Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Έχει περάσει μισός αιώνας.
Μισός αιώνας, από τότε που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μπροστά σε ένα πλήθος 250.000 ανθρώπων, ακούστηκε να λέει: «Σας λέω σήμερα, φίλοι μου, ότι παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις της στιγμής, έχω ακόμη ένα όνειρο». Μια ιστορική ομιλία που έμεινε χαραγμένη στην παγκόσμια μνήμη.
Και αλίμονο! Αλίμονο αν δεν μπορεί κανείς να ονειρεύεται και να ελπίζει ότι τα όνειρά του θα πραγματοποιηθούν και θα λάβουν σάρκα και οστά ακόμη και υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, ή μάλλον κυρίως σε αυτές.
Αυτό ακριβώς ακούσαμε κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων του νέου πρωθυπουργού.
Το «όνειρό» του για μία Ελλάδα του αυτονόητου και μάλιστα μέσα σε ένα κλίμα ιδιαίτερης συγκινησιακής φόρτισης του ιδίου. Το οποίον σημαίνει ότι από τη μία βγήκε η ένταση της σκληρής βδομάδας επαφών που είχε προηγηθεί και από την άλλη, ή έμφαση στην οποία ο ίδιος αποδίδει ελπίζοντας ότι όλα όσα είπε μπορεί να τα κάνει πραγματικότητα.
Και πράγματι, ποιος μπορεί να διαφωνήσει;
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει ως Έλληνας πολίτης, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, σε μία Ελλάδα ίσων πολιτών χωρίς διακρίσεις. Σε μία χώρα με ανοιχτή αγκαλιά για τους δικούς της αλλά και για τους κατατρεγμένους του κόσμου. Σε ένα κράτος κοινωνικά δίκαιο που θα στέκεται ουσιαστικά αρωγός στην καθημερινότητα του πολίτη. Σε μία δομή λειτουργίας αυτού του κράτους, που θα το αποκαθάρει από τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τη λαμογιά, τα ρουσφέτια και ότι ακόμη το κάνει να μοιάζει ή και να είναι η κόπρος του Αυγείου. Σε μία χώρα που όλοι θα έχουν δικαίωμα σε ίσες ευκαιρίες και φυσικά το αυτονόητο επίσης, δικαίωμα στην εργασία, που δεν θα διώχνει τα παιδιά της και δεν θα τρώει τα παιδιά της επίσης. Σε μία Ελλάδα εθνικά υπερήφανη και ανεξάρτητη.
Υπάρχει κανείς που να διαφωνεί με όλα αυτά; Προφανώς όχι.
Το πρόβλημα είναι ότι από τη θεωρία στην πράξη η απόσταση είναι τεράστια.
Και αυτό που ακούσαμε, από τον νέο πρωθυπουργό που κανείς δεν έχει λόγο να αμφισβητεί τις καλές του προθέσεις είναι μία θεωρία, η οποία έχει ήδη αρχίσει να καταρρίπτεται στην πράξη, από τη ροή των γεγονότων. Καθώς η νέα κυβέρνηση η οποία ανέλαβε να διαχειριστεί την τύχη της χώρας σε μία εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, με το «καλημέρα σας», κυριολεκτικά όμως, άρχισε να διαπιστώνει ότι είναι άλλο πράγμα να υπολογίζει και να προγραμματίζει κανείς «απ' έξω», χωρίς να έχει ουσιαστικό αντίλογο στην επιχειρηματολογία και τον προγραμματισμό της και άλλο πράγμα να το ζει το έργο από μέσα. Και ότι οι καλές και αγαθές προθέσεις δεν επαρκούν ούτε για να πείσουν ούτε για να θέσουν σε εφαρμογή τα προγραμματισθέντα. Πώς λέγεται αυτό;
Στροφή στον ρεαλισμό.
Έτσι λέγεται.
Από το νέο «σκίσιμο των μνημονίων», περάσαμε στην αποδοχή κατά 70%, την ώρα που ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στήριξε ούτε το 1%. Από το «ανάθεμα» στο πρωτογενές πλεόνασμα, στην παραδοχή ότι είναι απαραίτητο αλλά ότι πρέπει να είναι μικρότερο. Από την κατάργηση των ιδιωτικοποιήσεων στην κατά περίπτωση εξέταση μίας εκάστης ώστε να διαπιστώνεται η ωφελιμότητά της για τη χώρα.
