* Γιατί οι κυβερνώντες αντί για διαπραγμάτευση αναλώθηκαν στη μετονομασία των λέξεων «τρόικα» και «μνημόνιο» σε «θεσμούς» και «συμφωνία»; Κερδίσαμε κάτι; Έγιναν οι δανειστές μας πιο …μαλακοί ή πιο συζητήσιμοι; Όχι βέβαια και το βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες.
* Γιατί λέμε χρόνια τώρα «αριστερός με δεξιές τσέπες»; Είναι φτωχοί οι αριστεροί και πλούσιοι οι δεξιοί; Σιγά μην μας πουν τώρα ότι το χρήμα έχει χρώμα και ιδεολογία!
* Γιατί τον Ανδρέα Παπανδρέου τον αποκαλούν ακόμη και τώρα «Ανδρέα», τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ «Αλέξη», ενώ τον πρόεδρο της ΝΔ αποφεύγουν να τον αποκαλούν «Κυριάκο»; Προφανώς γιατί η χρήση μικρού ονόματος δίνει χαρακτηριστικά οικείου, προσιτού και απλού ανθρώπου. Αντιθέτως ένα υποκοριστικό όνομα πχ «Λάκης» μπορεί να δίνει μπόνους σ’ έναν καλλιτέχνη, όμως έναν σοβαρό πολιτικό τον δείχνει ως «μπούλη» στα μάτια του απλού κόσμου.
* Γιατί ο νυν πρωθυπουργός αλλά και σύσσωμη η συγκυβέρνηση καταφέρονται εναντίον των τηλεοπτικών καναλιών που σχεδόν με το ζόρι, τους ανέβασαν στην εξουσία; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον ρόλο που έπαιξαν ορισμένοι δημοσιογράφοι και γελωτοποιοί σε ΕΡΤ, ANT1, STAR, SKAI, ALPHA και MEGA;
Την απάντηση την βρήκα πριν λίγες ημέρες σ’ ένα κείμενο που ανέλυε τους τρόπους και τις μορφές της προπαγάνδας. Οι «Λέξεις» λοιπόν και οι «Ονομασίες» βρίσκονται στην πρώτη θέση των μέσων της γραπτής και της προφορικής προπαγάνδας, που μαθαίνουν όσοι εκπαιδεύονται με στόχο να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Η απόδοση «κακών ή καλών ονομασιών - ονομάτων» και η εμμονή – συνεχής επανάληψη σ’ αυτές είναι βασική προϋπόθεση επιτυχίας όταν επιδιώκεται η διατήρηση μιας κατάστασης ή η αλλαγή της. Πες, πες, όλο και κάτι θα μείνει…
Τι ακούσαμε από τα χείλη του αριστερού πρωθυπουργού στη Νίσυρο. «Ο Πάνος ήταν πολιτευτής της Δεξιάς εγώ από μικρός στον χώρο της αριστεράς, είχα την αίσθηση ότι ήταν ένας μπούλης, ένα παιδί αυτό που λέμε πλούσιας οικογένειας». Προσέξτε τώρα πόσα μηνύματα προσπαθεί να περάσει: (1) «Πάνος», μικρό όνομα, άρα οικείος και προσιτός. (2) «Πολιτευτής της Δεξιάς» άρα «μπούλης». (3) «Πλούσιας οικογένειας» άρα «δεξιός» και «μπούλης». Φυσικά αποκρύπτει ότι και ο ίδιος ήταν και είναι πλούσιας οικογένειας. Κι αντί ο «πλούσιος δεξιός μπούλης» να αντιδράσει, χαμογελούσε αμήχανα σαν το παιδάκι που το έπιασαν να κλέβει το γλυκό...
Κατ’ εμέ η κυβερνητική προπαγάνδα είναι ίσως ο κυριότερος λόγος που δεν κατέρρευσε (ακόμη) δημοσκοπικά ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τα φοβερά ψέματα που έλεγαν και λένε τα στελέχη του προσπαθώντας να κάνουν το άσπρο – μαύρο. Είναι ένα παιχνίδι που το ξέρουν και το παίζουν πολύ καλά. Σημαντική βοήθεια επίσης έχουν από την ΕΡΤ (τηλεόραση και ραδιόφωνο) που ξεχνά ότι είναι κρατική και όχι κυβερνητική. Όμως, «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό, Αβραάμ Λίνκολν»
Από τον Απόστολο Παπαπαρίση
