Οι δημόσιοι υπάλληλοι πάντοτε ήταν το χαϊδεμένο παιδί της κάθε Κυβέρνησης. Έτσι και τώρα. Ενώ ακόμα δεν κόπασαν οι πανηγυρισμοί της μεγάλης νίκης, τα κυβερνητικά κέντρα διοχέτευσαν προς ενημέρωση την πρώτη είδηση: Επαναπροσλαμβάνονται οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, οι σχολικοί φύλακες και οι εκπαιδευτικοί των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες, όλα τα μέσα που διαθέτει η σύγχρονη εξελιγμένη τεχνολογία, σε ατμόσφαιρα ξέφρενης χαράς και με συνοδευτικό σχόλιο «αποκαλυπτικό», αφηγούνται τις ευεργετικές πράξεις, που καταχωρούνται στο ενεργητικό της Κυβέρνησης, για την φροντίδα που πρόκειται να δείξει για τους Δημοσίους υπαλλήλους της χώρας.
Δεν νομίζω όμως ότι παραδίδομαι στο σχήμα της υπερβολής, όταν αποδέχομαι, ότι δεν είδα, ούτε άκουσα να ασχολούνται οι αρμόδιοι, με τον ίδιο ζήλο και ενδιαφέρον, για τις επώδυνες απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, που έχασαν τη δουλειά τους και βρέθηκαν στο δρόμο, είτε γιατί οι επιχειρήσεις έκλεισαν ή πτώχευσαν, είτε γιατί οι εργοδότες τους απέλυσαν.
Προσπαθώ να μετρήσω το χάσμα που χωρίζει και διαστέλλει τον δημόσιο υπαλληλικό τομέα από τον ιδιωτικό και το βρίσκω απύθμενο. Το μόνο που βρίσκω και στις δύο περιπτώσεις είναι ο άνθρωπος, ως στοιχείο και μέτρο αντιπαράθεσης.
Βλέπω ότι η τάφρος που χωρίζει τις δύο πλευρές, από την άποψη ενδιαφέροντος της πολιτείας, είναι τόσο πλατειά και τόσο βαθιά που δεν γεφυρώνεται με τίποτε. Είναι σαφής, σαφέστατη η διαχωριστική γραμμή που οριοθετεί και διαφοροποιεί τον δημόσιο υπαλληλικό τομέα από τον όμοιό του, τον ιδιωτικό. Παρακολουθώ την αξιολόγηση των προτεραιοτήτων και ανακαλύπτω, ότι όλες οι Κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, έδειχναν πάντοτε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στους δημοσίους υπαλλήλους και λιγότερο σ’ εκείνους του ιδιωτικού τομέα, όσον αφορά τις σύγχρονες δομές και τις σύγχρονες αναζητήσεις.
Ο κόσμος μας έχει προσδιορίσει το άνοιγμα των οραματισμών του στην οικονομική ανάπτυξη. Και αυτήν, δεν μπορούν να την φέρουν οι καθαρίστριες και οι σχολικοί φύλακες. ΄Όχι γιατί έχω κάτι με τους ανθρώπόυς αυτούς. Προς θεού. Απλά και μόνο, θέλω να πω, ότι η σπουδή με την οποία η Κυβέρνηση έσπευσε να αναγγείλει το γεγονός, χωρίς να κάνει έστω και την παραμικρή αναφορά και νύξη για τους απολυμένους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα, δείχνει ότι δεν λειτουργεί με τις ίδιες προδιαγραφές και με την αυτή σεμνότητα και σοβαρότητα απέναντι στις δύο πλευρές.
Η διαφοροποίηση αυτή με καθηλώνει στο στοχασμό μου και στον προβληματισμό μου , στην εμφανή, χτυπητή αντίθεση.
Νιώθω την ανάγκη να σταθώ δίπλα στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα και να μοιραστώ μαζί τους την αγωνία, τον πόνο και τη λύπη τους. Ιδιαίτερα επισημαίνω και υπογραμμίζω την ένοχη σιωπή και την απαράδεκτη αδράνεια όλων εκείνων που μέχρι σήμερα δεν φρόντισαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα προβλήματά τους, με τους αυτούς όρους και κανόνες στο γήπεδο της προσωπικής ανάδειξης και αναμέτρησης.
Το θέμα που πολυσυζητείται και πολυκοσκινίζεται στην αγορά του καναλικού δημοσιογραφικού λόγου είναι η τύχη και το μέλλον των δημοσίων υπαλλήλων. Σπάνια γίνεται λόγος για τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα. Από όποια δίοδο και αν ανοίξει η συζήτηση, επικεντρώνεται πάντοτε στην ανεκτίμητη προσφορά των δημοσίων υπαλλήλων! Αυτοί είναι οι αδικημένοι, οι χαμένοι, τα θύματα. Κανείς δεν μιλάει για τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα. Αδύναμοι και ανήμποροι οι τελευταίοι, εξαρτημένοι από τη δύναμη και τα καπρίτσια των εργοδοτών τους σκύβουν το κεφάλι τους και περπατούν χωρίς να συναντούν στο δρόμο της εξουθένωσής τους τη ζεστασιά και τη φροντίδα της πολιτείας στον αυτό βαθμό με τους υπαλλήλους του δημοσίου.
Μια φωτισμένη πολιτική ηγεσία πρέπει να έχει ως πρώτο της μέλημα να λειτουργήσει μέσα στο λαό ενοποιητικά. Να τον συνδέσει σ ένα σώμα ίδιας φροντίδας και αγάπης. Να εξισώνει με τη δίκαιη πολιτεία της τις διαφορές , ώστε να μπορέσει να εναρμονίσει τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των πολιτών κατά τρόπο ισομερή και δίκαιο για να αισθανθούν οι τελευταίοι ότι δεν είναι πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.
Μια τέτοια σύνθεση μόνο τότε μπορεί να επιτευχθεί, όταν ο ηγέτης αρνείται να συμπορευτεί στο έργο του με μία μόνο κοινωνική τάξη, αλλά έχοντας μαζί του, όλους αυτούς που ελεύθερα τον ανέδειξαν ηγέτη τους..
Αθανάσιος Φώτος
Επί τιμή δικηγόρος
