Ο διαχωρισμός αυτός ξεκίνησε απ’ το Αγγλικό κοινοβούλιο και γενικεύθηκε, κατόπιν, με βάση τη χωροταξική διάταξη των πτερύγων, στις οποίες πρωτοπήγαν και κάθισαν οι εκπρόσωποι των κομμάτων του. Έτσι, όσοι κάθισαν στη δεξιά πτέρυγα των εδράνων, χαρακτηρίστηκαν δεξιοί, όσοι στο κέντρο κεντρώοι και πάει λέγοντας. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, και επειδή τα δεξιά κόμματα και οι οπαδοί τους τάσσονται, ως επί το πλείστον, υπέρ της διατήρησης των παραδεδομένων και δοκιμασμένων στο χρόνο αρχών και αξιών, ενώ τα αριστερά και οι οπαδοί τους, θεωρητικά τουλάχιστον, υπέρ του εκσυγχρονισμού και της προόδου, οι μεν πρώτοι ταυτίστηκαν με τον συντηρητισμό και, σιγά – σιγά, με τον πατριωτισμό και την εθνικοφροσύνη, ενώ οι δεύτεροι με τον προοδευτισμό και το διεθνισμό κατόπιν.
Όταν, κάποια στιγμή, άρχισαν να κυκλοφορούν στην Ευρώπη και να εφαρμόζονται στην πράξη πολιτικοοικονομικές θεωρίες σχετικές με το βαθμό παρέμβασης ή μή ενός κράτους στην οικονομική ζωή της χώρας, πολύ δε περισσότερο όταν διαμορφώθηκαν οι θεωρίες περί καπιταλισμού και κομμουνισμού ή περί οικονομικού φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού κατόπιν, οι μεν δεξιοί πολίτες ταυτίστηκαν με τον καπιταλισμό και φιλελευθερισμό, ενώ οι αριστεροί με τον κομμουνισμό και σοσιαλισμό.
Συνέβη, όμως, μεθοδευμένα και όχι τυχαία, θα έλεγα, και κάτι άλλο, μετά την επικράτηση του κομμουνισμού στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και μετά τον ελληνικό εμφύλιο• παρότι γνωρίζουμε, πλέον και προπάντων μετά την κατάρρευση και την αποτυχία τους, πώς λειτούργησε η λαϊκή Δημοκρατία είτε σε χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού είτε στα χρόνια της κατοχής στον τόπο μας, με τους όρους δημοκρατικές δυνάμεις και δημοκρατικά κόμματα, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, καθώς επίσης και Δημοκρατικός στρατός και Δημοκρατία εν γένει ταυτίσθηκαν μόνο τα αριστερά κόμματα και πολίτες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όμως ,αφήνεται, τεχνηέντως, να εννοηθεί ότι όλα ανεξαιρέτως τα δεξιόστροφα κόμματα και πολίτες δεν έχουν σχέση ούτε με τη δημοκρατική λειτουργία της πολιτείας ούτε με την πρόοδο της κοινωνίας, καίτοι η πραγματικότητα αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα για το αντίθετο. Και το πιο εξωφρενικό απ’ όλα είναι ότι υπάρχουν ακόμα αριστεροί, που αποδέχονται και υποστηρίζουν το δόγμα ότι πας μή αριστερός σημαίνει φασίστας και ότι δε συμβιβάζεται δεξιός και καλός άνθρωπος.
Απορεί, γι’ αυτό, και εξίσταται και δικαιολογημένα αγανακτεί και συγχύζεται κάθε δεξιόστροφος δημοκρατικός πολίτης μ’ αυτή την κατάσταση, πολύ δε περισσότερο, όταν ξέρει ότι: τούτο τον τόπο οι Έλληνες δεν τον κληρονομήσαμε, όπως είναι, αλλά τον αποκτήσαμε με τον αγώνα και το αίμα Ελλήνων ολόκληρου του πολιτικού φάσματος και με οδηγό την αγάπη για την πατρίδα, την ελευθερία και τη Δημοκρατία, αλλά και την αφοσίωση στη λαϊκή μας παράδοση και στην Ορθοδοξία. Χωρίς όλα αυτά δε θα είμασταν Έλληνες αλλά κάτι άλλο και γι’ αυτό πρέπει να τα διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού, για να έχουμε μέλλον.
Συγχύζεται, ακόμα, κάθε δεξιόστροφος δημοκρατικός πολίτης, γιατί κάποιοι ξέχασαν, ποιοί, πριν προκύψει η αριστερή ιδεολογία, που είναι καρπός του 20ου αιώνα, αγωνίστηκαν για τα δημοκρατικά ιδεώδη, ποιοί αποκατέστησαν και μάλιστα αναίμακτα τη Δημοκρατία στη χώρα μας και ποιοι συνέβαλαν και υλοποίησαν την ιδέα για ευρωπαϊκή ένταξη και πορεία έχοντας απέναντί τους το σύνολο των αριστερών δυνάμεων, κομμάτι των οποίων σήμερα γλείφει, εκεί που κάποτε έφτυνε.
Συγχύζεται, τέλος, όταν βλέπει αριστερούς να θεωρούν τους εαυτούς τους άμωμους και αθώες περιστέρες, να μονοπωλούν την εθνική αντίσταση αποσιωπώντας λάθη και παραλείψεις δικές τους και τη συμμετοχή δεξιόστροφων πολιτών σ΄ αυτή, να τιμούν τους νεκρούς τους και να προβάλλουν τους ήρωές τους χωρίς εμπόδια, ενώ την ίδια ώρα να θεωρούν μιάσματα και φασίστες τους ήρωες της άλλης πλευράς, που έχυσαν το αίμα τους και στήριξαν την προσπάθεια για αναγέννηση της χώρας μετά την κατοχή και τον εμφύλιο, και να χαρακτηρίζουν γιορτές μίσους τις εκδηλώσεις προς τιμήν τους.
Βεβαίως, υπάρχουν και οι ακραίοι, είτε δεξιοί, είτε αριστεροί,, και οι ακραίες συμπεριφορές οι οποίες πρέπει να καταδικάζονται, απ’ όποιο χώρο κι αν προέρχονται και όχι μόνο όταν προέρχονται από δεξιά, και σαν τέτοιες πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται, απ’ αυτούς, που πιστεύουν πραγματικά στη Δημοκρατία. Η γενίκευση και προπάντων η ταύτισή τους μόνο με τη δεξιά πτέρυγα είναι αυτό, που ενοχλεί• γι’ αυτό και πρέπει να εκλείψει ειδικά τώρα, που ο λαός κατάλαβε στην πράξη, τί σημαίνει αριστερή διακυβέρνηση.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
