Κάτω τα πηρούνια

«Ουαί υμίν, Αδελφοί ημών». Το κακό βρίσκεται προ των θυρών. Όσοι εκ των συν-Ελλήνων είναι ευτραφείς, προγάστορες, ή τρώτε τον αγλέορα. Όσοι είστε οπαδοί του Γαργαντούα. Όσοι τρώγοντες και μη χορταίνοντες. Όσοι ζείτε για να τρώτε και όχι τρώτε για να ζείτε, ε, τότε περιμένετε μαντάτα μαύρα και απειλητικά. Ξεχάστε τις πιατέλες και πιάστε τα πιατάκια. Ξεχάστε τα περιδρομιάσματα και τις σόδες. Τα πηρούνια κάτω!

Τα άσχημα και δυσάρεστα νέα μας έρχονται από τις Ινδίες. Η Ινδία είναι μια μεγάλη χώρα, με πληθυσμό, λίγο πάνω από ένα δις. Την περνάει μόνο η Κίνα με πληθυσμό 1,4 δις. Στην Ινδία όμως, έστω και χωρίς Μνημόνια επικρατεί πείνα και δυστυχία. Μεγάλο το πρόβλημα του επισιτισμού. Το 1/4 υποσιτίζονται και το 25% του πληθυσμού των παιδιών είναι ελλιποβαρή.
Σαν είδε λοιπόν το κακό ο Ινδός Υπουργός τροφίμων, κατέθεσε Νομοσχέδιο στη Βουλή προς ψήφιση, το οποίο να καθορίζει την μείωση της ποσότητας μερίδων, που σερβίρονται σε εστιατόρια και ξενοδοχεία. Στόχος η μείωση της σπατάλης τροφίμων. Από λίγο, για να φτάσει για όλους. Τώρα κατά πόσο θα αποδειχθεί εφικτό, αμφιβάλλω. Ένας γέρος ή λιτοδίαιτος θα χορταίνει με λίγη τροφή. Ο άνδρας όμως που έχει καλό μεταβολισμό, που εργάζεται σκληρά ή είναι σωματώδης, έχει μεγαλύτερη ανάγκη τροφής. Τι θα κάνει; Θα μισοφάει και θα πάει στη διπλανή ταβέρνα να ξαναφάει; Στην Ινδία δεν πετάνε καθόλου τρόφιμα, αφού τα κάνουν με το μάτι.
Ώ, άμοιροι Ασιάτες. Ελάτε στον άλλο κόσμο τον λεγόμενον ανεπτυγμένον, αλλά και στην «φτωχή Ελλάδα» για να δείτε τι χαμός σπατάλης τροφίμων γίνεται. Πότε; Μα τώρα που πάνω από 8.000.000 άτομα υποφέρουν από ασιτία. Δεν ξέρω φίλοι μου τι γίνεται ακριβώς στον άλλο κόσμο. Όμως στην Ελλάδα, τόνοι ολόκληροι τροφίμων, παίρνουν το δρόμο από τα νοικοκυριά για τα παρακείμενα σκουπίδια. Το γεγονός μάλιστα καταμαρτυρείται και από ένα πλήθος δυστυχών και πεινασμένων, που τρέφονται από τους κάδους των απορριμμάτων. Μια ματιά το απόβραδο έξω από εστιατόρια και ταβέρνες, θα σας πείσει. Ο Έλληνας αφού πληρώσει ένα τσουχτερό ποσό, για ένα Λουκούλλειο δείπνο, ράθυμος, αποχωρεί αφήνοντας πίσω του, ένα τραπέζι με ψωμί αχρησιμοποίητο (τάχα το ψωμί παχαίνει), αφήνει μισοφαγωμένες μπριζόλες, μπιφτέκια, τυριά, σαλάτες κλπ. Το γκαρσόνι - προφανώς πεινασμένο - μαζεύει όλα τούτα τ` αποφάγια σ` ένα νάυλον και κατ` ευθείαν στον κάδο σκουπιδιών, ενώ παράλληλα κουνάει με απορία το κεφάλι του.
Γιατί όμως ψάχνουμε για δικαιολογίες; Μας το είπε ο Χριστός. Αλλά ποιος τον ακούει. Όταν χόρτασε με 5 άρτους και δύο ψαράκια, 5000 ανθρώπους και αφού εχόρτασαν είπε στους μαθητές του: «Συνάγετε τα περισσεύματα ίνα μη τι απόληται, και ούτοι συνήγαγον ούν και εγέμισαν δώδεκα κοφίνους κλασμάτων, ά επερίσσευσαν τοις βεβρωκόσιν».
