Ούτε βεβαίως έτσι μπορούν να μας εκπροσωπήσουν. Καταλαβαίνουμε ότι, όσους στείλαμε με τις ψήφους μας στη Βουλή (κυρίως από τα μεγάλα κόμματα), στην καλύτερη περίπτωση απλώς τους καταστήσαμε... μαριονέτες (!) στα χέρια των δανειστών; Ή, επί το ακριβέστερο, τους κάναμε κοινούς... φοροεισπράκτορες! Εισπράκτορες, στην ουσία υπαλλήλους των δανειστών μας;
ΑΛΗΘΕΙΑ, σκεφτήκαμε ποτέ, πώς μπορεί να αισθάνονται όλοι αυτοί οι εκλεγμένοι πολιτικοί; Που για πολλούς, ο Θεός και η ψυχή τους ξέρει, πώς καλούνται να αντιμετωπίσουν καθημερινά στον δρόμο, στα καφενεία, στις πλατείες, όπου κι αν βρεθούν, τη νευρικότητα, την επιθετικότητα και τον θυμό των πολιτών. Όλων ημών των ψηφοφόρων, που φορτωθήκαμε τα τελευταία επτά χρόνια όλες τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος, ενός συστήματος που οδήγησε τη χώρα, την οικονομία και τον πληθυσμό της, σε βιοτικά επίπεδα πιο κάτω ακόμα και από εκείνα της... Βενεζουέλας!
ΔΕΝ κυβερνούν λοιπόν οι πολιτικοί που «σταυρώναμε» στην κάλπη. Που σημαίνει πως, ή το γνωρίζαμε αυτό εξαρχής, οπότε καλά πάθαμε, ή για μία ακόμα φορά αποτύχαμε να αντιληφθούμε ότι μας ξεγέλασαν οι προεκλογικές υποσχέσεις τους. Λες και ήμασταν άμαθοι, ανυποψίαστοι από τέτοιες ψευτιές, οπότε και πάλι μας αξίζει αυτό που μας συμβαίνει τελικά. Γεγονός πάλι είναι ότι θα περίμενε κανείς μια κάποια έστω λαϊκή αντίδραση και αντίσταση (ως γνώρισμα μιας εθνικής κληρονομιάς που διαθέτουμε) απέναντι στα δεινά που βιώνουμε από την επιβολή των σκληρών μνημονίων. Και μάλιστα κάτω από τις ευνοϊκότερες συνθήκες που θα μπορούσε να διαγράψει μια αριστερή και ανοιχτόμυαλη υποτίθεται κυβέρνηση, η οποία ξεκίνησε ορεξάτη, με λαϊκό έρεισμα για πρώτη φορά στην Ελλάδα του παρεξηγημένου σοσιαλισμού και της (μακροχρόνιας επίσης) συντήρησης...
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ όμως δεν είναι ότι οι ξένοι μάς κυβερνούν. Ότι οι ξένοι συντονίζουν και επιβάλλουν τη νομοθεσία μας, ότι διαχειρίζονται τις περιουσίες μας (δημόσια και σε λίγο και ιδιωτική) και την εθνική μας κυριαρχία. Το χειρότερο είναι πως μόλις λίγα εκατοστά από τον γκρεμό, δεν τα βρίσκουμε και πάλι μεταξύ μας. Δεν έχουμε συμφωνήσει ποτέ σε γραμμή ομοψυχίας, δεν διαθέτουμε κοινή εθνική γραμμή! Ούτε στα εσωτερικά αλλά ούτε διαθέτουμε σταθερή θέση και στα εξωτερικά μας θέματα. Ποιός Έλληνας που δεν κοροϊδεύει τον εαυτό του, αισθάνεται σιγουριά και ασφάλεια για το πώς χειρίζονται στην κυβέρνηση το θέμα των εξ ανατολών κινδύνων; Ακόμα και στο μέγιστο αυτό θέμα, το εθνικό, διατηρούμε τις ελπίδες μας και επαναπαυόμαστε μ' αυτές, ότι δήθεν θα μας στηρίξουν οι σύμμαχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Νατοϊκού σχηματισμού. Και συνεχίζουμε να αυταπατόμαστε.
ΜΙΑ χώρα σε κατάσταση σκληρής και μακροχρόνιας λιτότητας, που δαπανά κάθε χρόνο 33 εκατομμύρια για εισαγωγή Ιταλικού χαρτιού υγείας, 142 εκ. για γάλα από Γερμανία και Ολλανδία, 54 εκ. για ζάχαρη από Γαλλία, και 16 εκ. ευρώ για πατάτες γαλλικές, σημαίνει ότι απλά δεν υπάρχει περίπτωση να βλέπει μέλλον αναπτυξιακό στον ορίζοντα. Και όπως έγραψε κάποιος «μια χώρα που έχει νέους μορφωμένους ανθρώπους που πληρώνονται με 450 ευρώ τον μήνα και 50άρηδες (και) αμόρφωτους συνταξιούχους των 2.500 ευρώ, είναι καταδικασμένη να καταστραφεί». Πότε λοιπόν θα ανακάμψει μια τέτοια χώρα; Όταν συμβούν δύο πράγματα. Όταν ξεκινήσει ο πληθυσμός να παράγει, έστω κι αυτά μόνο που καταναλώνει και βεβαίως όταν στη χώρα αυτή υπάρξουν κυβερνήσεις και πολιτικοί άρχοντες που θα αποφασίζουν και θα νομοθετούν ελεύθερα.
Του Χρήστου Τσαντήλα
