Σύμφωνα με τη λογική αυτή οι Έλληνες οφείλουν και είναι ανήκουστο, σύμφωνα επίσης και με την προτεσταντική ηθική, να μην εκπληρώνουν παράλληλα τις υποχρεώσεις τους ως αντισυμβαλλόμενοι και να θεωρούν ένα νόμιμα συμφωνηθέν χρέος ως επονείδιστο κι απεχθές ζητώντας κατ’ ελάχιστον την αναδιάρθρωση ή απομείωσή του. Η λογική αυτή ενισχύεται ακόμα από την εξοργιστικά πολυτελή διαβίωση των Ελλήνων τις τελευταίες δεκαετίες με «ξένα κόλλυβα», από τη δυνατότητά τους να επιβιώνουν σήμερα παρά τα δυσβάσταχτα σε βάρος τους βάρη ακόμα και χωρίς τραπεζικές καταθέσεις, από τη δυνατότητά τους να συντηρούν ακίνητη περιουσία και να επιμένουν «να διατηρούν αμύθητες καταθέσεις σε τράπεζες του εξωτερικού».
Συνεπώς, με βάση τα παραπάνω, καμία διευκόλυνση δεν μπορούμε να περιμένουμε σε οποιοδήποτε επίπεδο αφού το σχέδιο είναι οι Έλληνες να κάνουν «αυτό που πρέπει» με κάθε θυσία. Εάν όμως αυτή επικρατήσει σαν κατεύθυνση, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα επιτείνει μόνο τη φτωχοποίηση της Ελλάδας, αλλά θα συντελέσει στον οικονομικό και κοινωνικό της αφανισμό αφού θα έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια της ιδιοκτησίας και του ελέγχου τόσο των παγίων των ελληνικών επιχειρήσεων και του ελληνικού δημοσίου, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων πολιτών. Η Ελλάδα τότε θα είναι μια χώρα κατοικούμενη από πολίτες ζόμπι (αυτό ήδη καταφαίνεται κι από την παθητική συμμόρφωση των πολιτών με κάθε νέο σε βάρος τους μέτρου) κατευθυνόμενους από τους ξενόφερτους αφεντάδες τους. Θα επικρατήσει δε αυτή η κατεύθυνση εάν το πολιτικό προσωπικό της χώρας συνεχίσει να κινείται στον ίδιο δρόμο της υποτέλειας αποδεχόμενο περαιτέρω θυσίες του ελληνικού λαού τόσο για τη δημοσιονομική σταθεροποίηση όσο και κυρίως για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους που, όμως, και τα δύο βυθίζουν στα τάρταρα κάθε προοπτική μελλοντικής ανάπτυξης.
Αντί, λοιπόν, λογικής επικρατεί τελευταία ο παραλογισμός με τις εντεινόμενες φήμες περί πρόωρων εκλογών. Ενώ είναι σαφές ότι μια τέτοια προοπτική θα ευνοούσε πολιτικά μόνον τον Τσίπρα που θα βρισκόταν στη Βουλή ως αξιωματική αντιπολίτευση με μια ισχυρή ομάδα πραιτοριανών λόγω του καθεστώτος της ασταυρίας μέχρι τον ερχόμενο Μάρτιο και της βεβαιότητας σύντομα επαναληπτικών εκλογών με απλή αναλογική, όπως είναι επίσης βέβαιο ότι κάτι τέτοιο θα έβλαπτε σοβαρά τον τόπο. Μια κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ και Δημοκρατικής Συμπαράταξης θα είχε να αντιμετωπίσει επίσης την προπεριγραφείσα γερμανική λογική που δεν θα έκανε καμιά μα καμιά υποχώρηση που δεν θα μπορούσε να τη δικαιολογήσει στους Γερμανούς πολίτες όταν μάλιστα η κυβέρνηση Τσίπρα (κατά γενική ευρωπαϊκή αλλά και αμερικανική δημόσια ομολογία) άριστα και χωρίς πρόβλημα δεχόταν μέχρι τότε αμαχητί όλες τις απαιτήσεις των δανειστών. Το ίδιο ακριβώς θα συνέβαινε και με τους λοιπούς Ευρωπαίους ηγέτες που έτσι κι αλλιώς ακολουθούν πειθήνια τις γερμανικές θέσεις και μάλιστα και για τούς ίδιους προαναφερθέντες λόγους.
