Όπως αναφέρθηκα σε προηγούμενο πόνημά μου περί της γέννησης της δημοκρατίας στην Ελλάδα, η Ασία ουδέποτε είχε σύνδεση με την έννοια της δημοκρατίας, γιατί ουδέποτε ο πληθυσμοί της ποτίστηκαν με την έννοια του πολίτη που απαιτεί από τον καθένα αυτοσυνείδηση και συμμετοχή στις αποφάσεις του συνόλου. Αντίθετα, η αχανής ήπειρος ήταν μία τεράστια αρένα συνεχών μετακινήσεων και επιβολής κάθε φορά μίας προσωποπαγούς εξουσίας και ενός στόματος μαχαίρας υπό τύπων ορδών. Όταν στον ευρωπαϊκό χώρο είχε ανθίσει προ πολλού η δημοκρατία στην Ελλάδα και σημαντικό χρονικό διάστημα στην Ρωμαϊκή Ιταλική χερσόνησο, τα γεγονότα της Ασίας έφεραν τους Ούννους και τις ορδές του Βαγιαζήτ και του Τζένκινς Χαν. Βεβαίως στην Ινδία αλλά κυρίως στην Άπω Ανατολή αναπτύχθηκαν πολιτισμοί σημαντικοί, που όμως δεν είχαν επίκεντρο και εκκίνηση τον άνθρωπο σαν μονάδα με άπλετη ελευθερία σκέψης και δράσης μέσα στο ζητούμενο αρμονικό σύνολο. Τουναντίον, το ζητούμενο ήταν η υποταγή του και η πλήρης αφοσίωση σε κλειστές δομές εξουσίας είτε λεγόταν οικογενειακή αυλή είτε αυτοκρατορική. Δηλαδή υπήρχε η αίσθηση της υποταγής, ησυχίας και μία αδιόρατη ηθική με κύριο περιεχόμενο τον σεβασμό, όχι όμως τη διεκδίκηση του ορθού λόγου.
Ας έρθουμε όμως στους αραβικούς πληθυσμούς της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και της βορείου Αφρικής. Στους προ ισλαμικούς χρόνους οι πληθυσμοί τους κυρίως της Άνω και Κοίλης Συρίας είχαν αναπτυχθεί πλήρως και διακρίνονταν πολιτιστικά στοιχεία της Ελληνιστικής εποχής, αλλά και του γενικότερου Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Κάτι ανάλογο συνέβη στα παράλια της Αφρικής που βέβαια δεν υπήρχαν τότε Άραβες. Με την εμφάνιση του Μωάμεθ και της προσπάθειας κατόπιν ίδρυσης θρησκείας από αυτόν, βλέπουμε για πρώτη φορά μία κεντρική προσπάθεια επιβολής της με ουσιαστικό χαρακτηριστικό την βία, δηλαδή τον βίαιο εξισλαμισμό. Τα χαρακτηριστικά της ήσαν απλά όσο απλή και σκληρή ήταν η ζωή στην έρημο. Τότε που η αξία μίας γυναίκας δεν ξεπερνούσε μερικές κατσίκες και η ζωή του ανδρός πολεμιστή δεν έφτανε την αξία μιας καμήλας. Πιο απλή και πιο σκληρή από τον Ιουδαϊσμό του οδόντα αντί οδόντος και οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Φτάνει να αναλογιστούμε την απάντηση που πήρε από τον Χαλίφη επίγονο του Μωάμεθ, ο Αμρ ο κατακτητής της Αιγύπτου και έδωσε στους Βυζαντινούς φύλακες της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. «Αν όσα γράφουν τα αμέτρητα βιβλία της περιέχονται στο Κοράνι, τότε είναι περιττά και πρέπει να καούν. Αν πάλι δεν περιέχονται σ’ αυτό, πάλι πρέπει να καούν. Μία πρωτόγονη εγκληματική σύλληψη που καμία φιλοσοφική αναφορά δεν αντέχει.
Η θρησκεία λοιπόν δυναστεύει έτσι κι αλλιώς τους ανθρώπους μέσα από το φόβο του θανάτου και την ελπίδα για υπερβατική μεταφυσική συνέχεια. Βέβαια πρέπει να εξετάσουμε χωριστά την βιαιότητα μιας νέας θρησκείας από τον πλούτο των πολιτιστικών στοιχείων που μας άφησαν αιώνες αραβουργημάτων και της ανακάλυψης της Άλγεβρας και της Χημείας που και η ονομασία τους είναι αραβική. Ούτε να μας διαφεύγουν οι τυχοδιωκτικές σταυροφορίες του Παπισμού που δεν φείδονται ούτε της Ανατολικής Ορθοδόξου εκκλησίας.
Στους τελευταίους αιώνες ο δυτικός χριστιανικός κόσμος κατέκτησε και επικράτησε σε όλη την αραβική επικράτεια. Αφού ξεζούμισε τις πρώτες ύλες κυρίως των εδαφών τους με οδυνηρή πυγμή για πάνω από δύο αιώνες και παράλληλα με την Οθωμανική κυριαρχία και προαισθανόμενος το κοστοβόρο της φυσικής παρουσίας του εκεί, πήρε χαρτί, χάρακα και μολύβι και έφτιαξε κυρίαρχα κράτη λέει. Μάλιστα τα ονόμασε με διαφόρους τρόπους δημοκρατίες, αφού τοποθέτησε βασιλείς, αλλού προέδρους, που όμως ήσαν απλώς ανδρείκελα. Ακόμη και τώρα σε αρκετές μικρές πόλεις η σχέση κεντρικής διοίκησης και του λαού λαμβάνει χώρα μέσω των σεΐχηδων, μικρών δοτών αρχηγών των κοινοτήτων. Εκπαιδευμένοι στις στρατιωτικές ακαδημίες του Λονδίνου, του Παρισιού και αργότερα της Ουάσιγκτον και αφού τους πότισαν με το πολιτιστικό DNA τους του αποικιοκράτη, κυβέρνησαν επί μακρόν αντ’ αυτών και δι’ αυτών. Επιφανειακά λοιπόν υπήρχε μία αυταρχική μεν σκληρή αλλά ηρεμία στο λαό λόγω φόβου και κουλτούρας υποτέλειας. Ώσπου οι φαεινοί εγκέφαλοι δυτικοί προκειμένου να αναδιανείμουν τα συμφέροντά τους προκάλεσαν την Αραβική Άνοιξη όπως την ονόμασαν οι προπετείς! Και το αποτέλεσμα; Ο αραβικός θρησκευτικός φανατισμός, με διάφορες ονομασίες, αλλά όλες βγάζουν οργή και απύθμενο μίσος εναντίον των δουλοφρόνων ηγετών τους, αλλά και των εκμεταλλευτών δυτικών. Μην έχοντας παιδεία πολίτου δημοκρατικού, ριζώνουν και ποτίζουν το μίσος τους με ισλαμικό φανατισμό σε μία θρησκεία που δεν έχει σαν στοιχείο της το «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Μιας θρησκείας που δεν λείανε τις φτωχές γωνίες της με κάποια φιλοσοφική διεργασία. Μέσα σ’ έναν κόσμο που έχει χάσει τα ιδεαλιστικά ιδανικά στους ξέφρενους ρυθμούς γεμάτους οίηση και αλαζονεία, λαμβάνει χώρα αλλού πρωτόγονα και αλλού με εθνικιστικό μανδύα (βλέπε Τουρκία) ένας πόλεμος που λίγο η περισσότερο μπορούμε να διακρίνουμε τα φανατικά θρησκευτικά χαρακτηριστικά του.
Ο γράφων είχε στα φοιτητικά του χρόνια σημαντική συμμετοχή στις εκδηλώσεις των κομματικών νεολαιών των Παλαιστινίων, αυτών των ανέστιων ανθρώπων χωρίς πατρίδα, στην ίδια την πατρίδα τους. Γιατί όποιος αγωνίζεται για ελευθερία και αξιοπρέπεια, ιδίως στην εστία γέννησης των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, είναι ένας μικρός ΧΡΙΣΤΟΣ!
