γιός του αιμοσταγούς συνταγματάρχη Ζάλμινγκερ, ο οποίος ευθύνεται για τις περισσότερες σφαγές...
