Ο ποιητής - υμνογράφος - της Εκκλησίας μας, καλεί την Βηθλεέμ - πατρίδα του βασιλιά Δαβίδ, μια «άσημη», άγνωστο χωριουδάκι τότε στο χάρτη της ιστορίας να υποδείξει τον «Παντουργέτην» Θεόν (ικανό για κάθε έργο αγαθό, απολύτως «τέλειο» βλεπόμενο και μη βλεπόμενο, νούμενο και υπέρ - λογο): Τον «ηγούμενον άρχην εθνών». Τον αρχηγό της ζωής και του θανάτου, ο οποίος νηπιάζει στο σκοτεινό σπήλαιό της στο στάβλο των αλόγων ζώων, ο οποίος θα «προκόψει σοφία και ηλικία και 12ετής ακόμα θα εκπλήττει Γραμματείς και Φαρισαίους στο ναό, διδάσκοντας από το νόμο τους, τόσο χαριτωμένα σαν να ήταν ο «προ αιώνων Θεός».
Να υποδείξει την Παναγία μητέρα και το σπαργανωμένο με «ράκη» (κουρέλια) βρέφος της μέσα στο παχνί με άχυρα, όπως το φωτίζει και ο «πρωτοφανής» αστέρας του ουρανού, ότι είναι το φως, το «άδυτο» (άσβεστο). Είναι ο «ήλιος της Δικαιοσύνης» τον οποίο θαυμάζουν οι άγγελοι στον ουρανό, θα δοξάσουν οι άνθρωποι πάνω στην γη - ως λυτρωτή και σωτήρα τους - και μάγοι (επιστήμονες αστρολόγοι) από την Περσία, θα το προσκυνήσουν ως παγκόσμιο βασιλιά, προσφέροντάς του το «τρισσόκλεον» δώρο τους (τρισένδοξο) δώρο τους: χρυσό, λιβάνι, σμύρνα.
Οι ποιμένες - σε όλες τις υπόλοιπες νύχτες της ζωής τους, κάτω από το χρυσοφωτισμένο ουρανό του καλοκαιριού, θα ψάλλουν τον τρισάγιο ύμνο μαζί με τους αγγέλους. «Αγιος, Αγιος, Αγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γης της δόξης σου». «Πάσα πνοή» (κάθε κτίσμα, που έχει ζωή και αναπνέει, έμψυχα και άψυχα - λογικά όντα και άλογα - άνθρωποι, ζώα, πουλιά και φυτά θα δοξάζουν τον «Παντουργέτη». (Παντουργός είναι μόνο ο Θεός των Χριστιανών (ο ποιών παν έργον). «Τις Θεός, Μέγας» (κανείς) από τους άλλους, τους λεγόμενους θεούς.
Ο δικός μας Θεός δεν είναι ψεύτικος, ένα κάποιο δημιούργημα ανθρώπινης φαντασίας και ιδεοληψίας, άχρωμος και άγευστος. Είναι Θεός ζωντανός, ο οποίος φωνάζει στον Κάιν - τον φονιά του αδελφού του Αβελ - μετά το προπατορικό αμάρτημα «ανυπακοής» Αδάμ και Εύας, έξω από τον Παράδεισο: «Κάιν που είσαι; πού είναι ο αδελφός σου Αβελ;», «τη φωνή σου άκουσα, φοβήθηκα και κρύφτηκα...» μήπως «έπρεπε να γίνω φύλακας, φρουρός του αδελφού μου;». Δεν έπρεπε αλλά και δεν έπραξες αυτό που έπρεπε: «αγαπήσεις Κύριον του Θεού σου...». Και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου.
Το αίμα του αδελφού σου «βοά» φωνάζει, βροντάει σαν κεραυνός μέσα σου.
Θα σε καταδιώκει σε όλη σου τη ζωή, και στην τωρινή και στην επουράνια. Αυτός είναι χειρότερος θάνατος από τον θάνατο του αδελφού μου λέει ο Κάιν. «Δεν αντέχω να φοβάμαι να τρέχω και να κρύβομαι σε όλη μου τη ζωή, σκότωσέ με τώρα θέλω να πεθάνω...».
Ακούγεται ξανά η φωνή του Πατέρα Θεού, φωνή απαλή, σπλαχνική, ελέους και οικτιρμών: «Ησύχασε...μη φοβάσαι. Να, απλώνω το χέρι μου επάνω σου και κανένας δεν θα μπορέσει να σου κάνει κακό...».
«Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος. Ο Θεός εντός ημών εστί».
