Το ερώτημα που τίθεται είναι, αν όλοι εμείς είμαστε αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι για το μέλλον της. Προσωπικά, δεν δικαιούμαι να υπερτιμήσω την αισιοδοξία τούτη τη στιγμή, ούτε να υποτιμήσω και την απαισιοδοξία. Η ευχέρεια να πάρω θέση υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης είναι δύσκολη. Δρόμος δύσβατος. Δεν μπορώ να τον περπατήσω, ούτε προς τη μία, ούτε προς την άλλη πλευρά. Μένω σιωπηλός, σκεφτικός, βαθιά προβληματισμένος, προς ποια πλευρά να κλίνω. Ευχή και επιθυμία μου είναι η χώρα να ξαναβρεί το δρόμο της δημιουργίας και της προόδου που επισφραγίζει την αμοιβαία θέληση των μελών της.
Περπατώ στους δρόμους και ακούω τους γύρω μου να συζητούν τις απανωτές αγωνίες, τις χαρές και τις απογοητεύσεις που βιώνουν τούτο τον καιρό. Το ίδιο ακούω και βλέπω στα τηλεοπτικά παράθυρα, στα ραδιόφωνα, στα καφενεία, στις πλατείες, εκεί όπου συχνάζουν άνθρωποι. Αντικρίζω στα βλέμματα τους, άλλοι να βιώνουν τον παλμό της αισιοδοξίας, τη λάμψη της ελπίδας και την πίστη για καλύτερες μέρες και άλλοι, στα σκυθρωπά πρόσωπα τους, να απεικονίζουν την αγωνία και την απαισιοδοξία τους για το αύριο. Συμμερίζομαι αυτήν την ανησυχία και αντιπροσφέρω στη δική τους απελπισία, τους δικούς μου προβληματισμούς και ανησυχίες, γύρω από την ανάκαμψη της οικονομίας και την καταπολέμηση της κρίσης. Με το φόρτο αυτής της εμπειρίας, τολμώ να πω, ότι η αισιοδοξία και απαισιοδοξία είναι μία σοβαρή αγωνία στην καθημερινότητά μας που καίει στα σωθικά μας, για την ουσία και την αξία της δικής μας ζωής μέσα στην ασταμάτητη ροή του χρόνου και τις εκρήξεις που κάθε λίγο και λιγάκι δέχεται η ζωή μας..
Ο άνθρωπος είτε βρίσκεται σε ανθηρή κατάσταση, είτε σε στέρηση, έχει μέσα του την αγωνία και πολλά ερωτηματικά αναπάντητα, τα οποία δεν τον καθησυχάζουν στο χώρο της κοινωνίας όπου ζει και κινείται. Δεν μπορεί να είναι αισιόδοξος, ούτε όμως και απαισιόδοξος. Σηκώνει τα χέρια ψηλά και ζητάει προς πού να πορευθεί. Αγωνιά και αγωνίζεται μέσα σ΄αυτή την κατάσταση να προσδιορίσει το προσωπικό του στίγμα, με το οποίο θα βαδίσει εντός της κοινωνίας. Πρέπει να βρει τη δύναμη και τη θέληση να δει με γυμνό μάτι την αδυναμία του, την ατέλειά του, να συναισθανθεί με τρόπο ενστικτώδη τα σφάλματά του και να αποφασίσει να ανατρέψει όλα αυτά και να βαδίσει με αισιοδοξία στη ζωή.
Η κοινωνία μας είναι έτσι διαμορφωμένη που δεν εκφράζει, ούτε εμπνέει κάποια πίστη. Έχει χάσει την πνοή της, την ψυχή της. Δεν κατόρθωσε να πλάσει την ιδεώδη κοινωνική δομή, στην οποία ο άνθρωπος με αισιοδοξία θα κατόρθωνε να κερδίσει την αυθεντικότητά του. Ο καθένας σήμερα αισθάνεται απροστάτευτος κα ανασφαλής. Τα πάντα έχουν καταρρεύσει και μια μοναξιά άγριας απόγνωσης έχει κατακυριεύσει τις ψυχές μας. Υπάρχει μία καθολική αμφισβήτηση και ο άνθρωπος αναζητεί να ξαναβρεί το χαμένο εαυτό του. Την εκμηδενιζόμενη από το σύστημα προσωπικότητά του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που είδαν την κρίση, ως ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Μια ευκαιρία για καλύτερη ζωή στο μέλλον. Αλλά και άλλοι, ως την απαρχή συσσώρευσης πολλών δεινών για τον τόπο. Σήμερα ο άνθρωπος ψάχνεται. Αμφισβητεί το κατεστημένο της εποχής. Επιζητεί με λαχτάρα αδιάκοπη μία θετική αντιμετώπιση των προβλημάτων του. Αναζητεί με δίψα μία νέα πορεία της ζωής του έξω από την κρίση, μία πορεία που θα συντρίψει τα κοινωνικοπολιτικά απολιθώματα του παρελθόντος και θα τον οδηγήσει σε νέους δρόμους γαλήνης, ελευθερίας, αξιοπρέπειας και ευημερίας.
