Έγινε παντοκράτορας. Ο άνθρωπος του λύειν και του δένειν. Φανατισμένα πλήθη ξεχύθηκαν στους δρόμους, για να λιντσάρουν τους πραξικοπηματίες. Ξύπνησε μέσα τους το πανάρχαιο φυλετικό κύτταρο των Τατάρων, με πρωτοφανείς αγριότητες. Στρατηγοί, Ναύαρχοι, Δικαστές, Πανεπιστημιακοί, αιμόφυρτοι και κακοποιημένοι από τα άγρια πλήθη, ταπεινώθηκαν βάναυσα και καταδικάστηκαν πριν δικαστούν.
Αυτή την οργή υπέθαλψε και κέντρισε ο Σουλτάνος με αφορμή να επαναφέρει τη θανατική ποινή. Ευκαιρία να ξεπαστρέψει κάθε αντιφρονούντα. Στηριγμένος στη λαϊκή απαίτηση είπε: «Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τον λαό σε ένα Δημοκρατικό (SIC) κράτος. Το 90% των Τούρκων πολιτών ζητά την έσχατη ποινή για τους πραξικοπηματίες. Η πίεση της κοινής γνώμης μας αναγκάζει να κάνουμε την επιλογή. Άμεσα το θέμα θα συζητηθεί στη Βουλή».
Οι δικαιολογίες του είναι αυτόχρημα κωμικές. Απλώς καταδεικνύουν το αποκορύφωμα του αυταρχισμού του και την παντοδυναμία του. Είναι ευκαιρία να εκμηδενίσει κάθε δημοκρατική φωνή. Να εξοντώσει μια για πάντα, όσους διαφωνούν μαζί του. Η θανατική ποινή στην Τουρκία καταργήθηκε μόλις το 2004. Δεν θ` αργήσει να επανισχύσει.
Στα ανελεύθερα, τα σκοταδικά και αυταρχικά κράτη, θα αργήσει πολύ να βλαστήσει ο σπόρος, που έπεσε στην Ευρώπη της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Το καθεστώς του Ερντογάν, υπάγεται στα απολυταρχικά αυτά καθεστώτα. Αλλά τι να περιμένει κανείς από κάποιον, που υποκινεί σε λιντσάρισμα των αντιπάλων του ή πριν καν γίνει κάποια δίκη, αυτός ανοίγει νεκροταφεία ειδικά για την ταφή των θυμάτων του; Είναι τρομερό. Αδιανόητο. Απάνθρωπο.
Το θέμα της θανατικής ποινής είναι αμφιλεγόμενο, αφού σε πολλά κράτη εφαρμόζεται ακόμα. Ο ελεύθερος όμως κόσμος το τοποθέτησε στη σωστή του βάση. Η ανθρώπινη ζωή αποτελεί την υπέρτατη αξία. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει. Ούτε το ίδιο το άτομο τη δική του ζωή.
Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Πρώτος ο αναμάρτητος τον λίθον βαλέτω». Αλλά ποιος είναι ο αναμάρτητος; Ουδείς. Έμμεσα λοιπόν καταδίκασε τη θανατική ποινή. Η θανατική ποινή είναι το πιο προμελετημένο έγκλημα. Ο πιο προμελετημένος φόνος, αφού λαμβάνεται έπειτα από κοινή απόφαση εν ψυχρώ και τελεσίδικα.
Ανατρέχοντας στην Ιστορία της ανθρωπότητας, βλέπουμε ότι τα μέσα επιβολής της ποινής του θανάτου, ποικίλλουν από εποχή σε εποχή και σε διαφορετικούς πολιτισμούς. Δείχνοντας όμως πάντοτε, την πιο σκληρή απάνθρωπη συμπεριφορά.
Στα Αρχαία χρόνια στην Αγγλία έκοβαν τα κεφάλια των θανατοποινιτών και μ` αυτά έπαιζαν ποδόσφαιρο. Τον καιρό εκείνο, που εμείς κτίζαμε Μαραθώνες και Παρθενώνες και οι σοφοί μας έθεταν τις βάσεις των σημερινών επιστημών. Στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού, το μέσο επιβολής της θανατικής ποινής, ήταν ο λιθοβολισμός καθώς και η Σταύρωση. Θανατώσεις υπέστησαν οι πρωτοπόροι της θρησκείας μας. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης (1789) γκιλοτίνες και καρμανιόλες ήσαν στην ημερήσια διάταξη. Οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν τον ανασκολοπισμό, όπως με την περίπτωση του Αθανασίου Διάκου. Οι Ναζί εφάρμοσαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων, τους θαλάμους αερίων. Στη Σοβιετική Ρωσία ίσχυε ο τυφεκισμός. Σήμερα ακόμα στο Αφγανιστάν και σε άλλες τριτοκοσμικές χώρες εφαρμόζουν τον λιθοβολισμό. Στην Αμερική μέχρι πριν λίγα χρόνια σαν μέσο εκτέλεσης της θανατικής ποινής χρησιμοποιούσαν την ηλεκτρική καρέκλα και σήμερα την ένεση θανάτου.
Πάντως είναι γεγονός πως η θανατική ποινή, ποτέ δεν φόβισε τον άνθρωπο και ποτέ δεν παρεμπόδισε το έγκλημα.
Πέραν όμως αυτού η ενδεχόμενη εσφαλμένη απόφαση του Δικαστού για την επιβολή θανατικής ποινής, δεν αναιρείται εφ` όσον εκτελεσθεί η ποινή. Και έγιναν πολλά παρατράγουδα με σχετικές λανθασμένες αποφάσεις των Δικαστηρίων.
Όχι λοιπόν! Η θανατική ποινή είναι βαρβαρισμός, εκδίκηση αναίτια πολλές φορές. Και είναι έγκλημα για πολλά πολιτισμένα κράτη. Δυστυχώς όμως ακόμα υπάρχουν πολλά καθεστώτα, που την εφαρμόζουν.