Θα θυμάστε τι γινόταν πριν λίγα χρόνια στην εποχή της πλασματικής ευωχίας μας. Παραγγελιές, για πέταμα. Φέρε μας κι από κείνο, φέρε και από το άλλο… Λες και το σύνδρομο της κατοχικής πείνας, λειτουργεί ακόμα αμείωτο.
Τώρα βέβαια τα πράγματα έσφιξαν, αλλά το κακό συνεχίζεται. Παράλληλα όμως αναφαίνεται μία άλλη ταβερνιακή πολιτική. Υπάρχουν κάποιες γυναίκες, που βλέπουν σαν αμαρτία την σπατάλη, κοιτάζουν τα εναπομείναντα εδέσματα-κρίμα Θεέ μου-καλούν κατ` ιδίαν το γκαρσόνι και του λένε: «Μου τυλίγετε τα απομεινάρια, να τα πάρω στο σπίτι μου». Οι ταβέρνες, διέβλεψαν το φαινόμενο, πακετάρουν σε ειδικά κυτία τα φαγητά και ξαλαφρώνουν λίγο και τους κάδους σκουπιδιών. Τώρα, ποια είναι η τύχη τους, διίστανται οι απόψεις των ειδημόνων. Άλλοι λένε πως τα τρώνε την επομένη και άλλοι πως τα βλέπουν τα σιχαίνονται και δρόμο για τον κάδο.
Αλλά δεν είναι μόνο η παράλογη αυτή σπατάλη. Να δείτε πως τα ταξιδιωτικά γραφεία μεριμνούν για την πελατεία τους, που την ψυχολόγησαν, πως δίνει μεγάλη σημασία στο φαί και τους προσφέρουν του πουλιού το γάλα. Δηλ. Πάσχα για έναν Ινδό.
Μεγάλη σπατάλη γίνεται στα νοικοκυριά. Πολλές νοικοκυρές στιβάζουν πράγματα στο ψυγείο και σε λίγες μέρες αποκαλύπτουν, πως είναι μαραμένα ή ληγμένα, πως ξίνισαν ή πως έχασαν τη φρεσκάδα τους. Και τούτο γιατί, αχόρταγες για ψώνια κουβαλούν από τα σούπερ μάρκετ, ό,τι πέσει στο μάτι τους. Το «ξέχασα» στο ψυγείο… πληρώνεται ακριβά!
Θυμάμαι πως πριν λίγα χρόνια με διακρατικές συμφωνίες (άκου Κράτος ηλίθιο και ανοικοκύρευτο!) πετούσαμε στις χωματερές ολόφρεσκα πορτοκάλια, ροδάκινα κ.ά. ενώ μπορούσαμε να τα επεξεργαστούμε και να τα κάνουμε χυμούς φρούτων, κομπόστες ή κονσέρβες για τα Σχολεία, τα Νοσοκομεία ή τα συσσίτια Δήμων και Εκκλησίας. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Μόνο με άλλη μορφή. Διαμαρτύρονται και δίκαια οι μηλοπαραγωγοί. Φίλος μου μεγάλος μηλοπαραγωγός από την Αγιά, μου έλεγε αγανακτισμένος: «Οι έμποροι μήλων με 30 λεπτά αγοράζουν επιλεκτικά την αφρόκρεμα των μήλων. Έτσι τόνοι ολόκληροι μένουν αδιάθετοι στις αποθήκες, χωρίς προοπτικές διάθεσής τους. Σαπίζουν και τα πετούμε».
Ιδού στάδιο λαμπρό για τις κυβερνήσεις. Να αγοράσει, τα εναπομείναντα από τους εμπόρους μήλα και με τον ίδιο τρόπο να τα διαθέσει όπως προαναφέραμε. «Ένα μήλο την ημέρα κάνει το γιατρό πέρα». Πάντως είναι θέμα Εθνικής συμπεριφοράς, σωφροσύνης και λογικής, μόνοι μας ν` αρχίσουμε να διαχειριζόμαστε σωστά τις διατροφικές μας ανάγκες, γιατί δεν αποκλείεται μια μέρα να κάνουμε ό,τι και οι Ινδοί.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου