Για να γαληνέψει απ` τα χτυπήματα της ανελέητης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Κι όμως το καράβι αυτό που λέγεται Ελλάδα δεν μπόρεσε και δεν μπορεί ακόμα να βρει, παρά τα σκληρά μέτρα, τη ρότα εκείνη που θα το οδηγήσει στο τόπο της λευτεριάς. Στην αποτίναξη της δουλικής εξάρτησης που της επεβλήθη, εξ αιτίας της αχαρακτήριστης συμπεριφοράς των διαχειριστών της εξουσίας. Με αποτέλεσμα να βρίσκεται ακόμα υπό ευρωπαϊκή και διεθνή οικονομική εποπτεία. Για να μη χρεοκοπήσει. Για να μη βρεθεί στον καιάδα της οικονομικής κατάληξης…
Και η βασική παρενέργεια αυτής της εποπτείας είναι η απώλεια και αυτής ακόμα της στοιχειώδους εθνικής μας υπερηφάνειας. Την είδαμε σ` όλο της το μεγαλείο στην επιστολή υποταγής, του υπουργού οικονομικών στους θεσμούς: Με το δεν το ξανακάνουμε… με το να μη διαφεντεύουμε τον τόπο μας. Να μην είμαστε ο νοικοκύρης του. Ο αφέντης… ο ιδιοκτήτης του… Να μην έχουμε το δικαίωμα να διαπιστώνουμε… να βάζουμε προτεραιότητες και να βοηθάμε τον ανήμπορο. Δεν μας το επιτρέπουν τα χαρτιά που έχουμε υπογράψει. Τα οποία ως πρώτη προτεραιότητα δε βάζουν τον άνθρωπο, αλλά την εξυπηρέτηση του χρέους… Με λίγα λόγια μας έχουν δέσει χειροπόδαρα. Έτσι, ώστε, να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς τη δική τους έγκριση.
Είναι λυπηρό, αλλά αυτή είναι η κατάντια μας. Και σ` αυτό δεν φταίει μόνο η σκληράδα των δανειστών, αλλά κυρίως το κεφάλι μας. Φταίνε όλοι οι κατά καιρούς καπεταναίοι. Οι κυβερνήτες του καραβιού που λέγεται Ελλάδα. Γιατί ήσαν ανίδεοι. Ατζαμήδες. Δεν γνώριζαν καλή οδήγηση. Γιατί ποτέ τους δεν εκπαιδεύτηκαν σωστά. Με αποτέλεσμα το σκάφος να βρίσκεται, σήμερα, μεσοπέλαγα χωρίς ρότα κα προορισμό. Κι όλα αυτά, γιατί κανένας υποψήφιος κυβερνήτης δε μιλούσε και δε μιλά ακόμα για δυσκολίες. Παρά μόνο για εύκολους δρόμους. Που προεκλογικά περνούσαν στο λαό, ο οποίος αρεσκόταν και εθιζόταν στο εύκολο. Στο δανεικό χρήμα που κάποτε έρρεε στη χώρα και σκορπιόταν απλόχερα στην καλή ζωή, στην επίδειξη, στις μη παραγωγικές και ζημιογόνες επενδύσεις… Ώσπου στο τέλος ήρθε ο λογαριασμός και βουτηχτήκαμε στη λάσπη. Και στο σπρώξιμο αυτό συνέβαλε όλο το πολιτικό σύστημα με την έντονη συμμετοχή και της αντιπολίτευσης. Της οποίας το μόνιμο και στερεότυπο σλόγκαν ήταν: «δώστε κι άλλα στο λαό». Από πού; Φυσικά, απ` τα δανεικά. Και μη μου πείτε ότι δεν γνώριζε προς τα πού πηγαίνει η χώρα. Το γνώριζε πολύ καλά. Αλλά, για τους δικούς της λόγους δεν έλεγε την αλήθεια για να σταματήσει η κατρακύλα…
Κι όμως παρά την καταστροφή μας και την οικονομική καραντίνα που βρίσκεται η χώρα συνεχίζεται η ίδια κατάσταση. Το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να λειτουργεί με βάση το ψέμα και τη συστηματική απόκρυψη της αλήθειας. Με αποτέλεσμα ο τόπος να γονατίζει όλο και περισσότερο και ο λαός, ο αμνήμων του χθες, να ελπίζει τώρα στο μεταλλαγμένο ψέμα που του σερβίρει, κατ` εξακολούθηση, η βιομηχανία του παλιού και διεφθαρμένου πολιτικού μας συστήματος. Έτσι η κρίση δεν έχει σταματημό και επιμηκύνεται όλο και περισσότερο…
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα, του οποίου η λειτουργία βασίζεται στο ψέμα, δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα πολλά και συσσωρευμένα προβλήματα της χώρας. Είναι καιρός πλέον ο λαός να το αποκαθηλώσει και να το πετάξει στα χρονοντούλαπα της ιστορίας. Ως το πλέον διεφθαρμένο, ανίκανο και σκοτεινό σύστημα που πέρασε απ` αυτόν εδώ τον τόπο. Και η ανατροπή αυτή να είναι ριζική. Για να μην ξαναφυτρώσει. Και στη θέση του ν` αρχίσει η οικοδόμηση ενός καινούργιου με θεμέλιο λίθο την αλήθεια.
Πώς όμως; Με τις πρωτοβουλίες άξιων και αμέμπτου κύρους πολιτικών, προερχομένων απ` όλα τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου, να συγκροτηθεί κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Όχι όμως από βουλευτές ή στελέχη του παρόντος πολιτικού συστήματος. Γιατί αυτό θα είναι ένα από τα ίδια που γνωρίσαμε: Ανακύκλωση της διαφθοράς με το βλέμμα στραμμένο στην επανεκλογή, απραξία, υπονόμευση, μεγαλύτερο βάθεμα της υπάρχουσας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Αλλά με πρόσωπα εξωκοινοβουλευτικά, ικανά και ηθικά. Τα οποία απαλλαγμένα από κομματικές ιδιοτέλειες θα δώσουν πεισματικά τη μάχη για την υλοποίηση όλων των μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να κάνουμε και δεν κάναμε. Βάζοντας έτσι τη χώρα σε τροχιά εκκίνησης προς τα μπρος. Και καταδικάζοντας, εμμέσως πλην σαφώς, ως υπεύθυνο της σημερινής κατάντιας και ακινησίας το παλιό και διεφθαρμένο, απ` την κορυφή ως τα νύχια, πολιτικό σύστημα.
Η αρχή και τα θετικά αποτελέσματα της αλλαγής αυτής μπορούν ν` αποτελέσουν την αφορμή έντονων πολιτικών διεργασιών και την ανάδειξη νέων κομματικών σχηματισμών. Οι οποίοι διδασκόμενοι απ` την εμπειρία και μελέτη του πρόσφατου και απώτερου πολιτικού παρελθόντος μπορούν να οικοδομήσουν, με θεμελιακή αξία την αλήθεια, ένα νέο πολιτικό σύστημα. Του οποίου τα δομικά υλικά θα είναι όλα καινούργια και επενδεδυμένα με αξίες που θα το καταστήσουν άτρωτο στις λυσσώδεις επιθέσεις των απομειναρίων του παλιού και διεφθαρμένου συστήματος. Του αδυνατούντος και μη θέλοντος να πολεμήσει και να νικήσει την κρίση.
Ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα είναι δυνατόν να δώσει πραγματική ελπίδα στο λαό και να φέρει στην πατρίδα την τιμή και τη δόξα που της αξίζει. Ας το επιχειρήσουμε λοιπόν.
* Του Κων. Τσιρονίκου
