Δεν θυμάμαι την ακριβή οδό της πόλης στην οποία βρισκότανε το κοσμικό καφέ εκείνο. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι βρισκότανε κοντά σε ένα άγαλμα, για το οποίο μας πληροφόρησαν ότι ο δημιουργός του ήταν ο ίδιος που δημιούργησε και το άγαλμα της Ελευθερίας της Νέας Υόρκης.
Σε διπλανό μας τραπέζι πρέπει να ήταν δυο άνδρες και μια γυναίκα, η οποία από ό,τι κατάλαβα πρέπει να ήταν η σύζυγος του ενός. Η πρώτη εντύπωση, που εξέπεμπαν τα άτομα αυτά, βεβαίωνε ότι επρόκειτο για άτομα ανωτέρας τάξεως. Σίγουροι ότι δεν καταλαβαίναμε, γιατί εμείς μιλούσαμε ελληνικά, μιλούσανε σχετικά έντονα.
Ο ένας, κατάλαβα από όσα λέχθηκαν ότι, ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος τραπέζης. Δεν κράτησα το όνομα της Τράπεζας. Δεν το θεώρησα σημαντικό. Εκείνο που συγκράτησα είναι μια φράση του τραπεζικού που είπε περίπου τα εξής: «Δίνοντας η Τράπεζα ένα δάνειο 100.000 γαλλικών φράγκων η τράπεζα κατά την εξόφληση υπολογίζει ότι θα πάρει περίπου 220.000 φράγκα.
Από το επιπλέον ποσό των 120.000 φράγκων ο Διευθυντής που πραγματοποίησε την δανειοδότηση θα δικαιούται μια αμοιβή, που, αν θυμάμαι καλά, την ανέβαζε στο ποσοστό των 5,5%». Για το λόγο αυτό οι δανειοδοτήσεις δίνονταν με σχετική ευχέρεια, κάτι που και προσωπικά διαπιστώσαμε τις προηγούμενες μέρες, όταν ένας από την ομάδα μας θέλησε να πάρει δάνειο για αγορά αυτοκινήτου.
Από την περαιτέρω συζήτηση κατάλαβα ότι ένας συνάδελφος του τραπεζικού πρέπει να είχε πρόβλημα με ένα δάνειο που χορήγησε σε «κάποιο ευυπόληπτο» άτομο το οποίο απεβίωσε και δεν είχε κληρονόμους ή κατά κάποιο δεν θα μπορούσε να εξοφληθεί στην Τράπεζα. Προφανώς συζητούσε για κάποιο… κόκκινο δάνειο, που ο συνάδελφός του με σχετικά μεγάλη ευκολία χορήγησε.
Δεν μπορώ να φαντασθώ ότι αυτά (η με ευκολία χορήγηση δανείων, χωρίς επαρκείς εξασφαλίσεις και οφέλη των γκόλντεν μπόις) συνέβαιναν (και συμβαίνουν) και εκτός των ορίων της Γαλλίας. Πιστεύω ότι τα γύρω μας αναφυόμενα και τα ήδη ανθισμένα ελληνικά κόκκινα δάνεια έχουν άλλη γενεσιουργό αιτία…
(*) Ο κ. Αλέξ. Ν. Λαζαρίδης είναι τ. καθηγητής ΤΕΙ a.lazaridi@yahoo.fr
