Το πνεύμα του καθενός είναι πάντα διαφορετικό, αφού περικλείει τη δυνατότητα επιλογής, ως ελεύθερο που είναι). Παρ’ όλα αυτά γίνεται προσπάθεια (τυχαία, δε νομίζω) π.χ. για την εξομοίωση των λαών (της κουλτούρας) μέσω της παγκοσμιοποίησης και πολιτικοποιούν το όλο θέμα τελικά, εν γνώσει τους, ότι η παγκοσμιοποίηση είναι κάτι φασιστικό και έπρεπε να αρεσκόμαστε στην πνευματική διαφορετικότητα, μ’ όποιο τρόπο κι αν αυτή διατηρείται. Πέρα από αντιφατικό (γιατί η εξομοίωση είναι ψεύτικη απάντηση στο ρατσισμό), είναι κάτι σαν τη βιολογική κλωνοποίηση, που κι αυτή αντιλέγεται απ’ τους γενετιστές επιστήμονες.
Μια παρένθεση. Ο ρατσισμός μόνο μέσα στην αληθινή πίστη καταργείται, όπως με το παράδειγμα του Χριστού, ο οποίος αγκάλιασε κάθε διαφορετικό σαν παιδί Του, σαν δημιούργημά Του, που είναι.
Οι άπιστοι συκοφαντούν τους πιστούς, ότι είναι φονταμενταλιστές και ρατσιστές, ταυτίζοντας εν γνώσει τους και εσφαλμένα το χριστιανισμό με το μικροαστισμό, φανερώνοντας έτσι μια κρυμμένη προκατάληψη και εμπάθεια, τη στιγμή που η χριστιανική μειονότητα είναι μειονότητα, και όφειλε προστασίας. (Τα δεδομένα τα ευαίσθητα και προσωπικά προστατεύονται, ως πρόφαση για την ένοχη συνείδηση ενός κρατικού μηχανισμού καταστολής, που βλέπει την ειλικρίνεια του χριστιανού, ως απειλή, διαχρονικά).
Ο μικροαστισμός και ο λαϊκισμός, ως γνωστόν, αποτελεί ποσοτικά το 99% μιας κοινωνίας, η οποία έχει τα δευτερεύοντα ενδιαφέροντα ως σημαντικά (κόμμα, ομάδα, καταναλωτισμό) και ταυτόχρονα, υποκριτικά, μιλάει για πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια.
Απ’ τον καταναλωτισμό, προέρχεται ο καπιταλισμός (και ο ιμπεριαλισμός που κι αυτός εξομοιώνει) και φυσικά είναι άδικος ως συγκεντρωτισμός πλούτου. Η οικονομική ισότητα των κομμουνιστών είναι όμορφο σχήμα ιδεολογικά, καθόλου όμως ρεαλιστικό πολιτικά.
Επίσης διαπιστώνουμε μια προσπάθεια να αποδοθούν εγκλήματα βασιλιάδων, που ενήργησαν ως εξουσιαστές και όχι με τη χριστιανική τους ιδιότητα, στο χριστιανισμό, υποτιμώντας παράλληλα γενοκτονίες λαών, όταν είναι χριστιανοί (όπως των Σέρβων στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο κ.λ.π.).
Οι χριστιανοί διαχρονικά, ήταν λαός μαρτύρων και θύματα ρατσισμού, όπως μας διδάσκει η ιστορία. Και όχι καμικάζι φονταμενταλιστές ή ιδεολόγοι φασίστες (όπως οι αιρετικοί, με την πλύση εγκεφάλου που ασκούν). Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι συνάνθρωποί μου, δεν αγάπησαν το Χριστό και τη μειονότητά του, τη στιγμή που του χρωστάν το δώρο της ζωής τους και τη σωτηρία τους απ’ τον Άδη.
Επίσης διαπιστώνουμε μια απεριόριστη υπακοή των μισθοφόρων δημοσίων υπαλλήλων πάσης φύσης, από ιερείς μας μέχρι στην εκπαίδευση και στις κοινωνικές και νομικές υπηρεσίες, στα υπουργεία τους, ενώ καταλαβαίνουν μέσω της επιστημονικής τους κατάρτισης τις υποχωρήσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα που γίνονται, και την αντιφατικότητα των καινούργιων κανόνων – οδηγιών της Ε.Ε. Φοβούνται να διαφοροποιηθούν ως όφειλαν, για ευνόητους λόγους. Πολλοί νόμοι είναι ρατσιστικοί (όπως το φακέλωμα και η έμμεση επιβολή του) και η όλη προσπάθεια συγκάλυψης των υποχωρήσεων κωμική. Δεν ευαισθητοποιείται όμως ο κοσμικός άνθρωπος έστω και μορφωμένος, λόγω ιδιοτέλειας και δειλίας.
Η όλη συμπεριφορά υποτίμησης σημαντικών αξιών και απόδοσης αξίας στα δευτερεύοντα, λέγεται σοβαροφάνεια και έτσι ο άνθρωπος δε χαίρεται τη ζωή, μάλλον ασφαλίζεται, μήπως τη χάσει, ενώ την έχει ήδη χάσει, μη έχοντας ποιότητα ζωής μέσα του, έχοντα ψεύτικη συμπεριφορά και υποκριτικές ανθρώπινες σχέσεις και ψευδαίσθηση χαράς. Δεν νοιώθει, δεν συγκινείται. Έχει βάλει φραγμούς και όρια παντού. Δεν είναι ελεύθερος πραγματικά. Φοβάται. Το γέλιο δε σημαίνει απαραίτητα χαρά, εσωτερική. Απ’ τη χαρά πηγάζει το γέλιο, όχι ανάποδα.
Αυτή η σύνοδος π.χ. στην Κρήτη (δήθεν Οικουμενική) αναγνώρισε τα ετερόδοξα δόγματα ως εκκλησίες και πρόδωσε το λαό, ο οποίος τους εμπιστεύεται. Ενώ συνήθως οι οικουμενικές σύνοδοι καταδίκαζαν αιρέσεις. Αυτό το γεγονός, καθώς και οι εθνικές υποχωρήσεις του τελευταίου καιρού, γίναν για να παρθεί το Γ΄ Μνημόνιο, κάτι δηλαδή αντίστοιχο με την προσπάθεια ένωσης του Βυζαντίου με τον παπισμό, ως αντάλλαγμα στρατιωτικής βοήθειας απ’ τη Δύση. Είναι ανέφικτο κάτι τέτοιο, γιατί ο λαός και ο Θεός διαφωνούν.
Μην είμαστε μικροπρεπείς, ούτε πνευματικές μετριότητες.
Από τον Κων. Τσοχατζή
Ο Κων/νος Εμμ. Τσοχατζής είναι Πολιτικός Μηχανικός
Υ.Γ.: Η Μαδαγασκάρη, είναι ένα έργο για παιδιά, το οποίο στο τελευταίο επεισόδιο, μας δείχνει το λιοντάρι, να μη μπορεί να επιβιώσει στην αληθινή ζούγκλα, όντας εθισμένο στην έτοιμη τροφή που είχε στο τσίρκο της Νέας Υόρκης, όπου το χρησιμοποιούσαν. Στο τέλος, νόμιζε ότι είναι τέρας, μη συμβατό κοινωνικά, πράγμα που χρησιμοποιήθηκε εις βάρος του, χωρίς ποτέ να διαψευστεί. Ο συμβολισμός είναι προφανής και πολύ εύστοχος, φανερώνοντας τους μηχανισμούς στο συλλογικό ασυνείδητο του ανθρώπινου γένους.