Συνεπώς η ΝΔ καλείται να εξηγήσει με τι ανταλλάγματα θα ζητήσει από τους δανειστές μείωση των φορολογικών συντελεστών πού συνεπάγεται και μείωση των φορολογικών εσόδων. Μήπως με περαιτέρω συμμάζεμα των κρατικών δαπανών που ήδη σήμερα κρατά καθηλωμένα πυροσβεστικά κι αστυνομικά οχήματα, στρατιωτικά τανκς και μέσα μεταφοράς προσωπικού και υλικού (ιδιαίτερα ενόψει της έκρυθμης κατάστασης με την Τουρκία αλλά και την Αλβανία) και στερεί από τα αστυνομικά τμήματα και άλλες δημόσιες υπηρεσίες ακόμα και χαρτιού Α4 για ζωτικές ανάγκες της λειτουργίας τους; Ας μη κοροϊδευόμαστε: σχέδιο η νέα συμπαράταξη δεν έχει (αφού ως συμπαράταξη θα πρέπει να δημιουργήσει κοινές θέσεις) και καλά θα κάνει να δανειστεί μία από τις παρακάτω λύσεις:
Η ΝΔ να προκαλέσει παρέμβαση τού Προέδρου της Δημοκρατίας για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας με Πρωθυπουργό εξωκοινοβουλευτική πολιτική προσωπικότητα χωρίς προηγούμενη πρωθυπουργική θητεία πού να έχει γνώση της διεθνούς και ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής και να χαίρει της εκτίμησής της. Σε μία τέτοια κυβέρνηση απαιτείται η τοποθέτηση δοκιμασμένων τεχνοκρατών στα καίρια παραγωγικά Υπουργεία ενώ η συμμετοχή πολιτικού προσωπικού σε άλλα να μην υπονομεύει το έργο τού βασικού κορμού της κυβέρνησης. Παράλληλα, μία τέτοια κυβέρνηση θα πρέπει να στηρίζεται σε ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία με τη λευκή εντολή να σχεδιάσει, διαπραγματευθεί κι εκτελέσει ένα αποτελεσματικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση πού στηρίζεται στους ακόλουθους άξονες: (α) άμεση επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους με τους δανειστές στη βάση σημαντικής επιμήκυνση των ωριμάνσεων και περιόδου χάριτος τουλάχιστον δεκαπενταετούς διάρκειας (το ΔΝΤ έχει προτείνει περίοδο χάριτος 40 ετών!) με κλειδωμένο επιτόκιο, (β) δραστική μείωση των φορολογικών συντελεστών στο 12,5% και σταθερό φορολογικό σύστημα για 15 χρόνια, δραστικά κι αμέσου εφαρμογής κίνητρα για την ανάληψη επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, την παροχή εγγυήσεων για την ακώλυτη λειτουργία ελληνικών και ξένων επενδύσεων, τη γιγαντιαία αύξηση του ΠΔΕ για την εκτέλεση έργων υποδομών με αποτέλεσμα τη δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας σε ολόκληρη τη χώρα, (γ) ολοκλήρωση κάθε απαραίτητης μεταρρύθμισης που να καθιστά ανταγωνιστική την ελληνική οικονομία περιλαμβανομένης της μεταρρύθμισης στα εργασιακά, στην παιδεία και στην ασφάλιση με άμεση κατάργηση τού επαίσχυντου νόμου Κατρούγκαλου και μετά από εθνικό διάλογο με τους συνταξιούχους και κάθε άλλη εμπλεκόμενη παραγωγική τάξη και (δ) παροχή σημαντικών εθνικών εγγυήσεων στους δανειστές που θα εγγυώνται με συγκεκριμένη φόρμουλα υλοποίησης τα