Στην εναγώνια αυτή αναζήτηση όλων μας, για βελτίωση των οικονομικών συνθηκών, για ανάπτυξη, καταπολέμηση της ανεργίας και εξόδου της χώρας από τα μνημόνια μίλησε διεγερτικά ο πρωθυπουργός μας, σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη του. Τον παλμό της αισιοδοξίας του τον στήριξε στο όντως ογκώδες πλεόνασμα που πέτυχε η χώρα το 2016, χάρη στη συνειδητή, διαχειριστική αξιοποίηση των οικονομικών της, όπως ανέφερε, αλλά και στο επικείμενο κλείσιμο της αξιολόγησης με τους θεσμούς. Το εγερτήριο σάλπισμά του, πως οι καιροί ωρίμασαν για να βγει η χώρα από τα μνημόνια και να πορευθεί στην αναζητούμενη προοδευτική δημιουργική τροχιά της, καταγράφθηκε ως αισιόδοξο μήνυμα στα προσωπικά επιτεύγματα της κυβέρνησης, ως στοιχείο προόδου και ελπίδας για τη συνέχεια της πορείας μας.
Από την άλλη πλευρά, οι απαισιόδοξοι αμφισβητούν, δυσπιστούν και εκφράζονται με δυναμισμό, ότι η κρίση που ταλανίζει την εποχή μας, δύσκολα θα ξεπερασθεί. Υποστηρίζουν, ότι δεν θα πάψουν οι άνθρωποι να τρέφονται από τα συσσίτια της εκκλησίας, της τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλων φορέων. Να στέκονται ώρες στη σειρά, προκειμένου να πάρουν λίγα τρόφιμα από το Δήμο, αλλά και να αναζητούν από τους κάδους των απορριμμάτων και τα σκουπίδια των λαϊκών αγορών, κάτι φαγώσιμο. Όσο υπάρχει αυτή η κατάσταση, η κρίση θα ογκώνεται, θα βαθαίνει και η αναζήτηση ενός νέου τρόπου ζωής θα επεκτείνεται. Οι αισιόδοξοι πιστεύουν ότι, όσο η χώρα είναι ενταγμένη στην Ευρώπη, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Οι απαισιόδοξοι, ότι ήλθε η ώρα και η στιγμή να την εγκαταλείψουν για να βρει το δρόμο της και να σωθεί. Δεν συμμερίζομαι την άποψη, ούτε των μεν, ούτε των δε. Ούτε διατηρώ μέσα μου τις ψευδαισθήσεις, ότι ο τόπος γρήγορα θα εξέλθει από τη δίνη της κρίσης. Πιστεύω όμως και έχω μια μικρή ελπίδα, ότι η χώρα μπορεί να σωθεί και να ξαναβρεί την αίγλη και την προοπτική της στο μέλλον, αρκεί να υπάρξει ειλικρινής και άδολη συνεργασία όλων μας. Οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις πρέπει να αντιληφθούν, ότι η πόλωση και ο διχασμός κάνουν κακό στον τόπο. Ενώ η συναίνεση και η ομόνοια, καλό. Τούτη τη στιγμή δεν χωρούν εγωισμοί. Ομόνοια απαιτείται. Καιρός να ενωθούν για τη γόνιμη αναζήτηση της σωτηρίας της χώρας. Είναι ικανές να φέρουν φως και χάρη σ΄αυτή. Αρκεί να το επιθυμούν ειλικρινά. Με σεβάσμια προσήλωσή τους στην αλήθεια και στο μέλλον της πατρίδας, ας τολμήσουν να κάνουν με αποφασιστικότητα, τις αναγκαίες τομές που χρειάζεται ο τόπος. Τις γνωρίζουν και μπορούν να τις πραγματοποιήσουν. Αυτό θέλει ο κόσμος. Εδώ βρίσκεται η σωτηρία της χώρας. Η πληρότητα και η καταξίωσή της. Δεν υπάρχει καλύτερη προοπτική που να γεμίζει την ψυχή μας και να εξασφαλίζει την σωτηρία μας. Φοβούμαι όμως πως δεν θα το αποτολμήσουν. Οι λόγοι γνωστοί. Γι΄αυτό και είμαι απαισιόδοξος. Παρ΄όλα όμως αυτά υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα του τόπου, αρκεί να τις εμπιστευθούμε. Τις ανέφερα σε κείμενό μου στο φύλλο της «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» της 29ης.4.2017. Και από τη σκοπιά αυτή δεν παύω να διατηρώ μια μικρή ελπίδα αισιοδοξίας.
Από τον Αθανάσιο Φώτο
* Ο Αθανάσιος Φώτος είναι επί τιμή Δικηγόρος
