Σπάνια οι ουραγοί έσονται πρώτοι ή με άλλα λόγια οι πλέον ανεπαρκείς δεν μετατρέπονται ξαφνικά σε πρωταθλητές. Υπό αυτήν την έννοια θα ήταν άτοπο και άδικο να περιμένουμε από τον Έλληνα πρωθυπουργό που καταγράφηκε ως ο πιο αποτυχημένος διαπραγματευτής του 2015 από τη φημισμένη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, να μετεξελιχθεί σε ένα δεινό στρατηγικό αναλυτή και μαιτρ της διαπραγμάτευσης το 2016.
Οφείλουμε ωστόσο να παραδεχθούμε ότι ελπίζαμε με τα υψηλότατα δίδακτρα που καταβάλαμε όλοι μας το 2015, γύρω στα 86 με 100 δισ. όσο δηλαδή κόστισαν οι κατά Τσίπρα «ανοησίες» του υπουργού του Γιάνη Βαρουφάκη, θα τον είχαν καταστήσει κατά τι σοφότερο. Ελπίζαμε δηλαδή ότι θα είχε μπορέσει να διδαχθεί έστω και εμπειρικά την Ιπποκράτειο ρήση “αν δεν μπορείς να γιατρέψεις πρωτίστως μην προκαλείς κακό” (ἀσκέειν, περὶ τὰ νουσήματα, δύο, ὠφελέειν, ἢ μὴ βλάπτειν).
Στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν αναμφίβολα ένα τεράστιο επίτευγμα για τις δεδομένες δυνατότητες αυτής της κυβέρνησης, αν έκλεινε μια χρονιά χωρίς μια παταγώδη διαπραγματευτική αποτυχία. Φευ, οριακά στο τέλος του 2016 ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να υποκαταστήσει τον Άγιο Βασίλη μοιράζοντας δώρα.
Βέβαια ο Άγιος Βασίλης εξ όσων γνωρίζουμε ούτε καταχρεωμένος είναι, ούτε σε επιτροπεία βρίσκεται αλλά ούτε και θα αναγκαστεί σύντομα να δανειστεί από τις αγορές για τα δώρα του οπότε δεν χρειάζεται και την έγκριση κανενός. Το κυριότερο, ο Άγιος Βασίλης συνηθίζει να λαμβάνει επιστολές με τα δώρα που του ζητάνε και όχι να στέλνει επιστολές εκλιπαρώντας να τον δικαιολογήσουν για τα δώρα που έκανε.
Ο κ. Τσίπρας από την άλλη αποφάσισε αιφνιδίως να προχωρήσει σε εορταστικούς μποναμάδες με το πλεόνασμα που προέκυψε από την άγρια υπερφορολόγηση των Ελλήνων πολιτών που ίδιος τους επέβαλλε για να μπορεί να συντηρεί εκατοντάδες Καρανίκες σε ρόλο ειδικών συμβούλων στη κυβέρνηση του και να ακολουθεί το μοντέλο του εναλλακτικού κυβερνητικού φραντσάιζ ανοίγοντας πρωθυπουργικά γραφεία σε κάθε πόλη που έχει να τακτοποιήσει κομματικά στελέχη.
Για να διορίσει δηλαδή, προσωπικότητες του κοντινού του περιβάλλοντος που συμμετέχουν ευχαρίστως στο κίνημα του “Δεν Πληρώνω” αλλά ποτέ στο “Δεν Πληρώνομαι” και άρα κοστίζουν ακριβά στον κρατικό προϋπολογισμό. Για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι στις κρίσεις μας θα πρέπει να εξετάσουμε παράλληλα τις εναλλακτικές που είχε ο κ. Τσίπρας.
Πρώτον θα μπορούσε να εξοφλήσει το μεγαλύτερο μέρος των οφειλών του Δημοσίου προς τους ιδιώτες. Με αυτό το τρόπο θα έδινε μια ανάσα στην πραγματική οικονομία, θα απέφευγε πολλά από τα επερχόμενα λουκέτα και τη συνεπακόλουθη αύξηση της ανεργίας, τη μείωση των εσόδων από τις ασφαλιστικές εισφορές που θα εκλείψουν και αντίστοιχα τον περιορισμό των προνοιακών επιδομάτων που θα πρέπει να χορηγήσει σε όσους μείνουν άνεργοι εξ αιτίας της πολιτικής του το 2017.