Η ιστορία αυτή της ανθρωπότητας του καλού και του κακού, της αμαρτίας και αποστασίας, της πλάνης και απελπισίας, του αίματος και της γενοκτονίας αιώνων, επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα! Πρωτάκουστο, παραμονές εορτής Χριστουγέννων να πυροβολείται πρεσβευτής στα έδρανα της Βουλής με την κραυγή «ο Αλλάχ είναι μεγάλος» (όσο μεγάλος κι αν είναι ούτε ο Αλλάχ θα το ήθελε αυτό).
Κάτι χειρότερο γίνονταν στα χρόνια του Προφήτη Ησαΐα (8ος αιώνας π.Χ.).
Ο «συνασπισμός» συμμάχων των Ασσυρίων πολιορκούν την Ιερουσαλήμ (πρωτ. Βασ. Ιουδαίας).
Ο βασιλιάς Αχαζ ζητά τη βοήθεια του Ησαΐα. Ο Ησαΐας του προτείνει να σηκώσει τα χέρια του στον ουρανό και να ζητήσει «σημείον» (θαύμα).
- Δεν μπορώ να βάλω σε «πειρασμό» τον Κύριον λεέι ο Αχάζ.
Αν δεν μπορείς εσύ μπορώ εγώ λέει ο Ησαΐας.
Ο ίδιος ο Κύριος θα δώσει σε σας «σημείον»: Θαύμα μέγα και καταπληκτικό, «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (Ησ. 7,14)
Θα γεννήσει αφού συλλάβει υπερφυσικά η Παρθένος, παιδί και το όνομά του θα είναι: Εμμανουήλ (ο Θεός μαζί μας) «Μεθ’ ημών ο Θεός» (Μ. Απόδειπνο)
Χριστούγεννα! Κέντρο των ακινήτων εορτών είναι τα Χριστούγεννα, που είναι «η μητρόπολη των εορτών» όπως τη χαρακτηρίζει ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Το θεολογικό της περιεχόμενο είναι βαθύτατο.
Το βρέφος της φάτνης, που δοξολογούν οι άγγελοι, προσκυνούν οι ποιμένες, δοξάζουν και ευχαριστούν με το «τρισσόκλεον» δώρο τους οι μάγοι, είναι ο Σωτήρας του κόσμου με τη «χρυσή του καρδιά, που θυσιάζεται - 20 και πλέον αιώνες τώρα - στην Αγία Τράπεζα όλων των ορθόδοξων ναών των πέντε ηπείρων της Οικουμένης. Είναι: 1) το Ευαγγέλιο Του, αυτή η καινούργια επανάσταση της αγάπης «ο Θεός αγάπη εστί» η οποία προφητεύθηκε με το «σπερματικό λόγο» του φιλόσοφου Σωκράτη μέχρι την αποκαλυπτική φωνή του «βοώντος εν τη ερήμω» Αγίου Ιωάννου Προδρόμου και Βαπτιστού.
2) Είναι το ευωδιαστό θυμίαμα προσευχής του «Πάτερ ημών...» το οποίον με αγγελικές φτερούγες, το Αγιο Πνεύμα καταθέτει στο θρόνο του Πατέτου και του εσφαγμένου «αρνίου»!
3) Είναι η σμύρνα. Η πίστη «Πίστις δι αγάπης ενεργουμένη» στο στερεό θεμέλιο της πνευματικής μας οικοδομής. «Πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ. 11,1). Αυτή είναι η πίστη η ορθόδοξη η «νικήσασα του κόσμου»
Αυτή είναι η πίστη που διχοτόμησε την ιστορία, αυτή είναι η πίστη των ιεραποστόλων μας στην Αφρική, που «ανασταίνει νεκρούς ακόμη και από τις πέτρες.
Αυτή είναι η πίστη στη θεανθρώπινη υπόσταση (πρόσωπο) του Ιησού Χριστού που αγκαλιάζει αυτές τις χριστουγεννιάτικες μέρες τόσο όμορφα, χαριτωμένα και θεϊκά μικρά ελληνόπουλα και προσφυγόπουλα, χορεύοντας με τον Αϊ Βασίλη χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
Αυτή είναι η πίστη που και στο βιοτικό επίπεδο θέτει σε κίνηση τούτες τις μέρες όλη την επιστήμη: «Ψυχολογία της κατανάλωσης» χάριν του «εν Χριστώ» αδελφό μας.
Χριστός γεννάται δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε. Χριστός επί της υψώθηκε! (Αγ. Γρηγ. Θεολόγος)
Ο Χριστός έγινε για μας τόσο μικρός, ήταν Θεός και έφυγε για τον πατέρα του. Αναστημένος με την ανθρώπινη φύση μας. Θεάνθρωπος «εκκένωσε εαυτόν μέχρι θανάτου. Πρεσβεύει με τη μητέρα του πάντοτε.
