Ο τόπος μας βρίσκεται σε καθολική κρίση. Η πολιτική του εκσυγχρονισμού που ακολουθήθηκε από τη μεταπολίτευση και μετά βρίσκεται πλέον σε ολοκληρωτικό αδιέξοδο. Ο επικίνδυνος κατήφορος της ελληνικής οικονομίας που συντελέστηκε από τις κυβερνήσεις της Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και τα οξυνόμενα κοινωνικά/εθνικά προβλήματα, απαιτούν διαφορετικές επιλογές, τη χάραξη μιας εναλλακτικής στρατηγικής και, τελικά, τη συναρμογή μιας νέας Αριστερής πολιτικής.
Στη διαμόρφωση εναλλακτικών λύσεων και κατευθύνσεων, δεν μπορούν να συνεισφέρουν πια ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε το ΚΚΕ, πόσο δε μάλλον η Δεξιά. Ειδικότερα, είναι φανερό ότι ούτε ο δρόμος του ΚΚΕ έχει διέξοδο ούτε η πολιτική του ΠΑΣΟΚ οδηγεί στο Σοσιαλισμό. Η πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ δεν είναι σε θέση να εμπνεύσει οράματα και αγώνες ούτε να αντιμετωπίσει τα σημερινά προβλήματα του τόπου. Παράλληλα, το ΚΚΕ παραμένει σταθερά και τραγικά δέσμιο χρεοκοπημένων προτύπων και πρακτικών.
Την ίδια στιγμή, οι δυνάμεις της Αριστεράς με τους αγώνες και τις θυσίες μπόρεσαν να αναδειχθούν σε βασικούς συντελεστές της πολιτικής ζωής του τόπου και όχι μόνο. Είναι αντιληπτό ότι ελπίδες υπάρχουν και σήμερα• είναι κυρίως αυτές που απορρέουν από το πιο ζωντανό, το πιο δημιουργικό κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς, τις δυνάμεις της ανανέωσης. Γι’ αυτό καλούμε όλες αυτές τις δυνάμεις να πάρουν την πρωτοβουλία και την ευθύνη για να ανοιχτούν καινούργιοι δρόμοι, που να οδηγούν σε μια μαζική και δυνατή Αριστερά.
Ζητήματα πολιτικής και, κυρίως, ο σημερινός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αντιμετωπιστούν κριτικά προκειμένου να αναστραφεί η αρνητική επίπτωση που είχε στην κοινωνία η υπογραφή της Συμφωνίας με τους Θεσμούς το καλοκαίρι του 2015. Ως επιστέγασμα αυτής της κοινωνικο-πολιτικής κατάστασης, είναι πια επιτακτική ανάγκη οι ενωμένες δυνάμεις της ανανεωτικής Αριστεράς να διαμορφώσουν εκείνες τις οργανωτικές μορφές που θα επιτρέψουν να αναπτυχθούν κοινοί αγώνες και κοινές αναζητήσεις, ώστε να δοθεί η δυνατότητα να συγκλίνουν οι διαφορετικές δυνάμεις μεθοδευμένα και σταθερά, με στόχο την εγκαθίδρυση της ηγεμονίας της Αριστεράς στην κοινωνία.
Επομένως, το ζητούμενο είναι ένας πολιτικός φορέας-κόμμα που θα εκφράζει αποτελεσματικά τους Ριζοσπαστικούς – Ανανεωτικούς Αριστερούς, τους Αριστερούς σοσιαλιστές και τα κοινωνικά κινήματα. Στην προοπτική της συμπαράταξης με την ευρωπαϊκή Αριστερά και με τους αγώνες των λαών στην περιοχή μας, ένας τέτοιος πολιτικός οργανισμός θα χαράξει μια αυτόνομη, χωρίς εξαρτήσεις πολιτική. Θα βασίζεται στη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, με την κατοχυρωμένη έκφραση των διαφορετικών απόψεων, με τη θεσμοθέτηση των τάσεων στη διαμόρφωση και διαχείριση της κοινής πολιτικής. Και μιας και ομιλούμε περί τάσεων, δεν πρέπει να αγνοήσουμε την ανάγκη μετασχηματισμού της λειτουργίας τους. Στον «Νέο» πολιτικό οργανισμό οι τάσεις πρέπει να λειτουργούν προς όφελος της δημοκρατίας μέσα στο κόμμα και όχι να δραστηριοποιούνται μόνιμα και αυτόνομα, με ολόκληρη πλατφόρμα και εσωτερική οργάνωση, αυθυπόστατη «τασική» πειθαρχία, αναλογική εκπροσώπηση στα όργανα κλπ. Μια τέτοια σύλληψη των τάσεων διασπά τη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος, την αποτελεσματικότητά του και την ελεύθερη επικοινωνία των ιδεών χωρίς αγκυλώσεις και πάντοτε μέσα στο κόμμα.
Το κόμμα ως όργανο του κοινωνικού αγώνα και εκφράζοντας τον κόσμο της εργασίας και του πολιτισμού, θα μπορεί να αναδεικνύει τα πραγματικά μέτωπα των κοινωνικών συγκρούσεων και να διαμορφώνει αριστερές λύσεις στα σημερινά προβλήματα, στο πλαίσιο μιας γενικότερης πολιτικής στοχοθεσίας, δηλ. την επιδίωξη ρήξης με τον καπιταλιστικό σύστημα διάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας. Ένας τέτοιος φορέας θα συμβάλει στην οικοδόμηση μιας νέας αντίληψης περί πολιτικής, εκείνης της πολιτικής που θέλει όχι να χειραγωγεί τον εργαζόμενο αλλά να τον βοηθά να αποκτήσει την απαιτούμενη κοινωνική και κινηματική αυτοσυνειδησία.
Έτσι γειωμένο στην κοινωνία, την Αριστερά και τα κινήματα, το κόμμα θα είναι παραπάνω από έτοιμο να αντιμετωπίσει την πρόκληση της τεχνολογικής επανάστασης των καιρών μας, όχι μέσα από την οπισθοδρόμηση, αλλά με αγώνα για τις αναγκαίες αλλαγές στις σχέσεις παραγωγής, στις σχέσεις εξουσίας, στην καθημερινή μας ζωή και στις σημερινές παραγωγικές δομές της χώρας.
Με αυτόν τον τρόπο, θα κατορθώσουμε να δημιουργήσουμε έναν ριζοσπαστικό – ανανεωτικό πολιτικό φορέα του 21ου αιώνα, ένα κόμμα που με την οργάνωσή του, την πρακτική του και τις ιδέες του, εμπνεόμενο από τις πολιτικές και θεωρητικές κατακτήσεις της μαρξικής Αριστεράς, θα ξαναζωντανέψει τις ελπίδες για την πραγμάτωση ενός δημοκρατικού, πλουραλιστικού και αυτοδιαχειριστικού σοσιαλισμού στη χώρα μας.
* Ο Σπύρος Μητρούλας είναι μέλος Ο.Μ. Δυτικού Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ. Το κείμενο αποτελεί συμβολή στον προσυνεδριακό διάλογο.
