Η κυβέρνηση επέστρεψε στο παλιό δόγμα της μετωπικής σύγκρουσης με τους πολιτικούς αντιπάλους της, προσπαθώντας να αποδώσει στην αξιωματική αντιπολίτευση σχέση εξάρτησης με τους ξένους. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο άνθρωπος που έως προχθές επικαλούνταν τα καλά λόγια του Ολάντ, του Σουλτς ή του Πιτέλα για την κυβέρνησή του, και κατά βάθος πίστευε ότι θα τουμπάρει τη μαντάμ Μέρκελ να συμφωνήσει στις επιθέσεις του κατά των επικεφαλής του ΔΝΤ, μόλις υπέστη την ψυχρολουσία από τους εταίρους, και ιδίως από την καγκελάριο, επέλεξε στο εσωτερικό να ανεμίσει ακόμα μια φορά το λάβαρο της εξέγερσης εναντίον της Ευρώπης.
Ποιος; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η οποία έχει υπογράψει το Μνημόνιο, έχει εξειδικεύσει τους όρους του, έχει πεθάνει την ιδιωτική επιχειρηματικότητα με τους φόρους, έχει αθετήσει όλες τις (εύκολα αναδεικνυόμενες ως ψεύτικες) υποσχέσεις που έδωσε στους εύπιστους ψηφοφόρους της για τον ΕΝΦΙΑ ή τα κόκκινα δάνεια, έχει καταφέρει να διώξει από τη χώρα τους νέους που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην καινοτομία και στην ανάπτυξη, έχει μετατρέψει σε χωματερή ψυχών τα νησιά με τον τρόπο που διαχειρίστηκε τους μετανάστες και έχει συμβάλει στη θεσμική αναξιοπιστία της Ελλάδας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Αυτή η κυβέρνηση σήμερα οχυρώνεται πίσω από την παλαιά, καταστροφική αντιμνημονιακή ρητορική, αποδίδοντας στη ΝΔ σχέσεις υποταγής από τους ξένους – και ειδικότερα από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Η πολιτική της συκοφαντίας και της έντασης επιστρέφει στην Ελλάδα – και για την ώρα είναι ο μοναδικός τρόπος να συγκρατήσει τη δημοσκοπική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του πρωθυπουργού.
Αλλά γιατί νοιάζεται η κυβέρνηση τόσο για τις δημοσκοπήσεις. Μήπως τελικά έχει εκλογικό σχέδιο – και οργανώνει ξανά ένα εσωτερικό μέτωπο;
***
Η αλήθεια είναι ότι, όντως, το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάνει ό,τι μπορεί για να αναστήσει τους παλαιούς «Αγανακτισμένους» του καλοκαιριού του 2011.
*Ακόμα κι αν με τον ανασχηματισμό απομακρύνθηκαν οι «αριστεριστές» που υπονόμευαν τη μνημονιακή πορεία (Δρίτσας που είχε αντιρρήσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις στο λιμάνι, Φίλης που συγκρούστηκε με την Εκκλησία, Σκουρλέτης που απομακρύνθηκε από το Υπουργείο Ευθύνης για επενδύσεις όπως οι Σκουριές, Παππάς που οργάνωσε με άγαρμπο τρόπο ένα αυταρχικό σύστημα μεροληπτικής ενημέρωσης με αποτέλεσμα την προσωπική του πανωλεθρία κ.ά.), η κυβέρνηση παριστάνει την αντιμνημονιακή.
*Ακόμα κι αν η κυβέρνηση παριστάνει την αντισυστημική, ωστόσο οργανώνει ένα δικό της πελατειακό σύστημα, συστήνοντας δομές που επιτρέπουν διορισμούς σε κομματικά στελέχη (όπως, προσφάτως, το γραφείο πρωθυπουργού Θεσσαλονίκης).
*Ο πρωθυπουργός δηλώνει στους εταίρους ότι το «επίδομα στους συνταξιούχους» είναι εφάπαξ, την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα κάνει λόγο (προφανώς για λόγους κομματικής ιδιοτέλειας) για τον 13ο μισθό.
