Άλλοι πάλι, μη αξιωματούχοι, προκειμένου να δικαιολογήσουν τη μειωμένη απόδοση κάποιων υπαλλήλων του κράτους λένε, ότι για τα χρήματα που παίρνουν πάλι καλά κάνουν τη δουλειά τους. Και άλλοι πάλι πιο «προοδευτικοί» των θέσεων αυτών επαναλαμβάνουν το γνωστό τροπάριο: τι να σου κάνουν μωρέ κι αυτοί, αφού υπέστησαν τόσες περικοπές των αποδοχών τους; Κι αυτή η κατάσταση των προφάσεων και της μη αναφοράς στη δραματική θέση που συνολικά βρίσκεται η χώρα συνεχίζεται… Με το να βλέπει ο καθένας το δέντρο που του αρέσει και όχι ολόκληρο το δάσος που κινδυνεύει να χαθεί…
Στις παραπάνω, κατά καιρούς, ακουόμενες απόψεις, οι οποίες αποτελούν προϊόν αβασάνιστης κριτικής σκέψης, αφού αντιπαρέρχονται το γενικότερο κατάντημα του ελληνικού λαού, ευλόγως θα μπορούσε να τεθεί το εξής ερώτημα: Αν υποθέσουμε ότι η οικονομία της χώρας ήταν ανθηρή και τα ημερομίσθια, οι μισθοί και οι συντάξεις υψηλές η απόδοση και η συμπεριφορά των εργαζομένων θα ήταν καλύτερη; Δεν το νομίζω.
Και ως προς αυτό δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε το χθες. Τότε που παίρναμε πολύ περισσότερα χρήματα, κι όμως η διαπλοκή και η διαφθορά είχαν γίνει ο κανόνας του κράτους. Αφού, όποιος δεν έκλεβε ήταν βλάκας και όχι έξυπνος. Επομένως, το χρήμα και μάλιστα το δανεικό δεν μπόρεσε να εμποδίσει τη μειωμένη παραγωγικότητα, πολύ δε περισσότερο την λωποδυσία, την απάτη και την κλεψιά. Μήτε αποτέλεσε ανάχωμα στο ψέμα, τον σημαντικότερο παράγοντα της αδηφαγίας αυτής. Η οποία δεν εξαιρούσε κανέναν κλάδο και καμία κοινωνική ομάδα.
Κι αυτό το κακό ερχόταν από πολύ ψηλά. Από τους πρόξενους και δημιουργούς αυτών των συμφορών. Από τους πολιτικούς μας! Οι οποίοι με την συμπεριφορά τους έδιναν το παράδειγμα και την εκκίνηση προς το μεγάλο κακό που διέσχισε απ` άκρου εις άκρον την πατρίδα μας. Και η δικαιοσύνη τι έκανε τότε; Τίποτα. Γιατί η χώρα ήταν λερωμένη από παντού. Και ας έτρεχε άφθονο το δανεικό χρήμα. Το οποίο στάθηκε ανίκανο να εμποδίσει την έλλειψη παραγωγικότητας και τη διαφθορά στη λειτουργία των θεσμών. Άρα οι αποδοχές δεν είναι εκείνες που φταίνε για την κακοδαιμονία του σημερινού κράτους. Ούτε φταίνε για την μειωμένη ή αρνητική απόδοση κάποιων εργαζομένων.
Νομίζω ότι η εργατικότητα και παραγωγικότητα έχουν σχέση με το τι σόι άνθρωποι είμαστε. Τι παιδεία έχουμε. Και το σημαντικότερο τι πήραμε από τα σπίτια μας. Και πάνω σ` όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και την αδυναμία εφαρμογής των νόμων.
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται, ότι τα παραπάνω δεν τα κοιτάξαμε καλά. Κυρίως όμως την εκπαίδευση. Την παραγωγό της παιδείας. Της μόρφωσης. Και να σας πω γιατί; Γιατί ακόμα και τώρα οι επιλογές προς τις οποίες μας οδηγεί έχουν, κατά κανόνα, σχέση μόνον με το χρήμα. Να έχουν και ως προς αυτό. Αλλά κυρίως οφείλουν να κινούνται προς την διάπλαση του χαρακτήρα των νέων. Έτσι, ώστε τα θεμέλια των ηθικών αρχών της κοινωνίας να είναι βαθιά ριζωμένα και ακλόνητα προς οιανδήποτε εκτροπή. Προς όποιον ή όποιους επιχειρήσουν τη διαφθορά και την καταστροφή της.
