Την αφορμή αποτέλεσε ένα κατατοπιστικότατο σχόλιο ενός φίλου αναγνώστη, του Γιώργου Γκ. Παπαδόπουλου καθηγητή στο ΤΕΙ Ηπείρου, το οποίο θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό, γι’ αυτό και επανέρχομαι.
Πιο συγκεκριμένα ο κ. Παπαδόπουλος σχολίασε την εξής παράγραφο από το προσφάτως δημοσιευθέν κείμενο υπό τον τίτλο, «Μια μεγάλη ευκαιρία για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, που χάθηκε». «Τότε, δόθηκαν οι ευκαιρίες στην Ελλάδα να μεγαλώσει με αντάλλαγμα την είσοδό της στον Πόλεμο, στο πλευρό της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία), εναντίον των Γερμανών, των Τούρκων και των Βούλγαρων. Η Αντάντ για να εντάξει την Ελλάδα στην συμμαχία, της υποσχέθηκε να τη μετατρέψει σε κράτος των δύο ηπείρων και 5 θαλασσών. Μεταξύ των τμημάτων που προσέφεραν οι Βρετανοί τον Οκτώβριο του 1915 στην κυβέρνηση Ζαΐμη ήταν και η Κύπρος! Η Αθήνα δεν αποδέχθηκε την πρόταση αυτή λόγω της διαφορετικής γνώμης και στάσης που είχε ο τότε γερμανόφιλος βασιλιάς Κωνσταντίνος! Αργότερα η Ελλάδα αναγκάστηκε να βγει στον πόλεμο παρά το πλευρό των “συμμάχων”! Η ευκαιρία όμως για Ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα, χάθηκε οριστικώς και αμετακλήτως!»
Παρατίθεται εν συνόλω το σχόλιο του φίλου αναγνώστη:
Αγαπητέ Ντίνο,
«Σε παρακολουθώ κατά καιρούς, νάσαι καλά να γράφεις. Εξαίρετο το άρθρο, και σωστά θέτεις ότι το 1915 ήταν η ώρα της Ελλάδας και δυστυχώς η φιλογερμανική παράταξη περί τον Κωνσταντίνο τα πρόδωσε όλα. Δες σχετικά το Ημερολόγιο του Μεταξά (05/01/1941) όπου ομολογεί πόσο έφταιξε το 1915 και διερωτάται αν θα τον συγχωρέσει ο Θεός. Ρίχνει φταίξιμο και στον Βενιζέλο, κάτι πέρα για πέρα άδικο. Δεν είναι τυχαίο που το τμήμα του Ημερολογίου του από τον Σεπτέμβριο του 1914 μέχρι και τον Μάρτιο του 1915, δεν βρέθηκε ποτέ .....
Υπάρχουν μαρτυρίες Γερμανών αξιωματούχων στα Γερμανικά αρχεία που αναφέρουν ότι ο Μεταξάς και ο Δούσμανης κατέστρεψαν όλα τα ενοχοποιητικά έγγραφα με τα οποία φαινόταν ότι έκαναν ενέργειες που μεροληπτούσαν υπέρ της Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας ενώ η επίσημη πολιτική ήταν η ουδετερότητα ... (βλ. Μουρογορδάτου, “Ο εθνικός διχασμός”).
Φυσικά, ο Μεταξάς κάνει αυτή την ομολογία, μια μέρα αφού οι Εγγλέζοι του αρνούνται τα 200 καμιόνια που του έταξαν, και μαθαίνει ότι τα Γερμανικά στρατεύματα είναι στο Σζεγκίν της Ουγγαρίας και κατηφορίζουν νότια. Καταλαβαίνει ότι θα πολεμήσει σε συνθήκες απίστευτα χειρότερες από αυτές που μπορούσε να είχε η Ελλάδα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αν έβγαινε υπέρ των Συμμάχων το 1915 βοηθώντας την εκπόρθηση των Δαρδανελίων, όπως ζητούσε ο Βενιζέλος και επίμονα αρνιόταν ο ίδιος.....
Και το χειρότερο: δεν φαίνεται να μάζεψε τον Ιανουάριο του 1941, μετά από αυτή τη παραδοχή, γύρω του τους έμπιστούς του να τους πει δυο κουβέντες, τί να κάνουν κλπ. Πώς να το κάνει, αφού αποδείχθηκε μετά ότι είχε εκεί μέσα και φιλογερμανούς και φίλαγγλους, αλλά μάλλον κανένα φιλέλληνα.... Ο φατριασμός μας σε όλο του το καταστρεπτικό μεγαλείο....
Με εκτίμηση, Γιώργος Γκ. Παπαδόπουλος - ΤΕΙ Ηπείρου.
