Είναι λοιπόν από μόνη της μια πολύ αισιόδοξη εικόνα το γεγονός ότι στην πόλη της Λάρισας ξεκίνησαν αυτές τις ημέρες να χτίζονται δύο πολυκατοικίες… Αν και αυτό δεν σημαίνει τίποτε το ιδιαίτερο –μπορεί να είναι τυχαίο γεγονός- δεν παύει να σου θυμίζει παλιές καλές εποχές που έχεις οπωσδήποτε ανάγκη να ξαναζήσεις.
Σκέφτομαι τον Πελοπίδα, που τον φωνάζουμε Πέλο, γνωστό απ’ τα παλιά, οικοδόμο που είχε εξελιχτεί σε εργολάβο και που είχε πάντα δύο και τρεις δουλειές ανοιχτές… Στη Λάρισα, στα γειτονικά καμποχώρια, αλλά και στα παράλια. Τον βλέπω τα τελευταία χρόνια άπραγο να κάθεται τα πρωινά έξω από ένα κεντρικό τυροπιτάδικο που διατηρεί φίλος του και να πίνει καφέδες. Με φάτσα μαραζωμένη, μέσα στην κατάθλιψη… Έβγαλε και προβλήματα υγείας – η στενοχώρια, τι περιμένεις; Έχει σταυρώσει τα χέρια και απλώς περιμένει… Στα πενήντα και κάτι, αν και αισθάνεται ακόμη δυνατός, έχει κιόλας παροπλιστεί… Τα απογεύματα χάνεται. Το πιθανότερο είναι ότι κλείνεται σπίτι και παρακολουθεί τηλεόραση, διότι «ντρέπομαι ρε φίλε να με βλέπουν έτσι, δεν θέλω να με λυπούνται» όπως μου είχε εξομολογηθεί. Πάλι καλά που είχε προλάβει να μονιμοποιηθεί η γυναίκα του στο δημόσιο, αφού πέρασε κι αυτή τη δοκιμασία των συμβασιούχων που έγιναν μόνιμοι μετά από πολλά δικαστήρια και φασαρίες.
Πού να τον έβλεπες κάποτε τον Πέλο… Από το ‘90 και μετά που άρχισε τις εργολαβίες, ο πρώην σιδεράς – οικοδόμος του μεροκάματου πήρε τα πάνω του. Κυκλοφορούσε το παραδάκι… Τα εισοδήματα αυξάνονταν, σε παρακαλούσαν οι Τράπεζες για να πάρεις στεγαστικά δάνεια και στα καμποχώρια οι αγρότες μέσα απ’ τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. ανακάλυπταν την κρυφή γοητεία της πολυτέλειας. Και το πλακάκι στο νεόδμητο σπίτι να είναι ιταλικό, και η κουζίνα «ιταλικιά» κι αυτή – τι είμαστε τίποτε παλιοτελευταίοι;
Τι έφταιγε κι ο Πέλος; Έτσι ήταν τα πράγματα, η Ελλάδα έκανε ό,τι ήξερε πάντα να κάνει: να χτίζει. Να γεμίζει τις πόλεις της με μπετόν και η αντιπαροχή να καλύπτει κάθε ακάλυπτη γωνιά. Η γενιά του πολέμου, που έζησε μέσα στην ανασφάλεια, φρόντισε να φτιάξει από δύο και τρία σπίτια για να στεγάσει τα παιδιά της. Γέμισαν έτσι οι γειτονιές από διωροφάκια και τριωροφάκια. Και ο Πέλος ήταν εκεί, να «συμβάλει» σ΄αυτήν την καταγγελλόμενη ως «στρεβλή», αλλά πάντως ανάπτυξη. Κι ο Πέλος που ήταν σιδεράς, κι ο Θόδωρος που ήταν σοβατζής κι ο Τάσος που ήταν καλουπατζής απ’ τους καλύτερους.
Ο εργολάβος Πέλος, κυκλοφορούσε τότε με ακριβό γερμανικό αυτοκίνητο… Στα παράλια τον ήξεραν οι καλύτερες ψαροταβέρνες. Σκληρή δουλειά, αλλά και πολυτελής βίος. Απέκτησε κι ο ίδιος ακριβό διαμέρισμα – σχεδόν 150 τ.μ. και εξοχικό, πάντρεψε παιδιά με τους... παλλαϊκούς εκείνους γάμους που κάναμε κάποτε, όπου ταΐζαμε ίσαμε χίλιους προσκαλεσμένους. Γενικά ξανοίχτηκε. Όπως οι περισσότεροι. Διότι από ένα σημείο και μετά, τη ζωή την αντιλαμβάνεσαι... γραμμικά. Νομίζεις ότι έχει μόνο «μπρος», δεν σου περνά απ’ το μυαλό πως όλα είναι κύκλος και πως όλα έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους... Κι αυτό είναι και το φυσιολογικό… Δεν ζει κανείς με τον φόβο. Το κακό που έμελλε να πάθουν κλάδοι όπως η οικοδομή ήταν έτσι κι αλλιώς ασύμμετρο. Πέρα από κάθε πρόβλεψη.
Και να που τώρα, εμφανίστηκε ξανά οικοδομική δραστηριότητα. Μια εντελώς φυσιολογική δραστηριότητα συνιστά πλέον... είδηση. Γεννά ένα χαμόγελο. Μιαν υποψία ελπίδας. Ότι κάποιοι ακόμη και σήμερα έχουν ακόμη κάποια χρήματα. Ότι υπάρχει κόσμος που, παρά την κρίση, κρατήθηκε, μπορεί και αποταμιεύει και, σιγά – σιγά να σκέπτεται την αγορά ενός σπιτιού. Πόσο απελπισμένα έχουμε όλοι ανάγκη αυτήν την ελπίδα!
Το κουβέντιασα με τον Πέλο. Έξω απ’ το τυροπιτάδικο όπου έπινε τον καφέ του. Δεν είναι αισιόδοξος. «Δεν σώνεται η δ’λιά με δυο και τρεις οικοδομές», λέει – έχει γίνει πια πολύ απαισιόδοξος, πολύ καχύποπτος και μεμψίμοιρος. «Άσε ρε φίλε, εμείς πεθάναμε μην την ψάχνεις…».
Απέραντη, ριζωμένη απαισιοδοξία… Δικαιολογημένη…. Έχει γίνει σχεδόν δεύτερη φύση των ανθρώπων στη σημερινή Ελλάδα, τους έχει κάνει μοιρολάτρες. Δεν έχουν καμιά διάθεση να αγωνιστούν, να σκεφτούν νέες δουλειές , να αντιδράσουν. Τους πήρε από κάτω… Κι αυτός ο λαός, τόσο ευμετάβλητος συναισθηματικά μοιάζει παραδομένος.
Το μόνο που ελπίζεις είναι ότι ο ίδιος αυτός λαός, όσο αρνητική ψυχολογία και να έχει, μπορεί να ενθουσιαστεί με το παραμικρό. Θετικές ειδήσεις θέλει, να πάρει τα πάνω του, να βγει από τον φαύλο κύκλο της άρνησης και να μπει σε ένα «ανοδικό σπιράλ» που λένε στην οικονομίστικη γλώσσα που μας έμαθαν να μιλάμε… Μια σπίθα… Να ανάψει ξανά η πυρκαγιά, ν’ ακουστούν και πάλι τα σφυριά και τα σκεπάρνια να καλουπώνουν τις νέες οικοδομές...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
Alexiskalessis@yahoo.gr