Αυτά, όμως, όπως και παραπάνω τονίσαμε δεν τα δώσαμε και τόσο σημασία. Κι αυτό συνέβαινε και συμβαίνει παντού. Και περισσότερο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όπου το μονίμως καθημερινά ακουόμενο είναι το χρήμα. Κι αυτά δεν τα ακούνε μόνον οι μεγάλοι, αλλά και οι μικροί. Έτσι ο νεανικός τους χαρακτήρας επηρεάζεται και αναπτύσσεται με βάση την αξία του χρήματος. Που σιγά-σιγά τους γίνεται πίστη, ότι μόνον αυτό μπορεί να τους οδηγήσει στην καλοπέραση και στην ευτυχία. Αγνοώντας, γιατί έτσι τους έμαθαν, ότι πάνω από το χρήμα βρίσκονται οι ανθρώπινες αξίες. Οι μόνες ικανές να στηρίξουν το άτομο στις δύσκολες στιγμές της ζωής του. Κι αυτές μπορεί να τις δώσει η ανθρωπιστική παιδεία. Η οποία θα στηρίζεται όχι στις περιπτώσεις των ανθρωπιστικών μαθημάτων, αλλά στην περαιτέρω ενδυνάμωσή τους…
Και για την χρησιμότητά της μας μιλάει το παρελθόν. Τότε που η γενιά η δική μας μαθήτευε κάτω απ` τη φροντίδα φωτισμένων δασκάλων. Οι οποίοι φτωχότατοι έκτιζαν σχολεία. Υπηρετούσανε αξίες… Σε μια εποχή που η πατρίδα μας κατεστραμμένη απ` τους πολέμους αγωνιζόταν να σταθεί όρθια. Μ` αυτούς τους ανθρώπους και τους άλλους εργαζόμενους άρχισε σιγά-σιγά να κτίζεται το μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών της. Κι όλα αυτά με πενιχρούς μισθούς. Χωρίς αυτοί ν` αποτελούν εμπόδιο στην αποδοτικότητα και την προσφορά των εργαζομένων. Γιατί αυτό το αντιμετώπιζε πολύ αποτελεσματικά η οικογενειακή και η σχολική παιδεία με τις οποίες ήσαν εφοδιασμένοι. Όπλα δυνατά κατά της ανομίας και διαφθοράς.
Σήμερα, δυστυχώς, ακούγονται κουβέντες και μάλιστα από ανθρώπους που διαχειρίζονται την ενημέρωση πολύ άδικες για το σύνολο της κοινωνίας. Όπως του τύπου: «Τι να σου κάνει μωρέ το παιδί μ` αυτά που παίρνει;» Παραβλέποντας ουσιαστικά τις ατέλειωτες στρατιές των ανέργων, των φτωχών και πεινασμένων. Μια κατάσταση πραγματικός Γολγοθάς, που τείνει να πάρει μόνιμη θέση στη ζωή μας. Κι αυτό δεν ξεπερνιέται με επιλεκτικές κινήσεις υποστήριξης κοινωνικών ομάδων, αλλά με την ομόθυμη αντίδραση στο κακό της κρίσης. Έτσι θα μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά. Βλέποντας ολόκληρο το δάσος της φτώχειας και της ανεργίας και όχι μόνον το δέντρο. Γιατί τότε το άδικο θα μεγαλώνει όλο και περισσότερο και η αντοχή της κοινωνίας θα καταρρεύσει, με απρόβλεπτες συνέπειες στο μέλλον της πατρίδας μας.
Αυτό το κακό οφείλουμε να σταματήσουμε. Κι αυτό θέλει δουλειά πολύ. Που θα ξεκινά από την οικογένεια ως την ανώτατη βαθμίδα της εκπαίδευσης. Για να χτίσουμε μια παιδεία που θα βάζει τον φτωχό και αδικημένο στο επίπεδο της αξιοπρέπειας. Για να μην τον πατούν οι διεφθαρμένοι και οι δολοπλόκοι. Οι «έξυπνοι» της σημερινής κοινωνίας. Κι αυτό θα γίνει χωρίς εξαιρέσεις απ` το μεγάλο κακό της κρίσης. Που χτυπά ανελέητα το λαό μας. Αλλά με το να κοιτάμε το άδικο κατάματα. Όπου κι αν βρίσκεται. Τότε θα πάμε μπροστά. Τότε θα σημάνει η καμπάνα της λύτρωσης των φτωχών και των πεινασμένων της πατρίδας μας.
* Του Κων. Τσιρονίκου
