Δίνεται, όμως, η δυνατότητα σε εξαιρετικές περιπτώσεις υγείας να πραγματοποιήσει ο μαθητής άλλες 50 απουσίες με δικαιολογητικά, που να εκδίδονται από κρατικά νοσοκομεία και τώρα τελευταία και από ιδιώτες γιατρούς. Συνολικά, δηλαδή, μπορεί ο μαθητής να πραγματοποιήσει κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς 164 απουσίες, που αντιστοιχούν με 6ωρο πρόγραμμα σε 19 ή σε 27 εργάσιμες μέρες. Αν ξεπεράσει αυτό το όριο ή δεν μπορεί να δικαιολογήσει τις 114 από αυτές, είναι υποχρεωμένος ο μαθητής, ύστερα από απόφαση του συλλόγου διδασκόντων να επαναλάβει την τάξη, κάτι που σπανίως, πλέον, συμβαίνει για λόγους, που θα ειπωθούν παρακάτω.
Πριν αναφερθώ σε αυτούς, η προσωπική μου άποψη για το θέμα των απουσιών είναι, κατ’ αρχήν, ότι οι μαθητές πρέπει να έχουν δικαίωμα απουσίας από το σχολείο είτε για λόγους υγείας είτε ακόμα και για προσωπικούς λόγους με την εξής, όμως, διαφορά ∙ να μην ισχύουν αδικαιολόγητες απουσίες, να έχει ο γονιός τη δυνατότητα να δικαιολογεί περισσότερες, να απλώνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς και να βρεθεί τρόπος ώστε τα δικαιολογητικά από γιατρούς να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Εξηγούμαι γιατί: Πρώτα-πρώτα αρκετές από τις αδικαιολόγητες απουσίες, λόγω απουσίας από το σπίτι του εργαζόμενου γονιού, πραγματοποιούνται, συστηματικά και συνήθως, την πρώτη ώρα της μέρας και είδαμε σε προηγούμενο δημοσίευμά μου, πόσα προβλήματα δημιουργεί αυτή η καθυστέρηση στην εύρυθμη λειτουργία του σχολείου και στη διαδικασία της μάθησης. Άλλες από αυτές πραγματοποιούνται με τις περίφημες «κοπάνες» και τα σκασιαρχεία, μονόωρα ή ημερήσια, χωρίς να ξέρει ούτε το σχολείο ούτε πολύ περισσότερο ο γονιός, παρά μόνο εκ των υστέρων και όχι πάντα, πού βρίσκεται εκείνη την ώρα το παιδί του. Γίνονται, βέβαια, αρκετές φορές ενημερωτικά τηλεφωνήματα και στέλνονται ειδοποιητήρια από τους υπεύθυνους καθηγητές προς τους κηδεμόνες, αλλά η εμπειρία απέδειξε ότι η κατόπιν εορτής ενημέρωση δεν είναι αποτελεσματική. Και επειδή στην επαφή γονιών και παιδιών δεν πρέπει να υπάρχουν στεγανά, αν μη τι άλλο η κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών με παράλληλη αύξηση του αριθμού των δικαιολογημένων από τους γονείς μπορεί να βοηθήσει τους γονείς προπάντων αλλά και το σχολείο να προλαβαίνουν κι όχι να θεραπεύουν δυσάρεστες καταστάσεις σε βάρος ανήλικων παιδιών.
Παράλληλα, όπως προείπα, πρέπει να βρεθούν τρόποι, ώστε τα δικαιολογητικά για λόγους υγείας, είτε από γονείς είτε από γιατρούς, που φθάνουν στο σχολείο, να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, γιατί δεν είναι δυνατόν κάθε χρόνο και ενόψει των πανελληνίων εξετάσεων να «ασθενούν» μαζικά οι μαθητές της Γ’ Λυκείου αλλά, τώρα τελευταία, και της Β’ Λυκείου προς το τέλος της χρονιάς και λίγο πριν το Πάσχα, με αποτέλεσμα να αδειάζουν τα σχολεία και να γεμίζουν τα φροντιστήρια από μαθητόκοσμο.
Και κάτι ακόμη ∙ επειδή το ελληνικό σχολείο και προπάντων το Λύκειο λειτουργεί ως προθάλαμος πανεπιστημίου, είναι εξετασιοκεντρικό και οι πανελλήνιες εξετάσεις συνεχίζουν να θεωρούνται πολύ σημαντικές για το μέλλον των μαθητών, οπότε για καλύτερη προετοιμασία δεν αφήνουν το χρόνο ανεκμετάλλευτο, πρέπει να βρεθεί τρόπος ώστε να σταματήσει η διαρροή και η απουσία των μαθητών για ευνόητους λόγους επί ένα μήνα, περίπου, από τα σχολεία και λίγο πριν ξεκινήσουν οι πανελλήνιες. Ενδεδειγμένη λύση θα ήταν, ενδεχομένως, αυτές να πραγματοποιούνται, όπως και παλιότερα στο τέλος Αυγούστου-αρχές Σεπτεμβρίου, προκειμένου να αποφορτίζεται η ένταση και η αγωνία ή να μην έχουν το δικαίωμα οι μαθητές να πραγματοποιήσουν όλες τις απουσίες τους μια συγκεκριμένη περίοδο, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, χωρίς να παραγνωρίζω την ταλαιπωρία της καλοκαιρινής προετοιμασίας και την καθυστέρηση έναρξης μαθημάτων των πρωτοετών φοιτητών. Αλλά και αυτή η απαράδεκτη κατάσταση, να είναι άδεια τα Λύκεια και γεμάτα τα φροντιστήρια και το αλισβερήσι μεταξύ γονιών και γιατρών πρέπει, κάποτε, να σταματήσει.
Μπορεί οι σκέψεις μου και οι προτάσεις μου αυτές να ενοχλούν, αλλά αν δεν ταράξεις τα λιμνάζοντα νερά και δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δε γίνεται.
