Εφόσον συγκεντρωθούν ένα εκατομμύριο υπογραφές, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υποχρεούται να ακροασθεί την Πρωτοβουλία και να στοιχειοθετήσει δημοσίως την αποδοχή ή την απόρριψη των αιτημάτων της. Οι πολίτες του «μαμά, μπαμπάς και παιδιά» ζητούμε να ορισθεί νομικά ως «γάμος» η ένωση «ενός άνδρα και μιας γυναίκας» και ως «οικογένεια» ο άνδρας, η γυναίκα «και τα παιδιά τους».
Τα τελευταία χρόνια, οι «LGBT» (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφίφυλοι και διαφυλικοί-τρανσέξουαλ) διεκδικούν το «δικαίωμα» να δημιουργούν «οικογένειες». Από την κατοχύρωση του δικαιώματος συμβίωσης περάσαμε στη νομιμοποίηση «γάμων» μεταξύ LGBT και από εκεί στην υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους και τρανσέξουαλ. Αξιοποιείται προς τούτο ένα νομικό κενό. Στη νομοθεσία των περισσοτέρων κρατών είχε παραλειφθεί ο προσδιορισμός του φύλου των εγγάμων διότι αυτός έως πρόσφατα, ήταν αυτονόητος. Αυτό που επιδιώκει δηλαδή η Πρωτοβουλία «μαμά, μπαμπάς και παιδιά» είναι να αποκατασταθεί το πνεύμα του νομοθέτη όσον αφορά τον νομικό προσδιορισμό του γάμου.
Οι LGBT είναι συνάνθρωποί μας, που δικαιούνται να απολαμβάνουν πλήρως τα ατομικά τους δικαιώματα. Δικαιούνται ακόμα και ειδικής μέριμνας σε περιπτώσεις που αδικούνται (όπως π.χ. δεν τους επιτρέπεται να συμπαραστέκονται σε αγαπημένα τους πρόσωπα που νοσούν). Αλλά η αξίωσή τους να νομιμοποιούνται οι καρναβαλικοί «γάμοι» τους ή –πολύ περισσότερο- να ανατρέφουν παιδιά είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Η σύγχρονη έννοια του γάμου έχει χριστιανική ταυτότητα. Αφορά την πνευματική, σωματική και ψυχική ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας.
Αποτελεί ζήτημα επιβίωσης για τον πολιτισμό μας να ξαναμάθει να θέτει περιορισμούς στις επιθυμίες των πολιτών –και μάλιστα των θορυβωδών μειοψηφιών. Οι ομοφυλόφιλοι και οι τρανσέξουαλ ας αποδεχθούν πως είναι αφύσικο να «παντρεύονται» και δεν θα τους επιτρέπεται να μεγαλώνουν παιδιά. Ο αυτοσεβασμός και η προστασία του κύρους των θεσμών μάς αφορούν όλους. Πρόσφατα, η διάσημη καλλιτέχνης Τρέισι Έιμιν ανακοίνωσε πως παντρεύτηκε… έναν βράχο. «Είναι σταθερός και δεν πρόκειται να πάει πουθενά» δήλωσε σχετικά. Είναι προφανές πως σπουδαίες έννοιες, όπως εκείνη του γάμου, χρειάζεται να προσδιορίζονται με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης. Το καλύτερο είναι να παλινορθώσουμε ό,τι ήταν αυτονόητο για δύο χιλιάδες χρόνια –πως γάμος είναι η ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας.
Σοβαρό είναι και το ζήτημα της ανατροφής των παιδιών. Οι υποστηρικτές της υιοθεσίας παιδιών από LGBT προβάλλουν το «επιστημονικό» πόρισμα πως όσα μεγάλωσαν σε LGBT περιβάλλον «δεν διαφέρουν σε τίποτα» από εκείνα των παραδοσιακών, ετεροφυλόφιλων οικογενειών. Αλλά οι σχετικές έρευνες είναι πολύ περιορισμένες σε αριθμό, αφορούν μικρό χρόνο και ελέγχονται για μεροληψία (πολλές π.χ. έχουν εκπονηθεί στο πλαίσιο της «εθνικής μακροχρόνιας μελέτης λεσβιακής οικογένειας» των ΗΠΑ). Παραβλέπουν πως οι σχέσεις μεταξύ LGBT είναι πολύ πιο ασταθείς και ανισόρροπες από εκείνες μεταξύ ετεροφυλόφιλων. Αποκρύπτουν με στατιστικά τεχνάσματα πως η υιοθεσία (που εξ ορισμού αφορά όλα τα παιδιά των LGBT), έχει επιπτώσεις στην ψυχοσυναισθηματική ισορροπία των παιδιών και αντισταθμίζεται μόνο από εξαιρετικά σταθερό και ομαλό οικογενειακό περιβάλλον. Αφήνω κατά μέρος πως η απόδοση του δικαιώματος «τεκνοποιίας» στους LGBT θα διόγκωνε την ενοικίαση γυναικείων σωμάτων («παρένθετων» μητέρων), μια «αγορά» που εγείρει μεγάλα βιοηθικά ερωτήματα και έχει αποκρουστικά κοινωνικά χαρακτηριστικά.
Οι πολίτες της ΕΕ που τασσόμαστε υπέρ της νομικής κατοχύρωσης του γάμου και της οικογένειας είμαστε πάρα πολλοί. O καιρός της συστολής και της αυτολογοκρισίας παρήλθε. Σημαίνει η ώρα της οικοδομής και της παρρησίας!
ΥΓ. Μπορούμε να συνυπογράψουμε την πρωτοβουλία «μαμά, μπαμπάς και παιδιά» στην ελληνική ιστοσελίδα http://www.mumdadandkids.eu/el έως τις 10 Δεκεμβρίου 2016.
Νίκος Ράπτης, εκπαιδευτικός