Δεύτερον, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το πλεόνασμα αυτό για να προεξοφλήσει κάποιες από τις οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδας για το 2017 δίνοντας ένα ισχυρότατο σημάδι για την απαιτούμενη οικονομική σταθερότητα, προσελκύοντας επενδύσεις και καθιστώντας πολύ πιο εύκολο τον δανεισμό από τις αγορές, περιορίζοντας παράλληλα την απόλυτη εξάρτηση της χώρας από την Τρόικα.
Τρίτον, θα μπορούσε να διαθέσει κάποια βοήθεια σε όσους βρίσκονται σε πραγματικά απελπιστική κατάσταση δηλαδή τους μακροχρόνια άνεργους και τους 300.000 νέους συνταξιούχους που αναμένουν τη σύνταξη τους εδώ και ένα χρόνο από τις αρμόδιες υπηρεσίες εφόσον δεν έχουν άλλα εισοδήματα.
Τέταρτον και τελευταίο θα μπορούσε να κρατήσει το πλεόνασμα αυτό για να διαπραγματευθεί με πολύ καλύτερους όρους με την Τρόικα καθώς θα μπορούσε βάσιμα να ισχυρισθεί ότι υπάρχει ήδη ένα μαξιλαράκι ασφαλείας για τις επόμενες χρονιές και άρα δεν απαιτείται πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα 3.5% αλλά περίπου στα μισά, ώστε να υπάρξει επιτέλους μια χαλάρωση της λιτότητας που μαστίζει όλη την κοινωνία.
Αντ´ αυτών, ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να υποκαταστήσει τον Αγ. Βασίλη σε μια περίοδο που η ανεργία είναι ήδη αυξημένη, παραβλέποντας ότι για την ώρα η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο έναν Πρωθυπουργό να κυβερνήσει παρά ένα καλόκαρδο Άγιο που μοιράζει φιλανθρωπίες.
Συνεπώς στο προβοκατόρικο ερώτημα των κυβερνητικών μανδαρίνων “Με την κοινωνία ή τον Σόιμπλε;” η απάντηση είναι απλή. Με την κοινωνία είναι όποιος διαχειρίζεται τα οικονομικά της χώρας συνετά, νοικοκυρεύει το κράτος, επενδύει σε υποδομές όπως νοσοκομεία και κοινωνικές δομές, φροντίζοντας με κάθε τρόπο όσους δεν έχουν καθόλου εισοδήματα για να επιβιώσουν και δίνει ανάσα και στην πραγματική οικονομία να αναπτυχθεί.
Με τους δανειστές είναι όσοι για μικροκομματικούς ψηφοθηρικούς λόγους καταστρέφουν αβίαστα το μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί που έχει η χώρα απέναντι στο Σόιμπλε με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να ξαναϋπογράψουν τα πάντα με συνοπτικές διαδικασίες, δεσμεύοντας ολόκληρη την ελληνική κοινωνία σε ακόμα περισσότερα χρόνια σκληρής λιτότητας.
Οφείλουν να γνωρίζουν όμως ότι σε ενδεχόμενη κατρακύλα της ελληνικής οικονομίας σε νέα ύφεση δυστυχώς τα πράγματα θα είναι τόσο άσχημα που όχι ο Άγιος Βασίλης μα ούτε οι Άγιοι Πάντες δεν θα μπορούν να βοηθήσουν. Ας το έχουν υπ’ όψιν τους στην κυβέρνηση και ας αφήσουν τον Άγιο Βασίλη να κάνει τη δουλειά του και αυτοί τη δική τους.
Δηλαδή, την ανακούφιση όλων των κοινωνικών ομάδων που ζουν στα όρια της φτώχειας με μόνιμο, διαρκή και αποτελεσματικό τρόπο που θα προέλθει από την πραγματική ανάπτυξη της οικονομίας και όχι από τη συνεχιζόμενη υπερφορολόγηση των πάντων.
Του κ. Βασίλη Βλάχου (*)
(*) Ο κ. Βασίλης Βλάχος είναι Επίκουρος Καθηγητής στο ΤΕΙ Θεσσαλίας και μέλος της Μεγάλης Συνάντησης των Αντιπροσώπων (ΜΕΣΥΑ) στο Ποτάμι (vsvlachos@gmail.com)