αποτελέσματα τού προτεινόμενου εθνικού σχεδίου ανάκαμψης. Οι πόροι για την υλοποίηση του σχεδίου αυτού θα εξευρεθούν τόσο από την απόδοση των προτεινόμενων μέτρων στη βάση της λογικής των δυναμικών ισοδυνάμων όσο κι από την καταβολή στη χώρα μας από τούς δανειστές προκαταβολικά τού ποσού των 32 δισ. ευρώ που έχουν ήδη συμφωνηθεί και δεν έχουν καταβληθεί μέχρι σήμερα. Βασικό εργαλείο στη νέα διαπραγμάτευση θα είναι η δυναμική μίας τέτοιας ελληνικής κυβέρνησης και η μεταφορά των συζητήσεων στο επίπεδο των εθνικών κοινοβουλίων των δανειστών κρατών ώστε να μεταφερθεί το βάρος της συνεννόησης απευθείας στους Ευρωπαίους πολίτες, κάτι που θα δημιουργούσε ευεργετικό άλλοθι και για τις ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες.
Σε περίπτωση αποτυχίας μίας τέτοιας προσπάθειας η ίδια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας θα πρέπει να έχει έτοιμο ένα σχέδιο Β’ πού θα προβλέπει προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ για μια τουλάχιστον δεκαπενταετία με όρους όπως την εισαγωγή παράλληλου νομίσματος για τις εσωτερικές συναλλαγές, την εφαρμογή των ίδιων μέτρων που περιγράφονται παραπάνω, την άμεση καταβολή του ανωτέρω ποσού των 32 δισ. ευρώ από την πλευρά των δανειστών, την επιμήκυνση των ωριμάνσεων τού ελληνικού δημόσιου χρέους, τη συμφωνία περιόδου χάριτος εξυπηρέτησης τού χρέους επίσης δεκαπέντε ετών με κλειδωμένο επιτόκιο, τις λεπτομέρειες συνεργασίας της Ελλάδας με τις λοιπές χώρες της ζώνης του ευρώ και την παροχή εγγυήσεων για την διασφάλιση εφαρμογής των διεθνών συνθηκών και διατήρησης των εδαφικών μας συνόρων που είναι κι ευρωπαϊκά σύνορα, τη διαδικασία επανένταξης στη ζώνη του ευρώ, κ.α.
Τέλος, σε περίπτωση αποτυχίας κι αυτής της προσπάθειας – που μόνο από κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας μπορεί να γίνει – ο ελληνικός λαός πρέπει να είναι έτοιμος για μια ασύνταχτη έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ με ό,τι οδυνηρές συνέπειες αυτό μπορεί να έχει τόσο για την ευρωπαϊκή της προοπτική όσο και για τη διατήρηση των γεωπολιτικών της πλεονεκτημάτων και τέλος για την ευημερία τού λαού της.
Αν δεν γίνει τίποτε από όλα αυτά η χώρα με οποιαδήποτε κυβέρνηση θα σέρνεται στον ίδιο δρόμο του οικονομικού και κοινωνικού μαρασμού και της υποτέλειας με εθνικούς κινδύνους να την απειλούν βάσιμα και με κίνδυνο στην εθνική της υπόσταση. Συνεπώς η ρήξη με το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο (προτιμότερα η δημιουργική ρήξη) φαίνεται αναπόφευκτη. Το πλεονέκτημα της πολιτικής της ρήξης το είχε (;) μέχρι σήμερα η ελληνική αριστερά. Όπως όμως συμβαίνει και σε ολόκληρη την Ευρώπη, μήπως πρέπει και οι συντηρητικές και φιλελεύθερες δυνάμεις στη χώρα μας να εξοικειωθούν με αυτή την προοπτική;
Του Γιάννου Γραμματίδη
