Η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη, πρώτη φορά ως εκπροσώπου της συντηρητικής παράταξης, ήταν καταρχάς διαφορετική από τις παρουσίες των προηγούμενων ομολόγων του. Και όχι μόνο λόγω σκηνικής παρουσίας, λόγω τηλεοπτικής σκηνοθεσίας της επίσκεψής του στην Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Αυτή τη φορά, ο πρόεδρος του κόμματος δεν απευθύνθηκε στον πυρήνα μιας παράταξης, σε στελέχη, μέλη και έναν περίγυρο πολιτών που συμψηφίζουν μικροζημιές και μικροκέρδη. Αυτή τη φορά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απευθύνθηκε σε όλους τους Έλληνες – και το έκανε όχι με παροχές αλλά με μια ομιλία συγκροτημένη γύρω από ένα ιδεολογικό κέντρο και τη μετάφρασή του σε πολιτικές ανάπτυξης για την έξοδο από την κρίση, και κοινωνικής δικαιοσύνης για τη θεραπεία όσων έχουν πληρώσει βαρύτερα τις συνέπειες της διαχείρισής της όλα αυτά τα χρόνια.
Σε τι συνίσταται αυτό το ιδεολογικό κέντρο; Εθνική ανάταξη, μέσα στην Ευρώπη, με την Ελλάδα προκεχωρημένο τμήμα της ευρωπαϊκής περιπέτειας. Στο πλαίσιο της ανάταξης αυτής, ο βασικότερος στόχος είναι η ανάπτυξη. Που δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την εφαρμογή των όσων έχει συνομολογήσει το ελληνικό κράτος με τους εταίρους – ό,τι έχουμε υπογράψει, δηλαδή, πρέπει να τηρηθεί, χωρίς κωλυσιεργίες, υπαναχωρήσεις και τεχνάσματα. Διεκδικεί, φυσικά, την αλλαγή της δοσολογίας εφαρμογής του μνημονίου, αλλά χωρίς ρητές δεσμεύσεις για τα χαρακτηριστικά της αλλαγής: αναλόγως των επιτευγμάτων της χώρας και των ανοχών της τρόικας. Στόχος να ξαναγίνει η χώρα ελκυστική στην επιχειρηματικότητα, να έλθουν εδώ επιχειρηματίες που θα έχουν κίνητρο το κέρδος και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
Για να το καταφέρει αυτό είναι δεδομένο ότι το κόμμα του πρέπει να αλλάξει – αυτό ήταν καθαρό από τις απαντήσεις του σε ερωτήσεις δημοσιογράφων στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου. Προφανώς, η πρόταξη μιας ευρωπαϊκής εκσυγχρονιστικής ταυτότητας και η αναζήτηση νέων στελεχών δεν σημαίνει ότι θα χαθεί ο λαϊκός χαρακτήρας της ΝΔ ούτε ότι θα εξαφανιστούν οι παλιοί, ένα μεγάλο κόμμα με πολυσυλλεκτικό κοινό δεν διαγράφει το παρελθόν του – εν προκειμένω, μάλιστα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξωράισε την πολιτεία του Κώστα Καραμανλή (ρίχνοντας ευθύνες περισσότερες από όσες του αναλογούν στον Γιώργο Παπανδρέου) και απέκρυψε την πολιτική των Ζαππείων του Αντώνη Σαμαρά, προκειμένου να διεκδικήσει τη συνέχεια της παράταξης, σε όλες τις συγκυρίες. Αν δεν θέλεις να τεμαχίσεις το μαγαζί σου σε μικρότερα παραμάγαζα δεν πας να χωρίσεις – την ώρα μάλιστα που το μαγαζί μεγαλώνει και προσδοκά πότε θα αρχίσει να έχει κέρδη.
Σημαντικό, επίσης, είναι το γεγονός ότι εξάγγειλε πολυκομματική κυβέρνηση, έστω και αν μετά τις επόμενες εκλογές η ΝΔ κατακτήσει την αυτοδυναμία, για να στείλει το μήνυμα ότι, στη συγκυρία, οι ιδεολογικές διαφωνίες περισσεύουν κι ότι το κυβερνητικό μέτωπο των ευρωπαϊστικών δυνάμεων πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ευρύ, για να είναι όσο το δυνατόν μεγαλύτερη η συντριβή των εκπροσώπων του εθνολαϊκισμού, εξαιτίας των οποίων η Ελλάδα συνεχίζει να καρκινοβατεί.