*Κυβερνητικά στελέχη προσεγγίζουν, με διάφορους τρόπους, το ακροδεξιό ακροατήριο, ακόμα και τη ριζοσπαστική ακροδεξιά της Χρυσής Αυγής, για την επιδεικτική καθυστέρηση της δίκης της, για την οποία έχει τεράστια ευθύνη.
Όλα αυτά, δείχνουν ότι υπάρχει μια κινητικότητα με δύο στόχους. Ο ένας, να ξανασυνδεθεί η κυβέρνηση με όσο το δυνατόν περισσότερες «μάζες»: συνταξιούχους, αλλά και φανατικούς συριζαίους, εύπιστους αντιμνημονιακούς και δραχμιστές αντιευρωπαίους. Ο άλλος, να δυναμώσει ένα μέτωπο δεξιότερα της Δεξιάς, που μπορεί να κόψει ψήφους από τη ΝΔ.
Όλα τα παραπάνω είναι κινήσεις προετοιμασίας εκλογών.
***
Εδώ που τα λέμε, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να κάνει και τίποτα άλλο. Εχει ακόμα την εμπιστοσύνη των εταίρων μόνο υπό τον όρο ότι θα συνεχίζει να περνάει τα μέτρα που αυτοί ζητούν, ανεξαρτήτως του πολιτικού κόστους που έχουν. Και δεν είναι μικρό.
Το πρώτο κύμα φθοράς έριξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστά που κυμαίνονται στα 20%, ενώ εξανέμισε τα ποσοστά του κυβερνητικού εταίρου του, των ΑΝΕΛ. Με τη μείωση του αφορολόγητου, τις νέες περικοπές στις συντάξεις (που θα ακολουθήσυν το «επίδομα») και την επικύρωση των ομαδικών απολύσεων θα χάσει τουλάχιστον άλλες 5 μονάδες. Επιπλέον, το βάθος της ύφεσης, η ανεργία και η καταρράκωση της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας θα αυξάνει συνεχώς τη φθορά - και εδώ δεν υπολογίζονται οι αστάθμητοι παράγοντες, η ένταση π.χ. του προσφυγικού προβλήματος ή οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ταυτόχρονα, η παράταση της εκκρεμότητας ως τη δεύτερη αξιολόγηση, θα αρχίσει να δημιουργεί προβλήματα στη λειτπουργία του κράτους - τα οποία θα μπορούσαν να ενταθούν αν η εκκρεμότητα με το ΔΝΤ τραβήξει και μετά τον Μάρτιο. Τα πράγματα θα μπορούσαν να οδηγηθούν σε τέτοιο σημείο ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να εξαερωθεί, επιστρέφοντας στα προ μνημονίου ποσοστά. Και τότε;
Ο Αλέξης Τσίπρας αυτά τα γνωρίζει. Και τα φοβάται. Εχει υπάρξει θριαμβευτής και αδιαφιλονίκητος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα ήθελε να μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο, στο πρόσωπο στο οποίο θα συμβολοποιηθεί η δυσαρέσκεια στελεχών που έχουν «γλυκαθεί» με την εξουσία.
Όλα αυτά, δείχνουν ένα πράγμα και μόνο: ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήδη κινείται έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του εκλογές. Και γρήγορα. Τις οποίες ναι μεν θα χάσει, αλλά το κόμμα του θα παραμείνει μικρομέγαλο, με διψήφιο νούμερο, στο πολιτικό προσκήνιο. Ιδίως αν μπορέσει στη συνέχεια να συντονίσει ένα αντιμνημονιακό αντάρτικο με την προσδοκία μιας πολιτικής αναταραχής που θα κρατήσει ζωντανή την προσδοκία μιας επόμενης εκλογικής αναμέτρησης με απλή αναλογική.
Θα γίνουν λοιπόν σίγουρα εκλογές; Απολύτως σίγουρος δεν μπορεί να είναι κανείς. Είναι, όμως, το πιθανότερο. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να μείνει ο Αλέξης Τσίπρας στο παιχνίδι. Και ξέρουμε ότι είναι ένα παιχνίδι που πολύ του αρέσει.
Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης
