Πρόκειται για ένα «Ψήφισμα», το οποίο κατά την άποψή μου χαρακτηρίζεται από επιπόλαιη αντιμετώπιση του προβλήματος της διαχείρισης των αλλογενών αλλοδαπών που έχουν καταφύγει στην χώρα μας από την Μέση Ανατολή.
Συνηθίζεται αυτοί να ονομάζονται «πρόσφυγες» και στο «Ψήφισμα» γίνεται επίκληση των δικαιωμάτων τους σύμφωνα με την «Συνθήκη της Γενεύης» .
Όσοι αναζητήσουν την λεγόμενη «Συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες», γιατί υπάρχουν και άλλες συνθήκες της Γενεύης (για αιχμαλώτους, τραυματίες, αμάχους κ.λπ.), θα διαπιστώσουν ότι αυτή δεν καλύπτει τους αλλογενείς αλλοδαπούς που έχουν καταφύγει προσωρινά στην χώρα μας, με προορισμό κυρίως την Γερμανία.
Συγκεκριμένα πρόκειται για την «Σύμβαση του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων» , η οποία συνήφθη από 28 χώρες με πρωτοβουλία του ΟΗΕ στην Γενεύη στις 28-7-1951 , υπογράφηκε από την Ελλάδα στις 10-4-1952 και κυρώθηκε με το Ν.Δ. 3989/1959. Η «Σύμβαση» συντάχθηκε για την αντιμετώπιση των μετακινήσεων πληθυσμών στην Ευρώπη μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και η ιδιότητα του «πρόσφυγα» αποδίδεται σε « Κάθε πρόσωπο το οποίο (συνεπεία γεγονότων επελθόντων προ της 1-1-1951) και δικαιολογημένου φόβου διώξεως λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητας , κοινωνικής τάξης, ή πολιτικών πεποιθήσεων, βρίσκεται εκτός της χώρας της οποίας έχει την υπηκοότητα και δεν δύναται ή δεν επιθυμεί την επιστροφή σε αυτήν». Στις 28 χώρες δεν περιλαμβάνονταν εκείνες με κομμουνιστικό καθεστώς, οπότε εκτιμάται ότι η σκοπιμότητα της «Σύμβασης» περιλάμβανε και τους φυγάδες από τις χώρες αυτές.
Μεταγενέστερα συντάχθηκε το «Πρωτόκολλο του 1967 για το Καθεστώς των Προσφύγων της 31-1-1967» , το οποίο εγκρίθηκε από την Γενική Συνέλευση» του ΟΗΕ και κυρώθηκε (επί χούντας) με τον Α.Ν. 389/1968. Με το «Πρωτόκολλο» διατηρήθηκε ο ορισμός του «πρόσφυγα» , με απαλοιφή μόνον της φράσης «συνεπεία γεγονότων επελθόντων προ της 1-1-1951».
Επομένως οι αλλογενείς από την Μ. Ανατολή που έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα, για να χαρακτηριστούν «πρόσφυγες» πρέπει να αποδείξουν ότι δεν θέλουν να επιστρέψουν στις χώρες τους από δικαιολογημένο φόβο διώξεως λόγω φυλής , θρησκείας, εθνικότητας κ.λπ. Η επίκληση πολεμικών συγκρούσεων δεν επαρκεί.
Στην Συρία είναι γνωστό ότι επικρατεί εμφύλιος πόλεμος, που υποκινήθηκε από ξένες χώρες. Ο φόβος του πολέμου και ο εκπατρισμός για την αποφυγή του δεν είναι σαφές εάν επαρκεί για την ιδιότητα του «πρόσφυγα» , με τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά του. Είναι διαφορετικό να εφαρμόζεται η προαναφερθείσα «Σύμβαση» για τους πρόσφυγες, από την εφαρμογή ανθρωπιστικών ενεργειών για την υποδοχή, ανακούφιση και περίθαλψη φυγάδων πολέμου. Η τρομοκρατική δράση ισλαμιστών σε περιοχές της Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή σε αφρικανικά κράτη επίσης δεν είναι σαφές εάν προκαλεί δικαιολογημένο φόβο διώξεως, εφόσον δεν προέρχεται από επίσημο κράτος.
Στον πρόσφατο Ν. 4375/2016 για την Υπηρεσία Ασύλου, την Αρχή Προσφυγών κ.λπ. σχετικά με όσους εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ο όρος «πρόσφυγες» , αλλά «αλλοδαποί αιτούντες διεθνή προστασία».
Υποθέτω ότι τα παραπάνω είτε δεν τα έλαβαν υπόψη τους όσοι δημοτικοί σύμβουλοι υπερψήφισαν το «Ψήφισμα», είτε γνωρίζουν κάτι περισσότερο από αυτά.
Στο «Ψήφισμα» η ανάλυση των αιτίων της δημιουργίας φυγάδων πολέμου από την Μ. Ανατολή , η υποδοχή τους και η διατύπωση των αιτημάτων για την παραμονή τους στην χώρα μας και ειδικά στην πόλη μας, παραπέμπουν σε απλοποιημένη, συναισθηματική και μαξιμαλιστική ως προς τα αιτήματα αντίληψη του θέματος.
Το «Ψήφισμα» προκαλεί ερωτήματα:
Σήμερα οι αλλοδαποί στην περιοχή μας είμαι μερικές εκατοντάδες. Εάν στο μέλλον γίνουν χιλιάδες, θα ισχύουν τα αιτήματα του «Ψηφίσματος»;
Λήφθηκε υπόψη η διαφορετική από την δική μας κουλτούρα των αλλογενών αλλοδαπών και ότι η γεωπολιτική θέση και η οικονομική κατάσταση της χώρας μας δεν επιτρέπει την εγκατάστασή τους εδώ; Δεν είμαστε Πορτογαλία, με την θάλασσα από την μία πλευρά και την Ισπανία από την άλλη, ούτε Γερμανία , οργανωμένο κράτος που αναζητά φτηνά εργατικά χέρια για τις βιομηχανίες του.
Δεν αναφέρεται η στρατηγική διαχείρισης των αλλοδαπών στην Ελλάδα , στα πλαίσια του οποίου θα έπρεπε να ενταχθεί και η εκπαίδευση των παιδιών τους. Προβλέπεται να εγκατασταθούν μόνιμα στην χώρα μας; Θα αποκτήσουν ελληνική υπηκοότητα; Ποιες θα είναι οι εργασιακές προοπτικές για τους ενήλικες;
Μέχρι ποιά βαθμίδα θα φτάσει η εκπαίδευση των παιδιών τους ; Σήμερα είναι κυρίως στο δημοτικό. Αύριο, θα είναι στο γυμνάσιο, στο λύκειο; Χρονικά, μέχρι πότε; Τι σημαίνει «ένταξη των προσφυγόπουλων στην εκπαίδευση» ; Μετά από κάποιον χρόνο προσαρμογής θα παρακολουθούν τα κανονικά μαθήματα των ημεδαπών; Θα δημιουργηθεί ξεχωριστός κλάδος εκπαίδευσης αλλοδαπών;
Το «Ψήφισμα» περιλαμβάνει υπερβολικές και ανέφικτες απαιτήσεις (δωρεάν μεταφορές, ύπαρξη διερμηνέων, δημιουργία χώρων πολιτισμού, οικονομική ενίσχυση κ.ά.) στα πλαίσια του Δήμου, που υποβαθμίζουν την σοβαρότητά του.
Επίσης περιλαμβάνει ανεδαφικές απαιτήσεις (αναθεώρηση αποφάσεων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, αναγνώριση προσφυγικής ιδιότητας σε όλες τις εθνικότητες ) στα πλαίσια κρατικής πολιτικής , που εύκολα χαρακτηρίζονται σαν αερολογίες, του αείμνηστου τύπου «Λάρισα, αποπυρηνικοποιημένη πόλη» .
Σημαντικό είναι ότι δεν αναφέρεται οτιδήποτε αφορά την χρηματοδότηση όλων των απαιτήσεων. Προφανώς είναι αδύνατον να βαρύνουν το ελληνικό κράτος, το οποίο πνίγει στους φόρους τους ημεδαπούς. Αλλά και να δοθούν χρήματα από άλλα κράτη (ευρωπαϊκά ή αραβικά), δεν είναι αποδεκτό να μετατραπεί η Ελλάδα σε μόνιμο κάμπινγκ αλλοδαπών από την Μέση Ανατολή .
Στο πνεύμα του «Ψηφίσματος», επισημαίνονται σ΄ αυτό κάποιες παραλείψεις: δεν αναφέρεται ο τρόπος ικανοποίησης των θρησκευτικών αναγκών εκείνων που δεν είναι χριστιανοί, όπως δεν απαιτείται η αντιμετώπιση με κατάλληλα μέτρα , αντίστοιχα εκείνων του χειμώνα, των υψηλών θερμοκρασιών του καλοκαιριού. Εκτός εάν όσοι το υπερψήφισαν θεωρούν ότι οι αλλογενείς αλλοδαποί θα αποχωρήσουν σύντομα από την περιοχή του Δήμου και την Ελλάδα, οπότε δεν έχουν νόημα τα αρχικά αιτήματα.
Του Κώστα Μεζάρη
