Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Συμφώνησαν ότι διαφωνούν.
Ατυχώς η διαπίστωση δεν αποτελεί καν είδηση. Η είδηση εν προκειμένω θα ήταν να τα έχουν βρει. Διότι, την εβδομάδα που πέρασε ζήσαμε το χρονικό μίας προαναγγελθείσας διαφωνίας, με όσα προηγήθηκαν της συνάντησης Σόιμπλε-Βαρουφάκη και με τα «μηνύματα» που εκτόξευε το Βερολίνο αλλά και οι λοιποί εταίροι.
Παρά τις προσπάθειες να ερμηνευτούν άλλως πως, από την κυβέρνηση και τα μηνύματα των λοιπών συναντήσεων, η πραγματικότητα είναι ότι όλες οι συναντήσεις κατέληγαν ακριβώς στο ίδιο συμπέρασμα: «ναι πολύ ευχαρίστως, δίκιο έχετε, αλλά δυστυχώς όχι». Διότι όλοι, οι συνομιλητές και ευγενείς ήταν και κατανόηση έδειχναν και αλληλεγγύη επίσης και το θερμά τους συγχαρητήρια έδιναν στην νέα Κυβέρνηση και στο ελληνικό λαό που «τόλμησε» πλην όμως... Πλην όμως η μόνιμη και κοινή επωδός των πάσης φύσεως συνομιλιών ήταν: «ναι βεβαίως αλλά πρέπει να τηρήσετε τις υποχρεώσεις σας».
Η λεγόμενη «συμμαχία του Νότου» πήγε περίπατο.
Μία συμμαχία στην οποία προσέβλεπε η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν πρόλαβε καν να πάρει μορφή διότι Ισπανοί και Πορτογάλοι την..κάνανε με ελαφρά πηδηματάκια από την πρώτη ώρα, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν μπορούν να συνταχθούν με την Ελλάδα, προφανώς για δικούς τους εθνικούς, ευρωπαϊκούς αλλά και εσωτερικούς πολιτικούς λόγους.
Και όλοι οι υπόλοιποι, με τους οποίους συνομίλησαν ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών, παρά την όποια κατανόηση, ενδεχομένως και συμπάθεια επέδειξαν προς το ελληνικό πρόβλημα, εν τέλει συντάχθηκαν πίσω από την σκληρή και αμετακίνητη γραμμή της Γερμανίας, η οποία για μία ακόμη φορά δείχνει με το πλέον σαφή και ξεκάθαρο τρόπο ότι «κάνει κουμάντο».
Ο βαθμός πίεσης μάλιστα αυξήθηκε σταδιακά.
Ξεκινώντας από τον Ντάισελμπλουμ στην περίφημη, πλέον συνάντηση στην Ελλάδα, που ξεκαθάρισε στον Βαρουφάκη, ότι δεν τίθεται θέμα σύσκεψης για το χρέος, καθώς όργανο για τέτοια θέματα υπάρχει και είναι το Γιούρογκρουπ. Προχωρώντας στον υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Μισέλ Σαπέν, ο οποίος διευκρίνισε ότι η Γαλλία δεν πρόκειται να έρθει σε αντιπαράθεση με την Γερμανία παρότι έχουμε την... συμπάθειά του. Και το αυτό έπραξε εν συνεχεία στην συνάντηση που είχε με τον Α. Τσίπρα και ο Ολάντ. Ο οποίος, από την μία θέλει κατά αρχήν να «φανεί» ο ίδιος πολιτικά αλλά και η Γαλλία ως «ισότιμο» μέλος του Γαλλογερμανικού άξονα (περασμένα μεγαλεία και θυμώντας τα να κλαίς) και από την άλλη δεν θέλει βεβαίως να έρθει σε κόντρα με την Μέρκελ, διότι δεν τον παίρνει με το οικονομικό χάλι στο οποίο βρίσκεται και η δίκη του χώρα.
Ο Γιούνκερ πήρε χεράκι-χεράκι τον Τσίπρα να πάνε... άτα, αλλά...
...Αλλά το είχε από πριν ξεκαθαρίσει: δεν θα αλλάξουμε εμείς πολιτική επειδή άλλαξε η Ελλάδα Κυβέρνηση.
Όσο για τον Σούλτς, που μας κουβαλήθηκε και πρώτος-πρώτος στην Ελλάδα και πολύ τον ..χαρήκαμε, διότι είπαμε τέλος πάντων, ότι θα κάνουμε καλή αρχή με κάποιον και ιδεολογικά συμπαθούντα την νέα Κυβέρνηση, τι έκανε; Σε όλες τις συναντήσεις έλεγε σε έναν τόνο ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις υποχρεώσεις της και μετά το πέρας των συναντήσεων σε δηλώσεις τους ανέβαζε τους τόνους και γινόταν ακόμη πιο αυστηρός και επικριτικός και προειδοποίησε: η Ελλάδα κινδυνεύει με χρεοκοπία αν δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της.
