Και πριν προλάβει να κοπάσει ο θόρυβος, ο Ταγίπ Ερντογάν, με αφορμή την υπόθεση της Μοσούλης επανήλθε δριμύτερος με νέες εξίσου προκλητικές δηλώσεις, δηλώσεις που προκάλεσαν (επιτέλους) θύελλα αντιδράσεων απ΄ όλα τα πολιτικά κόμματα στην Αθήνα, αλλά και το ελληνικό ΥΠΕΞ, τα οποία εξέδωσαν ιδιαίτερα σκληρές ανακοινώσεις-προειδοποιήσεις.
Ιδού αυτούσιες οι τελευταίες προκλητικότατες δηλώσεις του Τούρκου προέδρου σε ομιλία του στη Ρίζε, όπου συμμετείχε στη μαζική τελετή εγκαινίασης έργων: «Η Τουρκία, εκτός από τα 79 εκατομμύρια των πολιτών της, φέρει ευθύνη και απέναντι στα εκατοντάδες εκατομμύρια αδέλφια μας στη γεωγραφική περιοχή με την οποία μας συνδέουν ιστορικοί και πολιτισμικοί δεσμοί». Στο πλαίσιο αυτό, ο Ερντογάν έκανε λόγο και για τη «Δυτική Θράκη».
«Είναι καθήκον, αλλά και δικαίωμα της Τουρκίας να ενδιαφέρεται για το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, την Κριμαία, το Καραμπάχ, τη Βοσνία και τις άλλες αδελφές περιοχές. Η Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία. Η στιγμή που θα παραιτηθούμε από αυτό, θα είναι η στιγμή που θα χάσουμε την ανεξαρτησία μας και το μέλλον μας». Ο Ερντογάν υποστήριξε ακόμα ότι «ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν πως τα σύνορα του εθνικού συμβολαίου περιλαμβάνουν επίσης την Κύπρο, το Χαλέπι, τη Μουσούλη, το Αρμπίλ, το Κιρκούκ, το Μπατούμ, τη Θεσσαλονίκη, το Κίρτζαλι, τη Βάρνα και τα νησιά του Αιγαίου».
Ο πρόεδρος της Τουρκίας, αμφισβητεί ευθέως το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, όπως η Συνθήκη της Λωζάννης (κατάργησε τη Συνθήκη των Σεβρών), η οποία παρά το ότι ήταν καταφανέστατα ετεροβαρής για την Ελλάδα (απώλεσε δια παντός παλαιόθεν ελληνικά εδάφη), δημιούργησε συνθήκες που έφεραν μεγάλη σταθερότητα στην περιοχή.
Τώρα πια είναι κάτι περισσότερο από φανερό. Οι Τούρκοι (πρωτίστως ο Ερντογάν) ύστερα από σχεδόν ένα αιώνα από τη Λωζάννη, στήνουν σκηνικό αλλαγής συνόρων. Κάποιοι ωστόσο οφείλουν και πρέπει να τους σταματήσουν. Αυτό το καθήκον ανήκει πρωτίστως στη Διεθνή Κοινότητα που πρέπει να λειτουργήσει χωρίς καθυστέρηση, άμεσα και αποτελεσματικά, πριν είναι πολύ αργά για όλους μας. Κανείς πλέον δεν δικαιούται να σιωπά. Οι διεθνείς συμφωνίες δεν μπορεί να είναι παιχνίδι στα χέρια κανενός. Με τις διεθνείς συμφωνίες κανένας δεν δικαιούται να παίζει. Ιδιαίτερα η κατοχική Τουρκία, που εδώ και αιώνες, έχει καθιερωθεί στη μνήμη των λαών ως η χώρα που ξέρει μόνο να χαλά, χωρίς ποτέ να κτίζει! Η Τουρκία, το όνομα και η ιστορία της οποίας είναι συνυφασμένα με τη θηριωδία, τη βαρβαρότητα, τη γενοκτονία, αλλά κυρίως με την ατιμωρησία. Η Τουρκία είναι ίσως η μοναδική χώρα στο κόσμο που ΟΥΔΕΠΟΤΕ κλήθηκε να απολογηθεί και να πληρώσει για τα εγκλήματά της εναντίον της Ανθρωπότητας.
