Δεν είναι οι πρωτοβουλίες της που της προσφέρουν τέτοια επιτυχία. Είναι οι πολιτικοί αντίπαλοί της που στρώνουν το χαλί για να περνάει. Δεν μπορούμε να μην σεβαστούμε τις απόψεις τους, που όσο και αν είναι αναμασήματα, λαβαίνουν ήχο νέου κύμματος. Βουβό κύμα, που, επειδή βάζουν τα πόδια τους στα όριά του και το κλωτσούν, πιστεύουν ότι ο αφρός που σηκώνουν φτιάχνει σαπουνάδα. Δεν ξυρίζεται πάντως με τέτοια σαπουνάδα ο γαμπρός. Και αν ακόμα υποστηρίξει κανείς πως η σαπουνάδα κάνει τη δουλειά της, το ξυράφι έχει στομώσει: από κλάψες, εμμονές σε εκφράσεις και ιδέες που είτε έχουν χάσει προ πολλού τη σημασία τους, είτε δεν συγκινούν κανένα άλλο ακροατήριο εκτός από εκείνο που τις χειροκροτεί σε ένα είδος αναπόλησης μιας εποχής που τελεί υπό μηχανική υποστήριξη, ας έχει παραδόσει το πνεύμα. Η αφελής σκέψη είναι πως αν οι μπαρμπέρηδες που κρατούν τέτοιο ξυράφι είχαν πελάτες στο μαγαζί τους, θα υπήρχε προσέλευση από περαστικούς και από άλλες γειτονιές. Όμως, ακόμα και αν δεχτούμε πως η πελατεία υπάρχει και αναζητεί ολοψύχως το κούρεμα ή το ξύρισμα, το μαγαζί πρέπει να έχει όνομα. Είτε το όνομα του μπαρμπέρη, είτε την απλή επιγραφή «κουρείον». Οι πολιτικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης, πότε καρφώνουν στον τοίχο μια επιγραφή του είδους «περάστε, κόσμε», πότε ανταγωνίζονται τους παραγιούς τους, που ανακοινώνουν ότι καρφώνουν την ίδια επιγραφή, δηλώνοντας πως είναι άλλη: καινούρια και λαμπερή. Με αυτό τον τρόπο, οι πολιτικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης ξυρίζουν τα μούτρα τους για να δείχνουν φρέσκα, ώστε να ακούγεται το «περάστε, κόσμε». Οι δημοσκοπήσεις, οι αναλύσεις και η επιχειρηματολογία πως αυτά τα φρέσκα μούτρα πλησιάζουν το καρότο της εξουσίας δεν αρκούν για να μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι τα πράγματα πηγαίνουν δεξιά για λογαριασμό τους. Με λίγα λόγια, δεν είναι τα πράγματα που φταίνε, είναι το μαγαζί που μπάζει.
Η κυβέρνηση έχει στήσει το μαγαζί της. Μπορεί να το έστησε στου κασίδη το κεφάλι, μπορεί να το χρέωσε περισσότερο από όσα λογάριαζε, μπορεί να αγόρασε και να ονόμασε «καλφάδες» λογιών παραγιούς που λαχταρούσαν να κρατήσουν στο χέρι τους ψαλίδι για να κόψουν γένια και ξυράφια για να ξυρίζουν «κόντρα», μπορεί να έκανε εγκαίνεια με σαλτιμπάγκους και ταχυδακτυλουργούς. Σήμερα όμως, έχει φάτσα στον δρόμο, είναι «μαγαζί γωνία». Περιττεύει να γίνεται κουβέντα για το παρελθόν του, ας είναι ακόμα ανάμεσα στα πόδια μας. Περιττό είναι να χάνουμε τον χρόνο μας φτύνοντας το μαγαζί, κουνώντας το δάχτυλο ότι θα έρθει η ώρα της απόδοσης ευθυνών και της τιμωρίας, δεν υπάρχει τέτοια εμπειρία στον τόπο μας. Θα λογαριάσουμε ότι οι περιστάσεις έδωσαν την ευκαιρία στην κυβέρνηση να είναι χρήσιμη και αναγκαία σε δανειστές, μεγάλες δυνάμεις, οικονομικούς γίγαντες, στη γεωπολιτική και στη γεωοικονομία, σε μια περιοχή που δεν θα πάψει να ταράζεται μέχρι θανάτου. Και η χρησιμότητα όσο και η ανάγκη είναι τόσο μεγάλες, ώστε τα φαιδρά καμώματα, τα καπρίτσια και τα παιδικά πείσματα δεν έχουν καθοριστικό ρόλο. Όταν αυτοί που εκμεταλλεύονται τη χρησιμότητα και την ανάγκη σού στραμπουλίζουν λίγο τα χέρια, η δυσθυμία εκφράζεται, αλλά η υπογραφή μπαίνει. Έτσι τα πράγματα έρχονται δεξιά. Έτσι το μαγαζί αποκτάει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και δεν δυσκολεύεται να προχωρήσει σε «προσφορές», «ειδικές τιμές», «περιόδους εκπτώσεων», «λανσαρίσματος νέων προϊόντων». Καμία από αυτές τις «ενέργειες προώθησης και προβολής» δεν ισχύει για τους πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης. Ακόμα και η επίκληση ότι «θα» κάνουν ετούτο ή το άλλο, πνίγεται σε αυτό που «θα» κάνει η κυβέρνηση, η οποία έτσι και αλλιώς «θα» το κάνει, ακόμα και αν δεν το κάνει: ο χειρισμός του «θα» είναι στα χέρια της. Δεν υπάρχει πιθανότητα να χαλάσουν τα πράγματα και να πάψουν να πηγαίνουν δεξιά για την κυβέρνηση. Όσο δεξιότερα λοιπόν, τόσο καλύτερα.
Ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής είναι συγγραφέας