Για να μην μιλήσουμε για τον Άγγλο υπουργό Οικονομικών ο οποίος επίσης πολύ μας κατανόησε, αλλά μόλις βγήκε από την συνάντηση ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι αφήνουμε κατά μέρος την διαγραφή του χρέους και πιάνουμε τα ομόλογα στο διηνεκές, τα οποία η ΕΚΤ έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι δεν τα γουστάρει.
Όσο για τον Ιταλό πρωθυπουργό Ρέντσι, πέραν της γραβάτας που έδωσε στον Τσίπρα, στην ουσία του πράγματος, είπε ακριβώς το ίδιο: να τηρηθούν τα υπεσχημένα και ζήτησε και «συγγνώμη», που το είπε.
Και προχθές βγήκε ο Βαρουφάκης από την συνάντηση με τον Ντράγκι, μίλησε για μία άκρως εποικοδομητική συζήτηση αλλά, ως φαίνεται, αλλιώς κατενόησε ο καθένας την έννοια «εποικοδομητική», διότι, το ΕΚΤ ανακοίνωσε ότι από τις 11 Φεβρουαρίου, σταματά να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρο.
Με δυο λόγια, όλοι υποκλίνονται (για να μην πούμε τίποτε άλλο) στην Γερμανία. Και η Ελλάδα είναι μόνη της, να μην κοροϊδευόμαστε.
Και οι ΗΠΑ;
Βεβαίως σε όλα αυτά να μην ξεχνάμε τις πέραν του Ατλαντικού παρεμβάσεις και τον « ξαφνικό έρωτα» Ομπάμα για την Ελλάδα, που όπως γράφαμε και προχθές έχει την σαφέστατη εξήγηση του: η Ελλάδα βρίσκεται στην μέση ενός υπογείου «πολέμου» ΗΠΑ-Γερμανίας που έχει να κάνει με την νομισματική επικυριαρχία και τις σφαίρες επιρροής. «Όταν παλεύουν στο βάλτο τα βουβάλια πατάνε τα μύρμηγκα» λέει μία κινέζική παροιμία.
Και όσο διαρκούσαν οι συναντήσεις η Γερμανία... περίμενε...
...Περίμενε και έστελνε μηνύματα. «Όχι στην κατάργηση της τρόικας», «όχι στην έξοδο από το ισχύον πρόγραμμα», «ναι στην συνέχιση της αξιολόγησης», «η Γερμανία εξάντλησε την γενναιοδωρία της με την Ελλάδα» και άλλα παρόμοια. Άλλωστε και κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου το είχαν κάνει σαφές : «σέβονται την ετυμηγορία του ελληνικού λαού αλλά τα συμφωνηθέντα ανεξαρτήτως κυβέρνησης πρέπει να τηρηθούν».
Και, μία μέρα πριν την συνάντηση του Σόιμπλε με τον Βαρουφάκη έτσι για να μην μας μείνει καμιά αμφιβολία, διέρρευσαν και το σχετικό έγγραφο. «Ναι στην τρόικα και την αξιολόγησή της και η ελληνική κυβέρνηση να πάρει πίσω όσα έχει εξαγγείλει, να συνεχιστεί το πρόγραμμα» αυτό ήταν το ρεζουμέ του εγγράφου. Άλλωστε και η απόφαση της ΕΚΤ για μη αποδοχή των ελληνικών ομολόγων ως ενέχυρο, επίσης την προηγούμενη της εν λόγω συνάντησης, σε αυτό το «πλέγμα» συντονισμένων πιέσεων προς την ελληνική κυβέρνηση εντάσσεται.
...Και χθες ήρθε και η συνάντηση με τον ξενοδόχο.
Διότι ως φάνηκε κανείς στην ΕΕ δεν μπορεί να λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο. Δηλαδή, την Γερμανία. Και ο ξενοδόχος Σόιμπλε, απλώς επανέλαβε τα ήδη γνωστά από πλευρά Γερμανίας, όπως και ο Βαρουφάκης, τα ήδη γνωστά από ελληνικής πλευράς. Δεν μπορούμε καν να είμαστε σίγουροι ότι επρόκειτο για διάλογο ή για δυο παράλληλους μονολόγους. Το μόνο «ευχάριστο» αν μπορεί να το πει κανείς, είναι ότι έκλεισε μεν η πόρτα από γερμανικής πλευράς, αφέθηκε ανοιχτό ένα παράθυρο ωστόσο για συνέχιση της διαπραγμάτευσης. Είναι όμως «διαπραγμάτευση»; Είναι και αυτό ένα ερώτημα.
Η εξέλιξη των πραγμάτων θα δείξει καθώς η στροφή στον ρεαλισμό, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πάντως με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα η πιθανότητα ενός δημοψηφίσματος εν ευθέτω χρόνω δεν θα πρέπει να αποκλείεται.