Αντίθετα, η ένοχη ανοχή της Διεθνούς Κοινότητας την αποθράσυνε σε τέτοιο βαθμό, ώστε αντί σήμερα να βρίσκεται στο εδώλιο, με ένα απύθμενο θράσος μιλά για Δημοκρατία, σεβασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και προστασία περιοχών με τις οποίες την συνδέουν ιστορικοί και πολιτισμικοί δεσμοί! Ήδη τα τουρκικά στρατεύματα βρίσκονται εντός του συριακού εδάφους την ίδια ώρα που ο Ερντογάν, εκμεταλλευόμενος τις συγκυρίες, κάνει παιχνίδι, πότε με τη Δύση και πότε με την Ανατολή, που αντί να τον συνετίσουν, τον προσκυνούν και τον ανέχονται!
Σημειώστε κι αυτό με το οποίο προσωπικά συμφωνώ απολύτως: «Θα ήταν πολιτικά επικίνδυνη αφέλεια, το νέο παραλήρημα και οι συνεχείς αμφισβητήσεις των συνόρων στην περιοχή, από τον πρόεδρο της Τουρκίας Ερντογάν, να θεωρούνται ότι γίνονται για εσωτερική κατανάλωση και μόνο, όπως καθησυχάζουν η κυβέρνηση, αλλά κι άλλες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα …» (από την ανακοίνωση του ΚΚΕ).
Υ.Γ1: Όταν κάποιοι συστηματικά επέμεναν να προειδοποιούν για τους μακροχρόνιους επεκτατικούς στόχους της Άγκυρας (κυπροποίηση της Θράκης, τουρκοποίηση του Αιγαίου, κ.ά.), εισέπρατταν τον χλευασμό αυτών που σήμερα δείχνουν να σχίζουν τα ιμάτια τους, αφού πλέον το μαχαίρι φαίνεται να έχει φτάσει ως το κόκαλο…
Υ.Γ 2: Εύλογα, λοιπόν, διερωτάται κανείς: Με όλο αυτό το γκρίζο-μαύρο σκηνικό και με ένα αλαφιασμένο-παρανοϊκό Ερντογάν, γιατί κάποιοι βιάζονται να δώσουν λύση στο Κυπριακό, αν είναι δυνατόν μάλιστα και πριν να μπει ο καινούργιος χρόνος; Χωρίς ωστόσο να έχουν ακόμα συζητηθεί τα ακανθώδη θέματα των εγγυήσεων, της ασφάλειας και του περιουσιακού!
*Η Συνθήκη της Λωζάνης κατάργησε ουσιαστικά τη Συνθήκη των Σεβρών. Υπογράφηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 24 Ιουλίου 1923 από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) και συμμετείχαν στη Συνθήκη των Σεβρών συμπεριλαμβανομένης και της ΕΣΣΔ (που δεν συμμετείχε στην προηγούμενη Συνθήκη). Η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη, κάποια νησιά του Αιγαίου, συγκεκριμένα την Ίμβρο και την Τένεδο, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με τη Συρία, την περιοχή της Σμύρνης και της Διεθνοποιημένης Ζώνης των Στενών
Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να πληρώσει σε είδος (ελλείψει χρημάτων) τις πολεμικές επανορθώσεις. Η αποπληρωμή έγινε με επέκταση των τουρκικών εδαφών της Ανατολικής Θράκης πέρα από τα όρια της συμφωνίας. Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία με τον όρο ότι θα διοικούνταν με ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχασε την ιδιότητα του Εθνάρχη και το Πατριαρχείο τέθηκε υπό ειδικό διεθνές νομικό καθεστώς.
Σε αντάλλαγμα, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία. Με ξεχωριστή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή Πληθυσμών από τις δύο χώρες και η αποστρατικοποίηση κάποιων νησιών του Αιγαίου …..) (Γρ. Δάφνης, Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων 1923-1940, τόμος πρώτος, Αθήνα, 1997).
Ο Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή είναι επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας a.avgoustis@hotmail.com