***
Οι αντιδράσεις σε όλα τα παραπάνω από την πλευρά ΣΥΡΙΖΑ, και ιδίως από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, ήταν μια έκπληξη. Ο αρχιμάστορας του ψέματος και της εξαπάτησης των Ελλήνων πολιτών για να καταλάβει και να διατηρήσει την εξουσία, ο άνθρωπος που για να ελέγξει τα ΜΜΕ προετοίμασε μια διάτρητη διαδικασία παροχής περιορισμένων τηλεοπτικών αδειών και, ήδη, κινδυνεύει να εμπλακεί σε ένα τραπεζικό σκάνδαλο, ο πολιτικός που απαντούσε στους ελάχιστους οι οποίοι θεωρούσαν τις προεκλογικές του εξαγγελίες δημαγωγικές, οι οποίες δεν ελάμβαναν υπόψη στοιχειώδεις οικονομικούς κανόνες, ότι «οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς», κατηγόρησε χθες τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι δεν έχει κοστολογήσει σωστά τις εξαγγελίες του! Η απόλυτη διαστρέβλωση, από έναν πολιτικό που ανέβηκε με όπλο την παραπλάνηση, και άρπαζε απλώς τις ευκαιρίες για να παραμένει στην εξουσία – ως αυταρχικός μετασταλινικός στο εσωτερικό, σαν στρίγγλα που έγινε σοσιαλδημοκρατικό αρνάκι στην Ευρώπη.
Η πλάκα είναι ότι, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, που βλέπει πλέον να απειλείται άμεσα η παντοκρατορία του, έτοιμη να γίνει θύμα των ψεμάτων που την ανέδειξαν, έντονες αντιρρήσεις εξέφρασαν και τα κόμματα της ευρωπαϊστικής αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Και για μεν το ΠΑΣΟΚ, ενδεχομένως, δικαιολογεί τις αντιδράσεις του μια ανάγκη να συσπειρώσει ό,τι συσπειρώνεται από τα μέλη του, τα υπολείμματα του βαθέος ΠΑΣΟΚ, πολίτες που ζουν με την ανάμνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Αντιλαμβάνομαι τον στόχο αυτής της επιλογής: πάση θυσία ζητεί να εξασφαλίσει ένα ποσοστό το οποίο θα του επιτρέψει να επανεισέλθει στη Βουλή.
Το δε Ποτάμι, με δημοσκοπικά ποσοστά πολύ κάτω από τα όρια της επιβίωσης, τι προσδοκά αλήθεια επικαλούμενο (ποια;) την ιδεολογική καθαρότητα; Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι συμμερίζονται πολλοί τη γνώμη του στελέχους εκείνου που, χθες το βράδυ, έγραφε στο σάιτ του κόμματος ότι «ο Μητσοτάκης είναι ένας Τσίπρας με γραβάτα», Επειδή και ο Σταύρος Θεοδωράκης πάνω-κάτω τα ίδια με τον Κυριάκο Μητσοτάκη επιδιώκει από τον δικό του χώρο: λιγότερους φόρους, κίνητρα για την επιχειρηματικότητα, μεταρρυθμίσεις, καλύτερο κράτος.
Ποια είναι η κοινή συνισταμένη των θέσεων των δύο παραλίγο κομματικών εταίρων (ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι); Σαν ΔΗΜΑΡ του 2016, διώχνουν ψηφοφόρους, που ξέρουν ότι προέχει η ευρωπαϊκή κανονικότητα και όχι οι ιδεοληψίες διαφόρων ηγετίσκων, κατευθείαν προς τη ΝΔ. Ο λεγόμενος μεσαίος χώρος μπαίνει ανάμεσα στις μυλόπετρες που θα τον συνθλίψουν: ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ που ψάχνει να σώσει ό,τι σώζεται και την ηγεμονική ευρωπαϊστική δύναμη που μεγαλώνει.
Το αποτέλεσμα; Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού το επόμενο διάστημα θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όχι ως ηγέτης της Δεξιάς αλλά ως ηγέτης του ευρωπαϊκού δρόμου και της κανονικότητας. Ως ένα είδος νέου εθνάρχη. Γιατί όχι;