Από την απαίτηση για διαγραφή του χρέους σε διάφορες εναλλακτικού τύπου προτάσεις, οι οποίες προς το παρόν δεν έχουν τύχει αποδοχής επίσης. Από την άμεση εφαρμογή του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης» σε σταδιακή εφαρμογή του σε βάθος τετραετίας. Από κει που ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση έριχνε το ανάθεμα στην εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ τώρα να τον καλεί να βάλει πλάτη με νέα εργαλειοθήκη. Από κει που δεν θέλαμε την τρόικα τώρα να ψάχνουμε τρόπους, να τη... θέλουμε υπό άλλη επωνυμία και άλλη σχέση, αλλά πάντως, σχέση. Από εκεί που δεν θέλαμε την τελευταία δόση του προγράμματος, τώρα να τη ζητάμε σταδιακά για να τη βγάλουμε μέχρι να υπάρξει συμφωνία και εφόσον τελικά γίνει αποδεκτό το πρόγραμμα-γέφυρα που ζητάει η Ελλάδα και πάει λέγοντας.
Μία στροφή στον ρεαλισμό δεν είναι κατακριτέα. Είναι αναγκαία. Αναγκαία τηρουμένων των αναλογιών αλλά και της κρισιμότητας των περιστάσεων, όταν το περιβάλλον είναι τόσο πιεστικό και τόσο αρνητικό και όταν παίζονται τόσα πολλά και αφορούν όλους.
Όταν από τις ελληνικές προτάσεις στην εβδομάδα που προηγήθηκε των προγραμματικών δηλώσεων, δεν έγινε στην πραγματικότητα καμία αποδεκτή. Όταν ουσιαστικά η Ελλάδα βρέθηκε μόνη της απέναντι στους «18» οι οποίοι μπορεί να χτυπούσαν τους εκπροσώπους της φιλικά στην πλάτη και να εξέφραζαν την κατανόησή τους για το ανθρωπιστικό δράμα του ελληνικού λαού, αλλά η μόνιμη και κοινή επωδός ήταν «ναι ή αλλά πρέπει να τηρήσετε τις υποχρεώσεις σας». Όταν η Γερμανία εξακολουθεί να εμφανίζεται άκαμπτη στις απόψεις και τις απαιτήσεις της για πολιτικούς λόγους μάλλον παρά για αμιγώς οικονομικούς. Όταν οι ΗΠΑ που εμφανίσθηκαν ως «υπερασπιστές» προκειμένου κατά βάσιν να υπερασπίσουν τα δικά τους συμφέροντα, στο τέλος της ημέρας εκεί κατέληξαν επίσης: μεταρρυθμίσεις και τήρηση των υποχρεώσεων. Όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα «ξωπέταξε» τα ελληνικά ομόλογα μία ώρα αρχύτερα. Όταν οι οίκοι αξιολόγησης ο ένας μετά τον άλλον υποβαθμίζουν την ελληνική οικονομία. Όταν το περίφημο Grexit αποτελεί πλέον το καθημερινό ψωμοτύρι των διαφόρων διεθνών αναλυτών. Με δύο λόγια...
... Με δύο λόγια όταν μείναμε μόνοι μας εναντίον όλων.
Και προφανώς, αυτό αποτελεί διαπίστωση και της νέας κυβέρνησης η οποία αν και δέσμια σωρείας προεκλογικών υποσχέσεων αλλά και της λαϊκής εντολής όπως επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ο Αλ. Τσίπρας, είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να αναπροσαρμόσει τη στρατηγική της και να ισορροπήσει ανάμεσα στα «θέλω» και τα «πρέπει». Μία στρατηγική, που δεν μπορεί να βασίζεται μόνο στον «εκβιασμό» ότι μία πιθανή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα προκαλέσει, ευρωπαϊκή και όχι μόνον, αναταραχή.
Οι επόμενες μέρες είναι κρίσιμες για την επόμενη μέρα στην Ελλάδα.
Και όπως είχε πει και ο Αϊνστάιν, «η τύχη δεν υφίσταται, ο Θεός δεν παίζει ζάρια».