Για να είμαστε δίκαιοι με την Ιστορία, σε ό,τι αφορά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, θα προσθέσω δύο σημαντικές (ατυχείς) για τον Κρητικό πολιτικό αποφάσεις του. Η μια είναι όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, τον Οκτώβριο τους 1931 καταδίκασε την εξέγερση των Κυπρίων κατά των Άγγλων αποικιοκρατών, (τα γνωστά ως «Οκτωβριανά») για να μην δυσαρεστήσει τους αποικιοκράτες «συμμάχους» της Ελλάδας! Και η δεύτερη, όταν με σχετική επιστολή του πρότεινε την απονομή του «Νόμπελ Ειρήνης» στον σφαγέα του Ελληνισμού της Μ. Ασίας, Κεμάλ Ατατούρκ! Αντιγράφω το τελευταίο μέρος της επιστολής την οποία έστειλε ό ίδιος εις τον πρόεδρο απονομής των βραβείων «Νόμπελ» το 1932, για να απονείμει η επιτροπή το «Νόμπελ Ειρήνης» παρακαλώ, εις τον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος κατάσφαξε 2,5 εκατομμύρια Έλληνες και Αρμενίους.
« … Έχοντας, από τήν έπαύριο τής καταστροφής στή Μικρά Ασία, διακρίνει τήν πιθανότητα μιας συνεννόησης μέ τήν αναγεννημένη Τουρκία, ή οποία βγήκε άπό τον πόλεμο ώς εθνικό κράτος, τής τείναμε τό χέρι τό οποίο εκείνη δέχθηκε και έσφιξε μέ ειλικρίνεια. Άπό τήν προσέγγιση αυτή, ή οποία μπορεί νά χρησιμεύσει ώς παράδειγμα τών δυνατοτήτων συνεννόησης ανάμεσα σέ δύο λαούς τους οποίους έχουν διαιρέσει οί πλέον σοβαρές διαφορές, έφ' όσον αφεθούν νά διαποτιστούν άπό τήν ειλικρινή επιθυμία τής ειρήνης, δέν προέκυψαν παρά μόνο ευεργετήματα, τόσο γιά τις δύο χώρες, όσο και γιά τήν ειρηνική τάξη στην Εγγύς Ανατολή.
Ό άνθρωπος στον όποιο οφείλεται ή πολύτιμη αυτή συμβολή στην υπόθεση τής ειρήνης είναι ό πρόεδρος τής Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Πασάς.
Έχω λοιπόν τήν τιμή, μέ τήν ιδιότητα μου ώς αρχηγού τής ελληνικής κυβέρνησης τό 1930, όταν ή υπογραφή του έλληνο-τουρκικού συμφώνου σημάδεψε μια νέα εποχή στην πορεία τής Εγγύς Ανατολής προς τήν ειρήνη, νά θέσω πρό τών εξεχόντων μελών τής επιτροπής του βραβείου Νόμπελ για τήν ειρήνη τήν υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ώς άξιου αυτής τής επιφανούς τιμής».
Δεχθείτε, κύριε πρόεδρε, τήν έκφραση τής μέγιστης εκτίμησης μου.
Υπογραφή, Ελευθέριος Βενιζέλος, Πρωθυπουργός τής Ελλάδος».
Για να υπάρχει όμως στα παραπάνω και η άλλη άποψη, αλίευσα ένα σχόλιο κάτω από τη σχετική επιστολή Βενιζέλου που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα «Λόγιος Ερμής» από τον Αλέξανδρο: «Ο Βενιζέλος έστειλε όντως το παραπάνω κείμενο! Επίσης, ο Βενιζέλος λίγο πριν πεθάνει υποστήριξε την Βασιλεία! Αυτά όμως τα έκανε όχι επειδή ήταν προδότης, αλλά επειδή ήξερε από διπλωματία και αγαπούσε τους Έλληνες!
Με το μεν γράμμα αυτό ήθελε να δημιουργήσει γέφυρες επικοινωνίας με την Τουρκία, με την δε υποστήριξη της Βασιλείας ήθελε να αμβλύνει τον εθνικό διχασμό, για να προχωρήσουν οι Έλληνες σαν ένα στο μέλλον!
Μην κρίνεται τις πολιτικές πράξεις μεμονωμένα, μάθετε πρώτα πως παίζεται το παιχνίδι και μετά σταυρώστε τον Βενιζέλο!»
Γεγονός αδιαμφισβήτητο πάντως είναι, ότι Βενιζέλος και Καραμανλής (οι δύο μεγάλοι μας «εθνάρχες»), κατά ένα περίεργο τρόπο, όποτε έχαναν τις εκλογές έπαιρναν το καπελάκι τους και αυτοεξορίζονταν στο Παρίσι! Μια φορά μάλιστα ο Καραμανλής μας την έσκασε χρησιμοποιώντας ψεύτικο όνομα (Τριανταφυλλίδης αν δεν με απατά η μνήμη μου!). Τα συμπεράσματα δικά σας!
Όσο για την περιλάλητη ελληνο-τουρκική φιλία (την οποία όλοι ασφαλώς επιζητούμε), Αθήνα και Λευκωσία πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν, ότι αυτή δεν μπορεί με τίποτε να οικοδομηθεί σε σαθρά θεμέλια. Με παραποίηση δηλαδή της Ιστορίας και εξ αιτίας των ωμών εκβιασμών και απειλών εκ μέρους της Άγκυρας και των «συμμάχων της.
* Από το Ντίνο Αυγουστή, Επίκουρο καθηγητή στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
a.avgoustis@hotmail.com
